Woensdag 21/8, 23.20 – Arte. Lou Ye, China, 2009
Queer China? De tijd dat je er als tonghzi of homo gedemoniseerd werd, ligt al een poos achter de rug. Dat betekent niet dat films over homoseksualiteit er tegenwoordig vlot kunnen worden gemaakt. Spring Fever, een impressionistisch portret van een dubbele liefdesdriehoek tussen twee mannen en een vrouw, werd clandestien opgenomen en is in China verboden – een lot dat ook gold voor Zhang Yuans East Palace, West Palace (1996), de eerste moderne Chinese homofilm.
Nu zijn censuurperikelen niet nieuw voor regisseur Lou Ye, een van de vitale stemmen binnen de onafhankelijke Chinese film. Ye brak internationaal door met de neonoir Suzhou River (2000), maar kreeg in 2006 een werkverbod van vijf jaar opgelegd, omdat hij zijn sensueel drama Summer Palace nogal expliciet had gesitueerd tegen de achtergrond van de studentenrevolte op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989.
Met het op video opgenomen maar tot 35mm opgeblazen Spring Fever – vandaar ook de groezelige look – liet Lou zich inspireren door het werk van Yu Dafu, een schandaalschrijver uit de jaren twintig die vaak wordt omschreven als de Chinese D.H. Lawrence.
De Chinese titel van het filmepos betekent overigens ‘een nacht heftig dronken van de lentewind’. Het is dan ook de roes van de liefde die voor opwinding, teleurstelling en tragedie zorgt in dit tegelijk wild broeierige en intimistische melodrama, dat zich afspeelt in de provinciestad Nanking.
Lou Ye volgt er eerst de passionele relatie tussen Jiang en Wang, een reisagent en een jonge kerel die in een boekenwinkel werkt. Wang is getrouwd, maar zijn vrouw moet niets van die relatie weten – ze heeft een privédetective ingehuurd om hem te schaduwen. Terwijl rancune en liefdesverdriet de sfeer bepalen, introduceert Lou Ye nog een tweede amoureuze intrige, waarin de detective niet alleen valt voor de licht flamboyante Jiang, maar diens vriendin ook nog eens voor een driehoeksrelatie openstaat.
Die meanders van het hart worden door Lou Ye gevat in een rusteloze rush van cinéma vérité doordrenkt van ongepolijste melancholie. De expliciete erotische scènes zijn gedurfd naar Chinese normen en Lou Ye situeert de existentiële malaise van zijn personages ook koortsig tegen de achtergrond van de lokale undergroundscene met punkclubs en karaokebars met travestie. In Cannes werd Spring Fever bekroond met de prijs voor het scenario, al gebeurde dat laatste ongetwijfeld meer uit politieke dan uit artistieke overwegingen.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
