Liefdesliedjes?’ De zanger van BCUC, een street band uit Soweto, keek de vier Belgische muzikanten die pas in Zuid-Afrika geland waren met een scheve grijns aan. ‘Echt man, als wij liefdesliedjes zouden zingen, dan zou dat misdadig zijn.’ Hij maaide met zijn brede hand in de lucht. ‘Wij moeten zingen over wat er hier gebeurt.’ Tijs Delbeke tuitte zijn lippen, speelde hipstergewijs met een haarlok en vroeg: ‘Wat gebeurt er hier zoal?’ De Zuid-Afrikanen schaterden het uit. Die blanke medemensen, ze waren niet alleen grappig om te zien, ze hadden ook nog eens tonnen stront in hun ogen. ‘Echt armoedig ziet het er niet uit’, had dezelfde Delbeke nog gezegd toen ze het township waren binnengetuft. In een short met palmbomen en flamingo’s op zat hij aan het stuur van de donkerblauwe Volkswagenbus waarmee ze het land, zijn muziek en zijn mensen zouden doorkruisen. Maar de muzikanten van BCUC doorprikten vrolijk swingend en heupwiegend die aanlokkelijke illusie. Want oh ja, er lag tegenwoordig asfalt op de straten en oh ja, het zag er opgekuist en netjes uit, maar fundamenteel? De man spreidde zijn armen: ‘Het is hier nog precies hetzelfde. Niets is veranderd.’
Hij wees speels naar de slecht onderhouden baard van Delbeke en dwong hem vrolijk op de plastic tuinstoel van zijn favoriete barbier plaats te nemen. ‘Niet te kort, niet te kort’, smeekte Delbeke, waarna de barbier met een sierlijke zwaai zijn plukken tot een perfect getrimd gezichtsgazon herleidde. Delbeke gaf hem met een vlotte beweging een high five, drukte hem tegen zijn borst en verzuchtte net niet: ‘Wat zijn de mensen hier toch sympathiek.’ Maar ook hier peuterde de zanger van BCUC zeer snel de stront uit zijn ogen. Op de vraag hoeveel de man per dag verdiende, moest Delbeke het antwoord schuldig blijven. ‘6 euro’, galmde de zanger. ‘En hij heeft een gezin.’
Even later had hij het over de nieuwste soort drugs. Een huisbereid chemisch mengsel dat het bloed van de gebruikers na verloop van tijd opdroogt. De goedkoopste en gevaarlijkste drugs van het moment. ‘Dus nee’, ging hij verder. ‘Over de liefde hebben we het hier niet.’
Het zijn momenten en uitspraken waar een mens stil van wordt, waarbij alle woorden tekortschieten en je niet anders kunt dan een gitaar, blik of draagbaar keyboard nemen en een beetje jammen. Om de pijn te verzachten. Om de hoop op beterschap een ritme en een stem te geven. Maar op de een of andere manier wordt in een televisieprogramma toch altijd weer verwacht dat mensen hun gedachten formuleren bij wat ze te zien of te horen krijgen. Dat die uitspraken zelden verder reiken dan het clichématige ‘Fuck man’ of ‘armoede is meer dan kinderen met vliegen rond hun hoofd’ of ‘de sfeer is chill’ lijkt er niet toe te doen. Als er maar hersenspinsels in woorden worden gegoten. Maar wat blijkt? Elk van die uitgesproken flitsen verzwakt het programma. Tijs Delbeke, Isolde Lasoen, Jef Neve en Flip Kowlier zijn op hun sterkst en schoonst in Zuid-Afrika als ze met muziek bezig zijn. Of ze nu samen spelen, of met de mensen die ze ontmoeten. Of als ze – zoals Kowlier – op de achterbank snel een song neerkrabbelen die draait rond ‘excuses’. ”t Is toch waar’, zei hij. ‘We hebben altijd excuses om van alles níét te doen.’ Veel had Kowlier nog niet gezegd. Maar het land waarin hij zich nu bewoog, nestelde zich prompt in zijn muziek. Dat is de kracht van deze muzikale road trip. Al de rest is ruis, even relevant als liefdesliedjes in een township.
*** , elke woensdag, 21.30, Canvas
DOOR TINE HENS
TIJS DELBEKE, ISOLDE LASOEN, JEF NEVE EN FLIP KOWLIER ZIJN IN SOUNDTRACK OP HUN STERKST EN SCHOONST ALS ZE MET MUZIEK BEZIG ZIJN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
