Robert Rodriguez, met Antonia Banderas, Carla Gugi

Eindelijk nog eens een film waar uw kleine rakkers met volle teugen van kunnen genieten. De maker van de amusante horrorfilm From Dusk Till Dawn komt op de proppen met een pretentieloze en strak geregisseerde actiekomedie waarin twee jonge spionnen hun ouders moeten redden uit de klauwen van een boosaardig genie. James Bond op maat van kinderen, zeg maar. Inclusief de vindingrijke snufjes waarmee de twee geheim agenten het de hen vreemdsoortige tegenstanders knap lastig maken. De plot heeft weinig om het lijf, maar met het doelpubliek voor ogen speelt dit niet zo’n grote rol. De humor is bovendien voldoende ’tongue-in-cheek’ om zelfs een volwassen publiek (al dan niet stiekem) te amuseren. Ben Van Alboom

Captain Corelli’s Mandolin (0). Als lang uitgevallen reisfilmpje over het wondermooie Griekse eiland Kefallonia kan deze verfilming van de bestseller van Louis de Bernières er nog net mee door, maar het liefdesdrama in oorlogstijd dat erin neergepoot wordt, is zo potsierlijk dat de prent in het beste geval een onvrijwillige parodie lijkt. Moeilijk te zeggen wat het ergste is: de sirtaki van dansende clichés (van de operette-fascisten tot de dominante in ’t zwart geklede Griekse dorpsmatrone, gespeeld door – hoe kunt u het raden – Irene Papas) of de werkelijk vreesaanjagende kakofonie van Engels met Grieks, Italiaans of Duits accent. Voeg daarbij de mandolineserenades van plompverloren Hollywood-ster Nicolas Cage aan het adres van de Spaanse Penélope Cruz en u krijgt een idee van de absurditeit van deze vredelievende NAVO-pudding. Veel méér hadden we van de omhooggevallen John Madden (van het danig overschatte Shakespeare in Love) ook niet verwacht.

Driven (0). De rivaliteiten tussen de autoracers en de subplots rond comebacks, tweede kansen en aflossingen van de wacht kunnen ons gestolen worden. De speeches rond geloof, wilskracht, winnen en verliezen werden niet alleen geschreven door Sylvester Stallone, maar worden tot overmaat van ramp ook voor een flink stuk door hem gedebiteerd. Zodra de acteurs hun mond houden en de gierende remmen en opgefokte motoren het voor het zeggen hebben, serveert Driven duizelingwekkend turbo-spektakel. Regisseur Renny Harlin vat in zijn hyperactieve en koortsachtige montagestunts de pure sensatie van hoge snelheid en waaghalzerij op het internationale autokoerscircuit. Helaas ondermijnt hij zijn hectische virtuositeit door op de razende races voortdurend luidruchtige en leeghoofdige heavy metal te plakken. Patrick Duynslaegher