Voor Game of Thrones zond HBO acteurs en crewleden uit over de hele wereld. Onder hen Kit Harington – Jon Snow in de serie – die in IJsland door de sneeuw mag gaan ploeteren. ‘Niemand is gek genoeg om in de winter daar te gaan rondlopen. Behalve wij.’
Marokko, Kroatië, het zuiden van Californië, een tot filmstudio omgebouwde scheepsloods in Belfast waar ooit nog de Titanic gebouwd werd: dat zijn de locaties waar de wereld van Game of Thrones tot leven komt, en waar het handvol kriskras door elkaar lopende verhaallijnen uit de boeken van George R.R. Martin wordt verfilmd. Toen Martin bijna twintig jaar geleden aan zijn fantasyepos begon te schrijven, stelde hij voor zichzelf slechts één regel op: geen regels, en zeker geen beperkingen, want daar had hij als ex-scenarist voor verschillende tv-series zijn buik van vol. Het gevolg was dat A Song of Ice and Fire – de overkoepelende titel van de vijf boeken die Martin tot nu toe heeft uitgebracht – een waar kluwen werd van verhalen over personages uit verschillende volkeren, die leven op verschillende continenten met andere fauna en flora en een ander klimaat.
Het doel van Martin was om een epos te schrijven dat nooit zou kunnen worden verfilmd, maar dat was buiten HBO gerekend: de betaalzender nam de handschoen op, legde voor het eerste seizoen van Game of Thrones – de titel van het eerste boek werd uiteindelijk de overkoepelende naam van de hele serie – een slordige zestig miljoen dollar op tafel en zond de producenten over de hele wereld uit. Het resultaat was een verbluffende dramareeks die deed wat onmogelijk werd geacht: de boeken van Martin eer aandoen. En die tegelijk, net zoals The Lord of the Rings voordien, succes oogstte bij het mainstreampubliek, dat normaal gezien in een brede boog om fantasy en aanverwanten heen loopt. Sinds de start van het tweede seizoen (dat nog een kleine 20 procent duurder was dan het eerste) haalt Game of Thrones in de VS meer dan tien miljoen kijkers per week, waarmee de serie in de HBO-geschiedenis op een derde plaats komt, na The Sopranos en True Blood. De hype en mediacampagne in de aanloop naar seizoen 3, dat een paar dagen geleden op de Amerikaanse tv is begonnen, logen er niet om.
Het gevolg is dat de voordien grotendeels onbekende cast – de grootste ster, Sean Bean, werd na acht afleveringen een kopje kleiner gemaakt – ondertussen wereldberoemd is geworden. En dat is vooral voor de jongere hoofdrolspelers, van wie de meesten nog maar net hun acteerstudies hadden afgemaakt toen ze aan Game of Thrones mochten beginnen, even slikken. Ook voor Kit Harington, de nu 26-jarige Brit die nauwelijks een toneelstuk op zijn cv had staan toen hij in 2010 de rol van Jon Snow aangeboden kreeg, de melancholische bastaardzoon van Ed Stark die door zijn familie naar The Wall wordt gestuurd om als lid van de Night’s Watch het land te beschermen tegen de duistere krachten in het noorden. ‘Toen ik auditie deed voor de rol, was ik net een jaar afgestudeerd van de toneelschool’, zegt Harington. ‘Ik had de avond voordien samen met een paar vrienden nog een pint gedronken om dat te vieren. En een paar weken later kreeg ik telefoon van de casting director dat ik aangenomen was.’
Jon Snow is een van de belangrijkste personages uit de boeken, en zijn verhaal wordt steeds uitgebreider. Wist je dat toen al?
KIT HARINGTON: Neen, ik had de boeken niet gelezen. Dat heb ik pas gedaan nadat ik mijn contract getekend had, en ik moet zeggen dat het me niet tegenviel. (lacht) Je weet natuurlijk nooit in hoeverre de scenaristen trouw zullen blijven aan het verhaal uit de boeken, maar Jon Snow is een personage waar heel veel mee gedaan wordt. Het is een enorme luxe om als acteur samen met een personage te kunnen opgroeien.
Was er de afgelopen jaren een moment waarop je heb gemerkt hoe groot Game of Thrones ondertussen is?
HARINGTON: Ik ben onlangs naar Brazilië geweest, samen met een paar andere acteurs, en toen we op het balkon van onze kamer stonden, zagen we een rij mensen staan die aan het wachten waren tot we naar buiten zouden komen. Een rij waarvan we bovendien het einde niet zagen en die vol stond met mensen die zich verkleed hadden met perfect nagemaakte kostuums. Toen heb ik ingezien hoe groot en hoe universeel de aantrekkingskracht van de serie is.
