Kunst waar je om kunt lachen, is zeldzaam, tenzij ze uit de koker van Gerard Herman komt. En ja, met mate diepzinnig is zijn werk soms ook.

TE ZIEN OP GERARD HERMAN, ARM EN ERG HARD, MUSEUM M, LEUVEN, TOT 23/3

Stopzetting hobby is een lange reeks van vakkundig gemaakte knullige tekeningen. Blad na blad krabbelt Gerard Herman (24) en haalt hij door. Mannetjes met knoestige lichamen en te weinig vingers verkopen toogpraat aan onzichtbare maten, en absoluut niemand doet er ooit iets wat zinvol of nuttig zou kunnen zijn. Een onhandig uitgedopte bodybuilder houdt met zijn billen een fles vast. Een met stippellijntjes getekende man wordt doorboord door een ‘intelligente bril’, en een Poëet tussen twee bundels schreef de doorstreepte maar niettemin ritmisch geslaagde tekst ‘Mag ik eens, wil jij eens, zal…’. Bij Wat een geluk dat het maar een oksel is wordt het moeilijk om niet te lachen. En dat doe je dus gewoon wel wanneer je zoiets aantreft als een hoop krabbels getiteld Voorstudie voor werk in de openbare ruimte.

Stopzetting hobby is een toonbeeld van silliness. De reeks is onweerstaanbaar grappig, maar niet wanneer je hoopt op messcherp sarcasme of een ijzersterke pointe. Eerder stroomt het werk over je heen als een golf van lauwwarme nonsens. De stijl doet aan Kamagurka of David Shrigley denken, al zit de humor bij Herman in een wat minder donkere hoek. Toegegeven, tekeningen dragen vanwege hun pretentieloze en directe karakter wel vaker onze voorkeur weg. Het zijn zowat de vage, ongestructureerde dromen van kunstenaars – terwijl aan hun schilderijen en andere scheppingen veel meer stappen vooraf zijn gegaan. Hoe het ook zij, in Stopzetting hobby valt de irrationele humor perfect samen met de hoekige stijl.

Meer hoeft dat niet te zijn voor deze rubriek, al hadden we ook wel wat met een verrassende installatie genaamd Billboards. Achter een erg groot paneel met daarop het woord ‘Alles’ staat nog een tweede paneel. Een kleintje, met ‘Nog een keer alles’ erop. Minder dan genereus kun je dit werk niet noemen. Het geeft en geeft – en verwijst ook nog eens naar de op de muur geschreven en met een lamp beschenen Thoughts Unsaid, Then Forgotten van de reeds lang overleden Bas-Jan Ader. In een glazen kast ligt de fotomontage Aartselaartselaartselaartselaar… en een door een ventilator aangedreven drum valt humorgewijs evenmin te negeren. Er is ook nog een stoelendans, een fysieke uitbeelding van zeuren en zagen en andere zaken waarvan je het bestaan niet eens had vermoed. Herman zelf maakt in een hoekje het radioprogramma Vogelen des velds, waardoor ook de gebruikelijke sacrale museumstilte wordt weggebabbeld.

De expo is een okselfris geheel van tekeningen, installaties en animaties. Arm en erg hard – een anagram van Gerard Herman – is in werkelijkheid rijk en erg mild, en gezegend met opvallend veel componenten. De onbenulligheid van alles en nog eens alles wordt er netjes ingelijst. Erg relativerend. En ook nuttig als een neen tegen alle flauwiteiten die dezer dagen zogezegd wel van tel zouden zijn.

(E.F.)