Dinsdag 8/3, 22.05 – Canvas
Een auteursdocumentaire iemand? Na de gesmaakte Puur Persoonlijk-reeksen en andere Vormgevers pakt Canvas, in samenwerking met het VAF, uit met een nog eigenzinniger reeks documentaires: Taboe. Marc Didden bijt de spits af. ‘Ruim een jaar gelezen las ik in de krant een oproep van Canvas voor filmmakers om een voorstel in te dienen voor een docu over een taboeonderwerp’, vertelt Didden. ‘Verdomme, dacht ik, dat wil ik ook eens doen. Ik ben al mijn hele leven een fervent bekijker van docu’s. Thuis hadden we geen televisie en in die dagen kon je in de bioscoop nog documentaires en zelfs nieuwsprogramma’s bekijken. De opdracht vermeldde ook de nood aan persoonlijke inspiratie: zo kwam ik gauw uit bij dik zijn.’
En je overtuigde de jury ervan dat er een taboe rust op dik zijn?
Marc Didden: Het is in die zin een modern taboe dat dik zijn vaak wordt afgedaan als een welvaartsziekte, terwijl het eigenlijk een levensbedreigende aandoening is die zich jaar na jaar verspreidt. Omdat ik niet de hele tijd over mezelf wilde praten, ben ik de maatschappelijke en culturele aspecten van zwaarlijvigheid nagegaan. In onze maatschappij wordt het bijvoorbeeld als fout bestempeld, alsof het betekent dat je geen zorg voor jezelf draagt. Verder heb ik het vanuit kunsthistorisch perspectief bekeken.
Je hebt ervaring met fictiescenario’s. Hoe anders is het om een documentaire te draaien?
Didden: De structuur is grotendeels dezelfde, aangezien je ook van een premisse vertrekt. Het grote verschil is dat je niets kunt voorspellen. Als een dokter in een interview de theorie die je bewezen wilde zien, onderuithaalt, dan moet je de intellectuele eerlijkheid hebben om je hele scenario om te gooien. Al ben ik wel filmisch te werk gegaan. Zo heb ik voor mezelf een personage gecreëerd: een weinig succesvolle stand-upcomedian in een lege theaterzaal. Ik heb ook een persoonlijke ervaring bij een diëtist met een actrice nagespeeld. Ik wilde een mix van ernst – want obesitas is een ernstig probleem – met lichtere momenten. Uiteindelijk hoopte ik vooral een mooie film te maken, zonder gruwelbeelden van maagoperaties dus. Wel ben ik het archief van de VRT en Cinematek ingedoken, waar ik een heel mooi filmpje uit 1910 heb teruggevonden over kinderen die een wedstrijdje taart eten houden.
Door wie heb jij je als liefhebber van het documentairegenre laten inspireren?
Didden: Ik heb al die jaren natuurlijk veel rondgekeken. Zo heb ik de documentaires van fotograaf Raymond Depardon altijd graag gezien. Het is trouwens aan de Fransen dat we het begrip auteursdocumentaires te danken hebben. Er hoeft niet langer een objectieve waarheid verteld te worden: je kunt met een eigen verhaal komen aanzetten.
En smaakte het filmen van een documentaire naar meer?
Didden: Het was inderdaad prettig om na de eenzaamheid van het scenarioschrijven weer met een ploeg te kunnen samenwerken – al weet ik nog niet of ik nog een nieuwe documentaire zal maken. Met ouder te worden, heb ik geleerd om spaarzaam te zijn met mijn tijd. Deze docu heeft ruim een jaar in beslag genomen, zo zijn we nu eenmaal. (Lacht) Of het nu om een documentaire of fictie gaat: ik moet echt een urgentie voelen om er een film over te maken. Als ik zo nodig een mening wil ventileren, schrijf ik wel een column, dat gaat sneller.
HANS VAN GOETHEM
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
