OPGERUIMD STAAT NETJES. DE COLLECTIE VAN DE PROVINCIE HENEGOUWEN STAAT TE KIJK IN EEN OUDE INDUSTRIEHAL. ZONDER BALLAST, ALLEEN DE KUNST EN EEN PAAR VERWEERDE MUREN.

B.P.S. 22, Espace de création contemporaine,

Site de l’Université du Travail, Bd Solvay 22 in Charleroi, tot 7 november. info: tel. 071 53 15 15 en bps22. hainaut. be

Storage, L’entrepôt du musée

Moeilijke situaties leiden al eens tot slimme oplossingen, zoals blijkt uit het fris getailleerde Storage. Het nu nog krakende Bâtiment Provincial Solvay moet ooit een serieus museum worden, maar voor het zover is, pakt Henegouwen uit met een geslaagde uitbeelding van wat heet ‘van de nood een deugd maken’. Een selectie uit de verzameling van de provincie Henegouwen werd met opzet nonchalant bij elkaar gezet. Sculpturen en installaties staan min of meer opeengepakt op de grond, schilderijen en foto’s hangen door elkaar aan de muur. Kortom, de zaak ligt losjes op een hoop alsof het niet de bedoeling is dat iemand komt kijken. En wat daar merkwaardig aan is: het werkt. Je treft zelfs zelden een opstelling die zo gunstig uitvalt, ook al wordt er schaamteloos gezondigd tegen het ‘op ooghoogte en niet te dicht bij elkaar’-gebod. Niet dat Storage de meest sensationele expositie aller tijden is – integendeel – maar het resultaat intrigeert. Want wat elders gemakkelijk op een sisser zou uitlopen, lukt in B.P.S. 22 wel. Zo bijvoorbeeld het mixen van oude en hedendaagse kunst. Dikwijls is dat het recept bij uitstek voor een daverende stijlbreuk, maar in dit geval blijft de harmonie gespaard. De bronzen Marteleur van negentiende-eeuwer Constantin Meunier doet het verrassend goed naast een foto van Cindy Sherman of een werk van Emilio Lopez-Menchero. Ook een overjaars, wolkig geschilderd naakt wordt niet onder de voet gelopen door Warhols Marylin. Het geheim schuilt wellicht in een volstrekt pretentieloze aanpak, om niet te zeggen een keuze waaruit een oprechte waardering voor kunst spreekt. De gepresenteerde stukken zijn niet noodzakelijk de meest ambitieuze, maar ze zijn doorgaans interessant. Voeg daar de ongewone, wat chaotische presentatie bij en je komt uit bij een tentoonstelling die stap voor stap te ontdekken valt. Toeval of niet, er bestaat ook een overeenkomst tussen de oude industriehal en het artistieke aanbod. Je stuit geregeld op werk dat naar arbeid verwijst, zoals de barokke betonmolen van Wim Delvoye, de foto’s met industriële gebouwen van Bernd en Hilla Becher of de reusachtige megafoon (Global Empowerment) van Sven ’t Jolle. Dat zorgt voor een heimelijke arbeidsesthetiek waar nog een snuifje ironie uit opstijgt. En dat niet alleen, want megafoons of oude fabrieken zien er in een stad als Charleroi toch enigszins anders uit dan in pakweg Antwerpen of Gent. Het B.P.S. 22 is te herkennen aan een uit de kluiten gewassen gevelportret van Johan Muyle. Hij liet het vierarmige monsterwerk uitvoeren door Indische bioscoopreclame-schilders. Door de Bollywoodkitsch krijgt het portret een kermisachtig aanschijn, maar door de handen die het passieve horen, zien en zwijgen verbeelden, roept het weer streng tot de orde. Nog op het programma: ingelijst militantisme van de Guerilla Girls, stomende varkenssnuiten van Frédéric Gailliard, fijnbesnaarde Decors and Dreams van Frank Scurti, lugubere details uit het mortuarium van Andres Serrano en de weinig wereldschokkende, maar netjes in de context passende monochromen van Marthe Wéry.

Els Fiers