TABOE: BUITEN DE LENTE

Dorothée van den Berghe over 'Taboe: Buiten de lente'. 'Als het over adoptie gaat, zijn het meestal de wensouders die als helden worden geportretteerd. Wij tonen de andere kant.'

Dinsdag 15/3, 22.05 – Canvas

Sire, zijn er nog taboes? Vanuit de Canvashoek komt er alvast een volmondig ja. In de tweede aflevering van de gelijknamige reeks auteursdocumentaires volgen Arielle Sleutel en Dorothée van den Berghe – u misschien bekend als regisseuse van My Queen Karo – twee vrouwen die een kind afstonden voor adoptie. ‘Ze hebben dan wel fysiek afstand genomen van hun kind, het blijft voor altijd in hun leven’, aldus Van den Berghe.

Een voorwaarde van ‘Taboe’ is dat het om een persoonlijk geïnspireerd verhaal gaat. Durven we te vragen hoe jij en Arielle op dit thema gekomen zijn?

Dorothée van den Berghe: Arielle heeft mij benaderd omdat zij toen net zelf een kindje aan het adopteren was. Zelfs als je een kindje wordt toegewezen, moet je immers nog zes maanden wachten, de tijd die de geboortemoeder krijgt om zich nog te bedenken. In die periode dacht ze veel aan de mama van haar kindje en haar redenen om haar dochter af te staan. In een welvarend land als België lijkt het veel minder voor de hand liggend om je kind af te staan dan op economisch minder bevoorrechte plekken.

Hebben jullie dan ook echt de moeder van haar kindje gevolgd of zijn jullie naar andere vrouwen op zoek gegaan?

Van den Berghe: We hebben ondervonden dat vrouwen die zo’n beslissing nemen het toch nog te moeilijk hebben om daarover te getuigen – net omdat het niet algemeen aanvaard is. Via verschillende verenigingen voor binnenlandse adoptie zijn we in contact gekomen met Marie Helene en Isabelle, die zowat twintig jaar geleden hun kind hebben afgestaan, elk om heel andere redenen.

En die zijn?

Van den Berghe: Marie Helene kampte destijds met boulimie en vond dat ze haar kind niet kon geven wat het nodig had. Voor Isabelle lag het anders: zij werd heel jong zwanger na een verkrachting en haar ouders hebben toen besloten dat het beter was het kind in alle geheimhouding te laten geboren worden om het nadien voor adoptie op te geven. Hoewel het erg lang geleden is, heeft die beslissing bij allebei een blijvende invloed gehad.

Het lijkt wel een erg pijnlijk onderwerp…

Van den Berghe: En toch is het niet al kommer en kwel – bovendien zijn wij niet op zoek gegaan naar sensatie. Deze twee vrouwen hebben nog niet zo lang geleden hun kind teruggevonden en bevinden zich dus op een goed moment in hun leven. In zekere zin krijgen ze na al die jaren een happy end. Al blijkt dat ook weer niet dé oplossing: de relatie met hun kinderen verloopt met pieken en dalen.

Is het afstaan van je baby nu nog steeds zo’n groot taboe?

Van den Berghe: Het moederschap staat erg hoog aangeschreven. In een tijd waarin mensen hun toevlucht nemen tot ivf en kunstmatige inseminatie om zwanger te geraken, blijkt er weinig begrip voor vrouwen die beslissen hun kind niet te houden. Intussen is er wel veel veranderd in de wetgeving inzake adoptie, zoals Arielle ondervond toen ze zelf eerst zes maanden pleegouder was alvorens adoptieouder te worden.

Hopen jullie met deze documentaire de vooroordelen te doorbreken?

Van den Berghe: We willen zeker aandacht voor de andere kant van het verhaal – als het gaat over adoptie, zijn het meestal de wensouders die als helden worden geportretteerd. Dat het voor deze twee vrouwen de eerste keer is dat ze openlijk over hun kind praten, zegt toch veel, niet? Voor ons was het erg belangrijk om zulke beslissingen in perspectief te stellen, te nuanceren en te tonen dat ze ook goed kunnen zijn. Een oordeel vellen doen we niet.

BARBARA DE CONINCK

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content