De Elvis van de Grand Ole Opry – Jimmy McDonoughs biografie van countryster Tammy Wynette leest als een misdaadverhaal gebaseerd op ware feiten.

Jimmy McDonough Simon & Schuster, 432 blz., euro 27,95

Over country ben ik snel uitgepraat: de verslavende reutels van Johnny Cash, de honky tonk van Hank Williams en – na minstens zes Budweisers – de borsten van Dolly Parton, daar houdt het doorgaans bij op. Meer kennis over het genre kan alleen maar schadelijk zijn voor de gezondheid – voor je het weet, draag je een Stetson. Tot mijn blik gevangen werd door de cover van de biografie Tammy Wynette – Tragic Country Queen. Vooral de foto schreeuwde om aandacht: een gracieuze blondine, stijl Jackie Kennedy, met de neergeslagen ogen achter een gordijn van mascara, die in alle talen het woord ‘Mysterie’ verbeeldt.

Tammy wie?

Een hoofdstuk – welgeteld veertien pagina’s – en we wisten het: Tammy Wynette is de Elvis van de Grand Ole Opry. Geboren in 1942 tussen de katoenvelden van Mississippi. Op haar zesentwintigste het Grote Niets ontvlucht met drie koters op haar schoot en één doel in haar hoofd: een countryster worden. Twintig nummer 1-hits achter haar naam gekerfd (u kent er ongetwijfeld één van, we gokken veilig op Stand By Your Man). En uiteindelijk verschroeid door de spotlights waarnaar ze zo had verlangd.

Auteur Jimmy McDonough geeft het hele drama zomaar prijs in zijn eerste hoofdstuk. Een doorsneebiograaf zou er niet aan denken, maar McDonough behoort niet tot die categorie – dat bewees hij eerder al met Shakey, tot nader order een van de beste biografieën over Neil Young. Zijn stijl is zo begeesterend dat je het verhaal tot in de details wil kennen. En dan zijn de resterende vierhonderd bladzijden er ineens niet meer te veel aan. Integendeel. Het boek leest als een misdaadverhaal gebaseerd op ware feiten.

De tragedie begint met het prille afscheid van haar vader. Vijf maanden voor haar geboorte wordt er een hersentumor bij hem vastgesteld. Zijn laatste gelukkige momenten spendeert hij aan de piano met zijn baby op zijn schoot. Connaisseurs beweren dat zowel de diepe pijn die Tammy Wynette in haar songs naar boven wist te brengen als haar continue queeste voor de Ware Liefde dáár hun oorsprong vinden. Vijf huwelijken zou ze beslechten, waarvan dat met countryster George Jones tegelijk het meest succesvolle en het meest rampzalige was: succesvol in de duetten die ze met elkaar zongen, desastreus in het alledaagse – allebei hadden ze even veel aanleg voor melodrama als voor zelfdestructie. Na hun breuk ging het helemaal bergaf voor haar. Om toch in de belangstelling te blijven, verzon ze haar eigen kidnapping. Met haar laatste huwelijk bezegelde ze haar tragische lot: terwijl haar man George Richey haar verslaving aan pijnstillers onderhield, nam hij geleidelijk aan de controle over haar financiële imperium over. Bij haar dood was hij de enige erfgenaam – haar vier dochters had hij uit haar testament geschrapt.

‘ Never judge a book by it’s cover‘, wordt weleens gezegd. In het geval van Tammy Wynette – Tragic Country Queen mag dat wel.

Karel Degraeve