SOUNDTRACK

‘Muziek is een universele taal.’ Een Israëlische jongeman met wie de vier Vlaamse muzikanten die voor Soundtrack door het Midden-Oosten trekken in de eerste aflevering aan de praat raakten, vatte het concept van het programma prima samen. Zeven weken lang gaan Eva De Roovere, Johannes Verschaeve, Dijf Sanders en Jason Dousselaere in de docureeks na welke plaats muziek heeft in Israël en Palestina, en onderzoeken ze hoe samen musiceren de bevolking dichter bij elkaar kan brengen.

Alleen blijkt snel dat muziek dan wel een universele taal is, maar op sommige plaatsen toch net iets universeler dan op andere. In de openingsaflevering, die het kwartet grotendeels in Tel Aviv doorbracht, gingen Eva De Roovere en Jason Dousselaere langs bij Amnon Weinstein, die in een klein atelier al decennialang violen restaureert. Niet zomaar violen, maar instrumenten die nog eigendom zijn geweest van Joden en die de Holocaust hebben overleefd, in tegenstelling tot hun bezitters. Een van Weinsteins vreemdste exemplaren was een viool waar in de binnenkant een hakenkruis was gekerfd; dat was daar wellicht in de jaren 1930 door een Duitse hersteller aangebracht, die zo een Joodse klant ongemerkt had laten weten wat hij van hem dacht.

Van Tel Aviv trok de band in de tweede aflevering naar de muur met de Westelijke Jordaanoever, een reis van nauwelijks 50 kilometer, maar schijnbaar naar een andere planeet. In plaats van de mondaine stadssfeer kregen de vier te maken met de doffe ellende van de Palestijnse bevolking in ‘een openluchtgevangenis’, zoals Verschaeve het omschreef. Tijdens hun rondleiding kregen ze te zien hoe sommigen hun toevlucht zoeken tot hiphop om aan hun dagelijkse bestaan te ontsnappen, maar ook wat voor absurde toestanden de muur meebrengt, zoals het feit dat Palestijnse kinderen in de winter via een ondergelopen tunnel hun schooltje moeten bereiken.

Daarna gingen ze langs bij Israëlische kolonisten die een nieuwe wijk aan het bouwen waren vlak bij de grens. Of beter gezegd: die Palestijnse bouwvakkers inhuurden om de woningen voor hen op te trekken. Een van de kolonisten was een Nederlandse jazzleraar, die naar Israël was gekomen om les te geven aan de kinderen van de nederzetting. Het feit dat een jazzmuzikant zich zou inlaten met de kolonisten verbaasde de vier Vlamingen niet weinig, zeker toen bleek dat de man ook tegen de muur gekant is, maar om een andere reden: hij vond de omheining een teken van zwakheid en van het feit dat Israël bereid is om een deel van het land af te staan.

Toch werd de man niet zozeer als een fanaticus voorgesteld in het programma: de muzikanten hadden veel meer oog voor het bizarre van de hele situatie, het feit dat twee gemeenschappen elkaar angstig zitten aan te staren zonder dat ze echt iets van elkaar af weten. Dat maakt Soundtrack net zo knap: het is een docureeks als een Bruce Springsteen-song, met verhalen van gewone mensen die trachten een bestaan op te bouwen met de kaarten die ze in handen hebben gekregen. Born to stay.

* – Elke zondag, Canvas

Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld

DOOR STEFAAN WERBROUCK

SOUNDTRACK IS EEN DOCUREEKS ALS EEN BRUCE SPRINGSTEEN-SONG. BORN TO STAY.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content