1 De dood ken je van dichtbij: je verloor je vader en je zus. Hoe autobiografisch is je roman daardoor geworden?
Siel Verhanneman: Als zij nog zouden leven, had ik nu geen boek: sinds hun dood ben ik veel meer gaan schrijven. Ik zit daar in feite wel wat mee, omdat ik soms het gevoel heb te teren op hun dood. Anderzijds vind ik verdriet en rouw ook intense emoties. Kunst met een rouwrandje trekt me aan. Pijn kan mooi zijn. Ik denk dat ik de leegte die mijn vader en zus hebben achtergelaten, probeer op te vullen met schrijven. Mijn vader schreef voor de Krant van West-Vlaanderen. Dat ik mijn gemis kan uiten op een manier waarmee hij iets had, speelt ook een rol.
2 Is schrijven voor jou dan een manier om met de doden te leren leven?
Verhanneman: Wellicht, al duurt het gevoel dat ik door het schrijven met mijn verdriet kan leven nooit echt lang, niet langer dan het schrijfproces zelf. Schrijven is dus geen oplossing, maar het moet wel gebeuren. Anderzijds koester ik mijn verdriet en mijn gemis ook. Ik wil die gevoelens niet van me afschrijven, omdat ik bang ben dat wanneer ik ze kwijt zou zijn ik ook mijn vader en zus definitief zou verliezen. In feite is het dus dubbel, schrijf ik ook om het verdriet en het gemis in leven te houden. Je bent nog niet klaar om die gevoelens los te laten, zullen sommige mensen misschien opmerken, maar ben je daar ooit echt klaar voor?
3 ‘Nergens voel je je zo zelfverzekerd als binnen je eigen verzinsels’, zegt een van je personages. Was het schrijven van deze roman een manier om je zelfverzekerd te voelen?
Verhanneman: Er waren momenten dat ik zo intens opging in het schrijven dat ik er spierpijn van kreeg. Nadien had ik dan steevast het gevoel dat ik echt weg was geweest. Over Saskia en Lander zou je hetzelfde kunnen beweren, dat ze in hun eigen hoofd vluchten, en daar perfecte mensen kunnen zijn. Zelf heb ik ook die neiging, en dat lukt kortstondig. Daarna ontwaak je weer in de onzekerheid van het echte leven. Als je niet goed over je gevoelens kunt praten, is dat allicht de makkelijkste weg, maar als je dat blijft doen, kom je er ook psychisch in vast te zitten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
