Vampieren, weerwolven, shapeshifters en sinds het vierde seizoen heksen. Wordt het Sookie Stackhouse nooit te veel? ‘Hoe grotesker, hoe enthousiaster ik ben’, zegt Anna Paquin, de Oscarwinnares die de cinema inruilde voor de gedachten lezende serveerster in de tv-serie True Blood.

De arrogantste actrice uit hedendaags Hollywood.’ ‘Een verschrikking, vaak kortaf in interviews.’ Dat Anna Paquin een moeilijke reputatie geniet, is een mammoet van een understatement. Een voormalige werkneemster van megastudio 20th Century Fox vertrouwde ons zelfs toe dat de Oscarwinnares (voor haar rol in The Piano) met stip het onhandelbaarste castlid van de X-Men-films was. ‘En daar zaten flink wat lastige heerschappen en moeilijke tantes bij elkaar.’

Groot is dan ook onze verbazing wanneer een breed glimlachende Paquin – in juli 30 geworden – haar suite van het Four Seasons Hotel in hartje Beverly Hills binnenwandelt. Heeft het succes van True Blood, de HBO-vampierenreeks waarin ze schittert als gedachten lezende Southern belle Sookie Stackhouse, een mentaliteitsverandering teweeggebracht? Of zitten het huwelijk met Stephen Moyer, de Brit die gentleman-bloedzuiger Bill Compton speelt, en de recente geboorte van hun tweeling er voor iets tussen? Van de bitchiness en de gevreesde terughoudendheid is in elk geval geen spoor te bekennen. Met een welgemeende ‘Shoot!’ zet Paquin zelf het gesprek op gang en de eerste vraag wordt met een warme kwinkslag beantwoord: ‘Of ik had kunnen voorspellen dat True Blood zo zou scoren? De laatste keer dat ik in mijn handtas heb gerommeld, kwam ik geen glazen bol tegen. Serieus: zulke dingen kun je onmogelijk inschatten. Anders zou iedereen alleen maar rollen in succesvolle reeksen aanvaarden.’

Je won een Oscar op je elfde, werkte daarna samen met meester-cineasten als Steven Spielberg, Gus Van Sant en Bryan Singer, en toch ruilde je het grote voor het kleine scherm in.

ANNA PAQUIN: Allemaal de schuld van HBO. Die Amerikaanse betaalzender bood me enkele jaren geleden een rol aan in Bury My Heart at Wounded Knee, een film over het lot van de indianen in de late negentiende eeuw. Zo kwam ik erachter dat het kanaal voor topkwaliteit staat. Men werkt alleen maar met mensen die hun vak door en door beheersen. Daarnaast was ik een grote fan van True Blood-bedenker Alan Ball. American Beauty(waarvoor Ball het scenario schreef, nvdr.) en Six Feet Under(zijn vorige HBO-reeks, nvdr.) behoren tot de crème de la crème van wat het huidige Amerika aan cultuur te bieden heeft.

Vond je het niet vreemd dat hij met een verhaal over vampieren en andere bovennatuurlijke wezens op de proppen kwam?

PAQUIN: Niet vreemd, maar geniaal. Vampieren kunnen dankzij de productie van synthetisch bloed eindelijk uit de kast – of beter: de kist – komen. Ze proberen samen te leven met de mensen, maar dat levert meer dan de nodige spanningen op. Zo is de link met het echte leven snel gelegd. Dat er door de seizoenen heen weerwolven, shapeshifters, heksen en feeën bij zijn gekomen, maakt de conflicten des te ingewikkelder en, ironisch genoeg, realistischer. Onenigheid, bloedvergieten en verdriet zijn jammer genoeg van alle tijden. Volgens mij verklaart dat waarom zo veel mensen de serie omarmd hebben.

In het verleden speelde je al mee in horrorfilms als Darkness en Trick ‘r Treat. Ben je stiekem een griezelfan?

PAQUIN: Ben je gek! Vroeger vond ik horror zelfs verwerpelijk. Mettertijd kwam ik tot het besef dat je in het genre razend interessante vrouwelijke personages tegenkomt. In de ‘realistische’ films die Hollywood dezer dagen fabriceert, zijn de vrouwelijke rollen uitermate beperkt. Geef mij dan maar het fantastische genre, dat naast bovennatuurlijke elementen en bloeddorstige slechteriken ook sterke, eigenzinnige, wispelturige vrouwen bevat. Dergelijke dames staan veel dichter bij het echte leven dan de suffe sloven die je in hedendaagse Tinseltowntroep te zien krijgt.

