Met Flood (U2) als producer, Nigel Godrich (Radiohead) als mixer en Chris Cunningham (Björk) als videomaker mikt Warpaint, het ijle waverockkransje uit LA, opvallend hoog met plaat twee. ‘Het moet voelen alsof wij jou door en door kennen.’
Het heeft lang geduurd vooraleer Warpaint zich aan de buitenwereld kon openbaren: zeven jaar van ongehaast jammen, aan songs schaven, optreden in en rond Los Angeles, splitten en dan toch een eerste ep (Exquisite Corpse, 2008) uitbrengen, met John Frusciante als producer. In 2010 verscheen debuutlangspeler The Fool: een verzameling duistere, galmende songs die het meer van sfeer en bedwelming dan melodie of ritme moest hebben. De meningen daarover botsten tegen elkaar op: sensuele artpop of lethargische navelstaarderij? Maar dat gebots vond tenminste wel plaats op internationale schaal, zeker na het uitgebreide toeren van het kwartet. Op de nieuwe langspeler Warpaint prutst de groep hoogstens aan de details.
Voor de vorige plaat konden jullie putten uit jarenlang opgestapelde demo’s. Nu was dat anders. Zorgde dat niet voor een beklemmend gevoel?
THERESA WAYMAN (GITAAR, ZANG): Sommige songs hadden we al tijdens soundchecks en in hotelkamers geschreven, dus er lag wel wat op de plank. En toen we schot in de zaak wilden krijgen, zijn we naar Joshua Tree getrokken, voor een gezamenlijke schrijfsessie, ver van alle afleidingen. De woestijn, de heldere hemel, de wind: het is een plek zo overweldigend mooi dat je als artiest onvermijdelijk de aandrang voelt daar iets even belangwekkends tegenover te stellen.
Welke elementen van The Fool wilden jullie behouden, en welke absoluut niet?
JENNY LEE LINDBERG (BAS, ZANG): Als je ons dat aan het einde van de daaropvolgende tournee had gevraagd, hadden we wellicht die hele plaat naar de verdoemenis gewenst. (lacht) We waren opgebrand. Het enige waar we naar snakten, was iets nieuws.
WAYMAN: Mensen zeggen enigszins verwonderd dat we meer synthesizers zijn gaan gebruiken, maar die hebben we altijd al gehad. Alleen heeft dat geluid The Fool niet gehaald, of toch in mindere mate.
Met die plaat hadden jullie meteen de aandacht van de halve wereldpers. Hoe gingen jullie daarmee om?
LINDBERG: (maakt drinkgebaar)
WAYMAN: Zuipen, ja. (lacht) Er is een lange periode geweest waarin ik niet zonder opkikkertje het podium op kon. Dat is nu voorbij. Sorry, maar het is niet omdat ik muzikante ben dat ik ook exhibitionistisch aangelegd zou moeten zijn. We doen dit graag, maar we willen niet noodzakelijk dat iedereen naar ons staart. Het heeft lang geduurd vooraleer we ons op een podium op ons gemak voelden.
LINDBERG: We hebben geleerd dat een goed optreden van heel wat meer afhangt dan komen opdagen en er zin in hebben. (lacht) We zijn op de technische details gaan letten, zonder de geest en de rauwheid van wat we doen uit het oog te verliezen.
Waarom was Flood als producer een ideale keuze?
WAYMAN: Omdat hij je tegenhoudt op het moment dat je iets doms gaat doen. (lacht)
LINDBERG: Hij liet ons vooral zelf uitknobbelen wat het beste was. Controle is zijn ding niet.
Wat bindt de songs op de nieuwe plaat samen?
WAYMAN: Ik vermoed dat ze over liefde gaan. Onbewust, hoor. We beginnen niet te werken vanuit een concept. Het ruwe materiaal vormt een lappendeken, waaruit vanzelf onderlinge verbanden en thema’s ontstaan. Persoonlijk neem ik het leven niet meer zo serieus als vroeger. Disco//very is bijvoorbeeld heel opgewekt. We weten allemaal dat het leven zijn duistere kanten heeft. Maar ik heb ingezien dat je er beter een grap over maakt dan je in een donker hoekje op te krullen. Nu, sommige songs blijven oefeningen om die donkere emoties uit te drijven. Dan hebben andere mensen die in een soortgelijke situatie zitten er tenminste ook iets aan. Daarom heb ik vroeger zo veel naar Björk geluisterd: alles wat zij doormaakte, maakte ik ook door. Björk kende mij door en door, leek het. Dat wil ik met onze muziek ook teweegbrengen.
Was het niet confronterend om Chris Cunningham twee jaar lang met een camera op je hielen te hebben zitten? Het creatieve proces is onvoorspelbaar. Wat als er niets gebeurt?
LINDBERG:(lacht) Dan zou iedereen met eigen ogen hebben kunnen zien dat we luie, onverantwoordelijke meiden zijn. Neen, Chris is heel respectvol geweest, gewoon al door zichzelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Hij heeft maar zelden de camera in ons gezicht geduwd. Het is ook niet zo dat hij ons twee jaar lang dag in dag uit heeft gevolgd. In overleg met ons pikte hij er periodes uit, die samen een organisch beeld vormen van wat we hebben meegemaakt. Het is dus een documentaire geworden met een ‘achter de schermen’-insteek. Maar hij heeft er ook willekeurige beelden tussen verweven die op zich niets te maken hebben met ons als band. Die excentrieke esthetiek van hem zit er ook helemaal in.
WAYMAN: Chris maakt zelf ook muziek. Hij heeft remixen gemaakt van onze songs, en die aan de beelden toegevoegd. Het vormt allemaal een mooi tegengewicht voor al de momenten waarin je ons tussen vier muren ziet zitten.
Iemand van jullie heeft ooit gezegd dat je bij voorkeur stoned naar Warpaint moet luisteren. Een flagrant geval van discriminatie, dames?
LINDBERG: Ik geloof nochtans dat muziek beter klinkt als ik gerookt heb. Omdat het alles versterkt, en begrijpelijker maakt.
WAYMAN:(voorzichtig) Maar ik denk niet dat wij stonermuziek maken, toch?
LINDBERG: Op The Fool gebeurde zoveel dat je sommige dingen nu eenmaal miste als je nuchter was. Hey, ik stel alleen maar vast dat mensen die plaat stoned beter vonden. Maar dat wil niet zeggen dat we de plaat ook stoned hebben gemaakt. Theresa rookt geen wiet, Stella (Mozgawa, drums, nvdr.) misschien een keer per jaar, ik every once in a blue moon. Oké, die maand in Joshua Tree was een uitzondering. (lachje) Maar stoned of in dronken toestand muziek maken is nooit een goed idee: zodra je weer nuchter bent, blijft er van je briljante idee zelden nog iets over.
WARPAINT
Op 21/1 uit bij Rough Trade.
DOOR KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
