M.Night Shyamalan,met Mel Gibson, Joaquin Phoenix, Rory Culkin, Abigail Breslin, M.Night Shyamalan.

Mel Gibson speelt in het briljant beheerste Signs een plattelandspredikant uit Pennsylvania die na het verongelukken van zijn vrouw ook zijn geloof heeft verloren. Zes maanden later wordt hij op een ochtend wakker en ontdekt hij in zijn maïsveld een gigantische graancirkel, wat zijn kinderen de stuipen op het lijf jaagt en zijn hond tot razernij brengt. Het is het begin van een subtiel beangstigend drama waarin een doorsneegezin wordt geconfronteerd met de mogelijkheid – en later de realiteit – van een invasie van buitenaardse wezens.

Zo’n samenvatting van de premisse doet de film onrecht aan want de kracht van Signs schuilt net als in de vorige twee toppers van M.Night Shyamalan in wat onuitgesproken blijft, in wat voortdurend wordt gesuggereerd maar zo lang mogelijk in het ongewisse wordt gelaten. De regisseur van The Sixth Sense en Unbreakable mijdt heroïsche actie en special effects (de twee pijlers van het alien-invasion-genre) en concentreert zich intens op de spanningen binnen het beproefde gezin, met Gibson als de scepticus terwijl zijn kinderen en jongere broer (Joaquin Phoenix) grote bereidheid tonen om het ongelofelijke toch te aanvaarden. Als we dan eindelijk een alien te zien krijgen (gereflecteerd in de beeldbuis), is het resultaat ronduit angstaanjagend. Met puur cinematografische middelen drijft Shyamalan de spanning tergend langzaam op. Vooral in het eerste deel bengelt de film vervaarlijk aan de rand van het vervelende (het boerenleven in Pennsylvania is niet meteen erg flitsend), maar wie bereid is zich te laten meeslepen door Shyamalans dwingende visie komt hoe langer hoe meer in de ijzeren greep van de film. Weinigen weten het uitblijven van aangekondigde of onzichtbare gebeurtenissen zo dramatisch vorm te geven. Zoals de Hitchcock van The Birds gebruikt Shyamalan een onverklaarbare apocalyptische dreiging van buitenaf als katalysator van een morele en spirituele crisis.

Signs is een sterk staaltje van hoe de kracht van pure mise-en-scène zowel op de banale werkelijkheid als op de goedkope pulpsensaties triomfeert. Net als Mel Gibson die in de laatste scène opnieuw naar zijn priesterboord grijpt, heeft ook de toeschouwer aan het eind van Signs zijn geloof herwonnen. Niet noodzakelijk in God maar zeker in degelijke klassieke cinema.

Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content