SUITS – SEIZOEN 3

De cast van SUITS, met centraal GABRIEL MACHT en PATRICK J. ADAMS, u beter bekend als respectievelijk Harvey Specter en Mike Ross.

Paul Baeten Gronda, fan van het eerste net-geen-uur, kijkt uit naar het derde seizoen van Suits, een advocatenserie die genoemd werd naar wat de hoofdpersonages dragen én wat ze de tegenpartij aandoen als die niet wil settelen. Zoals ongeveer alles in de reeks: gatverdekke slim gezien.

Dinsdag 9/6, 22.40, VTM

Toen ik jong en wild was, haalde ik een keer het Belgisch strafwetboek uit de kast en begon het vanbuiten te leren. De namiddagen zijn soms lang en eenzaam, in Rotselaar-Heikant. Ver raakte ik niet want andere hangjongeren kwamen me al snel verleiden met zo mogelijk nog interessantere zaken. Maar het begin, met name de definiëring van misdrijven en dus de verschillen tussen misdaden, wanbedrijven en overtredingen, ken ik vandaag nog.

Het heeft dus maar een millimeter gescheeld of ik was een van de grootste advocaten uit de geschiedenis geworden. Matlock, Cochrane, ik.

Maar ik koos ervoor om mijn leven aan de letteren en de daytime-programmering van Discovery Channel te geven en dat lijkt me maar goed ook. Misschien had ik wel talent om met de handen in de zakken door het raam van een hoge verdieping voor me uit te staren en iets onbegrijpelijks te mompelen, maar wat ik vervelend gevonden zou hebben, zou dat ene geweest zijn. Hoe zou ik het omschrijven? Het wérk.

Het goede aan Suits is dan ook dat het een advocatenreeks is die zich haast nooit in een rechtszaal afspeelt. Wel in grote corner offices, in luxegarages en op daken van wolkenkrabbers. Je zou het daarom gerust de Entourage van de advocatenreeksen kunnen noemen. Intussen wordt het saaie werkdeel opgevangen doordat hoofdpersonage Mike Ross een genie met een fotografisch geheugen is en dus dossiers leert zoals Jerommeke een vierwieler optilt: met blinkende kiezen en zonder verpinken. Zo rest er nog heel wat tijd voor macho chitchat tussen Mike en zijn mentor Harvey. Ze kunnen ook nog gemakkelijk met snelle auto’s door New York rijden en in het algemeen de slimmerik gaan uithangen op fancy cocktailfeestjes. Of in de limo. Of in het park. Of op het toilet. Of in hun slaap.

Want iedereen is voortdurend slimmer dan de rest, in Suits. Dat lijkt wel het format te zijn. Jessica was vier stappen voor op Harvey, die zelf al drie stappen voor was op Louis, die op zijn beurt Donna op het verkeerde been probeerde te zetten – classic Louis! – om Rachel te kwetsen en zo eigenlijk Mike een hak te zetten. Donna valt schijnbaar voor de list, maar plant stiekem een oplossing waar Jessica op haar beurt dan weer rekening mee had gehouden, want zo is Jessica nu eenmaal. ‘Had je dit allemaal voorzien?’ vraagt een smalende Harvey dan aan het einde van weer een drukke, lange dag. En dan spreekt haar mysterieuze stilte boekdelen. ‘Verdorie, die Jessica toch’, zie je Harvey dan denken.

Zo gaat ongeveer elke aflevering van Suits. Intussen wordt er ook voortdurend ruzie gemaakt over wiens naam er op de muur mag.

Het is gemakkelijk om The Wire goed te vinden want dat is aantoonbare perfectie. Net zo is het ook gemakkelijk om fan te zijn van Bayern München, of Penelope Cruz sexy te vinden als je wel te vinden bent voor vrouwen met een Spaans accent. Het is zeker zo bijzonder om in aantoonbare imperfectie iets te vinden dat je helemaal ligt. Wat mij betreft, is Suits zo’n reeks. De acteurs spelen soms ondermaats, de verhaallijnen gaan steeds meer rammelen en superslim plus superslim is vaak gewoon een beetje dom. Kortom: ik kan niet wachten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content