Sookie is al lang geen brave meid meer. Naast vampieren Bill en Eric heeft nu ook weerwolf Alcide een oogje op haar. Krijg je soms niet genoeg van al die amoureuze verwikkelingen?

PAQUIN: Sookie is haar schade inderdaad stevig aan het inhalen. (lacht) Sommige kijkers noemen haar nu een makkelijke slet, maar zo zie ik het niet. Ze is ontmaagd op haar 25e, heel laat dus. Met gewone mannen wilde het niet lukken omdat ze hun gedachten kon lezen. Bij bovennatuurlijke wezens is dat gelukkig niet het geval. Vandaar dat ze nu met volle teugen van haar volwassenheid geniet. Ze is een vrouw met behoeftes en in Bon Temps (het fictieve stadje waar True Blood zich afspeelt, nvdr.) barst het toevallig van de sexy bloedzuigers en weerwolven.

Fantaseer jij wel eens over de gave om gedachten te kunnen lezen?

PAQUIN:Hell, no! Dat moet echt verschrikkelijk zijn. Ik ga ervan uit dat mensen me alles kunnen zeggen. Als ze me iets niet vertellen, zullen ze daar wel een goede reden voor hebben. Toen ik Sookie pas begon te spelen, heb ik veel over die eigenschap nagedacht. Het maakt haar mee tot wie ze is. Die stortvloed van gedachten moet je tegelijkertijd schuldig en aangevallen doen voelen. Enerzijds wil je helemaal niet binnendringen in de geest van je gesprekspartners. Anderzijds denken ze vaak beledigende of ongepaste dingen. Je zou van minder gek worden.

Over gek worden gesproken: wind je je nooit op over de alsmaar meer van de pot gerukte toon van de serie?

PAQUIN: Absoluut niet. Tijdens de opnames neemt het enthousiasme van cast en crew zelfs toe wanneer de gebeurtenissen groteske dimensies aannemen. We weten allemaal waar we aan begonnen zijn. Dat nu in vraag stellen, zou een beetje belachelijk zijn. Dat ik af en toe op de set een what the fuck-moment beleef, maakt de rol des te spannender. Zonder zou ik al lang uitgekeken zijn op Sookie.

True Blood is eigenlijk een superieure soap. We werken met cliffhangers, bouwen langzaam maar zeker op naar grote gebeurtenissen en onthullen gaandeweg onverwachte verwantschappen. Het zijn formules die al decennialang meegaan en – belangrijker nog – werken. De manier waarop Alan en zijn team ze afstoffen en binnenstebuiten keren, maakt het verschil.

Plus de stomende seksscènes natuurlijk: worden die niet extra vervelend als je met een van je tegenspelers getrouwd bent?

PAQUIN: Eerlijk: daar hebben we het nooit over. Seks voor de camera blijft iets ongelooflijk technisch. Het lijkt meer op een ingewikkelde danschoreografie dan op echte gemeenschap. Bovendien zijn Stephen en Alexander (Skarsgård, die Eric speelt, nvdr.) zulke goede vrienden geworden dat ze elkaar volledig vertrouwen.

Acht je het in het huidige filmklimaat mogelijk om een bioscoopequivalent van True Blood te maken?

PAQUIN: Dat betwijfel ik ten zeerste. HBO is door de jaren heen een toevluchtsoord geworden voor filmmakers die hun artistieke vrijheid niet begrensd willen zien. In de filmwereld moet je met steeds meer zaken rekening houden. Dat komt de creativiteit allesbehalve ten goede. Vandaar: lang leve HBO!

Nog een laatste: denk je vaak terug aan het moment waarop je je Oscar in ontvangst mocht nemen?

PAQUIN: Vaker dan je zou vermoeden. Dan lijkt het alsof ik al heel lang aan het dromen ben. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven. Op zo’n jonge leeftijd je roeping vinden: het is weinigen gegeven. Als ik al eens een minder dagje heb – ik ben ook maar een mens – hoef ik daar maar aan terug te denken en voel ik me al veel beter.

TRUE BLOOD SEIZOEN 1-4

Uit vanaf 14/11 (Warner Home Video).

Het vijfde seizoen is momenteel te zien op FOXLife en komt later op Acht en Canvas.

DOOR STEVEN TUFFIN

Anna Paquin ‘VROEGER VOND IK HORROR VERWERPELIJK, MAAR METTERTIJD BESEFTE IK DAT JE IN DAT GENRE RAZEND INTERESSANTE VROUWELIJKE PERSONAGES TEGENKOMT.’