Bevriend met Carol Van Dyck en Alex Chilton, bekend tot in Engeland en de US of A, en nog een sympathieke peer ook: Pascal Deweze is het allemaal en méér. Heden zwiert hij de vierde plaat van Sukilove in de winkels – Static Moves. ‘In België word je als minder gevaarlijk ervaren als je medische experimenten à la Mengele uitvoert dan wanneer je rockmuziek maakt.’

Pascal Deweze heeft al in elfendertig groepen gespeeld: van Metal Molly over Chitlin’ Fooks tot Sukilove. Hij heeft al in een handvol buitenlandse muziekbladen gestaan: van Mojo tot Rolling Stone. En hij heeft al op hetzelfde podium als de allergrootsten gestaan: van Therapy? over Alex Chilton tot David Bowie. En zeggen dat Pascal Deweze, net als wij, gewoon uit Tremelo komt.

Kijk je al uit naar de aanstaande heiligverklaring van Damiaan?

Pascal Deweze: Niet echt. Ik moet vooral terugdenken aan zijn zaligverklaring, toen het hele dorp was gemobiliseerd voor de komst van de Paus. Er was speciaal een enorm nieuw plein aangelegd, er was een soort mini-Molokaï gebouwd, alle zelfstandigen hadden hun winkels volgestouwd met Damiaanspullen… En toen bleek dat die pipo in het Vaticaan zijn badmatje slecht had gelegd en zijn kat stuurde. Grappig en tragisch tegelijk. Dat mini-Molokaï hebben ze naar het schijnt ritueel verbrand. (Lacht)

Over naar een profaner onderwerp. ‘Static Moves’ lijkt me, veel meer dan zijn voorganger, op sfeer gericht in plaats van op songs. Hoe situeer jij je nieuwe plaat in de discografie van Sukilove?

Deweze: Kijk, onze eerste plaat was een heel traditionele plaat. Ik heb ze geschreven toen ik tijdens de laatste tournee met Metal Molly voor het eerst in mijn leven een akoestische gitaar had gekocht. Ik wilde me inschrijven in de traditie van folky en bluesy rootsmuziek. Achteraf bekeken mijn manier om te tonen dat ik volwassen wilde worden. (Lacht) De tweede plaat was daar een radicale reactie op en stond vol experimentele stuff. Maar toen ging ik op tournee met Mauro en Carol Van Dyck van Bettie Serveert onder de naam Shadowgraphic City: een aha-erlebnis! Met die groep stonden we het ene moment een traditional te spelen en het volgende een compleet gesjeesde soundscape. Toen pas besefte ik dat je die twee uitersten kon combineren. En dat is wat ik sindsdien met Sukilove tracht te doen. Zij het dan nu met nummers die qua structuur een beetje flou zijn, waardoor inderdaad vooral de algemene sound en sfeer domineren.

Je hebt eens gezegd dat je je als liedjesschrijver verzet tegen het structureren van je songs.

Deweze: Dat doe ik nog steeds. Als je tijdens het schrijven van een liedje spontaan begint te structureren – zo van: hier een strofe, daar het refrein en ginder een brugje – kun je er beter mee stoppen. Zo kom je alleen maar op formulaire en dus vreselijk saaie en voorspelbare nummers uit. Ik wil dat mijn liedjes verrassen. En ik hoop dat ze soms dezelfde schok teweegbrengen die ik kreeg toen ik voor het eerst Smells Like Teen Spirit van Nirvana of She Loves You van The Beatles hoorde. Zulke songs kun je volgens mij niet beredeneerd schrijven: ze ontstaan omdat je de muziek zélf de vrije loop laat.

Ik weet dat je lak hebt aan melancholische teksten, maar te oordelen naar ‘Fear’ níét aan cynische versregels: ‘We’re all just meat / We’re all just waiting to die.’

Deweze: Het is nochtans niet cynisch bedoeld, meer als galgenhumor. Een beetje zoals Roger Daltrey met zijn onsterfelijke zin ‘Hope I die before I get old’. Eigenlijk wilde ik die zwarte humor nog benadrukken door de zin te laten scanderen door een kinderkoor. Maar ik hoorde het mezelf al uitleggen tegen de ouders van een vijfjarig meisje: ‘Dus de bedoeling is dat jullie dochter zingt: ‘We’re alle just waiting to die’.’ Ik denk dat ze me ter plekke hadden gewurgd. (Lacht)

‘Static Moves’ is de eerste langspeler die je integraal in je eigen Jezus Studio’s in Hoboken hebt opgenomen. Heb je die studio’s niet vooral gebouwd in functie van je productiewerk?

Deweze: Daarvoor komt die studio natuurlijk óók van pas, maar dat was niet mijn eerste beweegreden. Die drang naar een eigen laboratorium kwam er na ons jaar als artist in residence in Trix. Toen we het zo lang gewoon waren geweest om over een eigen studio te beschikken, wist ik: there’s no way back. En dus zocht ik een leegstaand pand waarvan de eigenaar bereid was om het aan een rockgroep te verhuren. Niet gemakkelijk! Je kunt in België beter zeggen dat je medische experimenten à la Mengele uitvoert dan dat je rock-muziek maakt: dat wordt als véél minder gevaarlijk ervaren. (Lacht)

Je bent naar verluidt een strenge producer.

Deweze: Streng niet, maar ik zeg wel mijn gedacht. Als een groep op zoek is naar iemand met wie ze de vloer kan aanvegen, moet ze in de supermarkt maar een dweil kopen. (Lacht). Ik ben een slechte dweil, maar hopelijk een goede producer.

Ik heb me laten vertellen dat Studio Brussel de eerste, door jou geproducete single van The Van Jets niet wilde spelen wegens te overstuurd. Waar?

Deweze:Yep. Dat was Electric Soldiers: we hadden dat nummer in de studio zo goed als live opgenomen met vijf microfoons, waarvan vier met distortion voor een lekker rauwe klank. StuBru wilde het niet spelen omdat de snare te overstuurd klonk, uitgerekend het enige instrument dat zónder distortion was opgenomen! Tot zover het kennersoor van de jongens en meisjes bij Studio Brussel. Paniek bij The Van Jets natuurlijk, want als debuterende rockgroep kun je het wel schudden als je single niet op StuBru wordt gedraaid. Tragisch eigenlijk. Uiteindelijk hebben ze het nummer opnieuw moeten laten mixen. The Van Jets zijn lang niet de enige groep die muzikaal gecensureerd wordt. Ik hoor geen enkele van mijn favoriete Belgische groepen op Studio Brussel, allemaal zogezegd te luid of niet clean genoeg.

Het valt op dat steeds meer rockmuzikanten ‘on the side’ muziek schrijven voor films en theater of – zoals jij – productiewerk verrichten.

Deweze: Of een commercial voor Appelsientje inzingen. Of een liedje schrijven voor PP Michiels, zoals ik. (Lacht) Kijk, het is logisch dat muzikanten sinds de terugvallende cd-verkoop op zoek gaan naar andere inkomstenbronnen. En hun fans zijn wat dat betreft ook toleranter geworden: zij weten ook wel dat hun favoriete muzikant op het einde van de maand zijn rekeningen moet kunnen betalen. Terwijl wij muzikanten gewoon te lui zijn om een échte baan te zoeken. (Lacht)

STATIC MOVES

Uit bij Sukilove Records / Bang!

Door Vincent Byloo