Je hebt ook al de schaduwkant meegemaakt: ik zag op een tabloidsite een foto van jou op restaurant, duidelijk gemaakt door iemand die een tafeltje verderop zat.
HARINGTON: Ja, dat gebeurt de laatste tijd meer en meer. Vorige week liep ik door de supermarkt, en iemand begon me met zijn telefoon te filmen terwijl ik aan het winkelen was. Ik kon er weinig tegen doen, maar ik vroeg me wel af wie er nu geïnteresseerd zou zijn in wat voor groenten ik koop.
Heb je zelf een verklaring voor de populariteit van de serie?
HARINGTON: Het fantasygenre is zeer moeilijk te vertalen naar een tv-scherm, omdat je veel special effects nodig hebt, en omdat verhalen zich kunnen afspelen in allerlei vreemde landschappen… Maar Game of Thrones slaat aan omdat HBO er zoveel geld aan uitgeeft als nodig is om het goed te doen. Als ik op de set sta, verbaas ik me er nog elke dag over hoe alles er tot in de kleinste details klopt: mijn kleding, de tafels en het eetgerei, de gebouwen… alles ziet eruit zoals je dat mag verwachten. Dat zorgt ervoor dat dit escapistische televisie wordt in de puurste zin van het woord: je bouwt een wereld op die zo geloofwaardig is dat de kijker er zichzelf in kan verliezen.
DE ENIGE LOCATIE DIE WE IN HET BEGIN niet hebben opgesomd, is die waar Harington het gros van zijn scènes moet opnemen: IJsland. Nadat Jon Snow in het eerste seizoen door zijn familie naar de Night’s Watch wordt gestuurd, speelt zijn verhaal zich grotendeels af op en rond The Wall, de gigantische muur die Westeros afschermt van de sneeuw- en ijsvlakte in het noorden. En om de barre omstandigheden rond The Wall zo goed mogelijk na te bootsen vonden de producers er niets beters op dan naar IJsland te gaan, zodat Harington en zijn collega’s voor de scènes in het tweede seizoen die zich afspelen ten noorden van de Muur urenlang door de sneeuw mochten gaan stappen. ‘Het is lastig, ja’, zegt hij. ‘Je staat daar ergens in the middle of nowhere, je zakt soms tot in je knieën weg in de sneeuw… En het is ijskoud, natuurlijk: min 13 graden Celsius, op een goede dag. (lacht) En het enige wat je hebt om je tussen twee opnames door te verwarmen zijn een paar dekens en een kop koffie.’
Hoe ver zitten jullie dan eigenlijk van de bewoonde wereld af?
HARINGTON: Niet zo ver, over het algemeen op ongeveer een halfuur rijden van ons hotel. Overal in IJsland zijn er hotels die in de zomer vol zitten met toeristen maar in de winter leegstaan, omdat er in die maanden niemand zo gek is om daarnaartoe te reizen. Behalve wij dan. (lacht) Alle buitenscènes worden gefilmd in de winter, en die hotels doen natuurlijk graag hun deuren open voor een grote crew als die van Game of Thrones. Voor de opnames van het tweede seizoen hadden we drie verschillende locaties in het zuiden van IJsland. We zijn toen begonnen op de meest afgelegen plek, een grote ijsgletsjer, en daarna zijn we steeds dichter bij Reykjavik teruggegaan. Het derde seizoen is voor het grootste deel op één plek opgenomen, nabij een groot meer in het noorden, dus konden we in hetzelfde hotel blijven logeren. Het enige verschil was dat het noorden van IJsland nog stukken kouder is dan het zuiden, en we nu tot aan onze dijen wegzakten in de sneeuw.
Dat zal wel helpen om je in te leven in je personage, kan ik me voorstellen.
HARINGTON: Dat is het voordeel, ja. Ik wil ook niet klagen. Ten eerste is IJsland een wondermooi land, waar ik verliefd op ben geworden, en ten tweede is het voor een acteur veel moeilijker om ergens voor een blue screen te staan spelen dan in het decor waar je personage thuishoort. Dus neem ik de sneeuwstormen er graag bij. De enige pijnlijke momenten zijn die waarop je ’s avonds even belt met de andere acteurs, die bijvoorbeeld in Kroatië aan het werken zijn. Die zeggen dan: ‘O, het was hier vandaag veel te warm om te filmen, we hebben de hele dag aan het zwembad gelegen.’ (lacht)
GAME OF THRONES – SEIZOEN 3
VANAF 7/4 OP PRIME SERIES
DOOR STEFAAN WERBROUCK
Kit Harington DIT IS ESCAPISME IN DE PUURSTE ZIN VAN HET WOORD: JE BOUWT EEN WERELD DIE ZO GELOOFWAARDIG IS DAT DE KIJKER ER ZICH IN KAN VERLIEZEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
