Is Justin Timberlake voor u nog steeds die boysbandmelkmuil die meer bekendheid overhield aan zijn tabloidrelatie met Britney dan aan zijn hele muzikale carrière? Ga dan even zitten: de melkmuil heeft een album gemaakt met überproducer Rick Rubin – Probeer hem nu nog eens niet au sérieux te nemen.

Het Chateau Marmont in Hollywood torent statig boven Sunset Boulevard uit. Al decennia lang is dit hotel het decor van drama’s en de geboorteplaats van legendes. James Dean kroop er door een raam tijdens zijn auditie voor Rebel Without A Cause. Jim Morrison ontsnapte aan de dood toen hij er dronken van zijn balkon tuimelde. Komiek John Belushi stierf in een van de aangrenzende bungalows aan een overdosis, fotograaf Helmut Newton kwam aan zijn eind toen hij tegen een aanpalend muurtje knalde met zijn Rolls-Royce.

Vandaag wordt in dit luxueuze pand FutureSex/LoveSounds voorgesteld, de nieuwe plaat van Justin Timberlake. Zeer hush-hush, wegens de A-list-status van meneer Timberlake en de paranoia rond internetlekken. Per twee wordt het journaille naar de bovenste etage gebracht en binnengeleid in een suite. Vanop het balkon biedt het Chateau een riant uitzicht over de smog van Los Angeles. Er gaan schotels rond met smakelijke hors d’oeuvres, aan de bar schenkt men drankjes naar wens. De pers dient verwend, want dit is een belangrijke dag voor de entourage van de 25-jarige zanger. Vandaag wordt het startschot gegeven voor wat officieus de comeback van Justin Timberlake heet.

De blakende zon en gratis alcohol missen hun effect niet. Algauw overstemt het opgewekte getater de loungebeats die uit de boxen rollen. Van de nieuwe Justin Timberlake hebben we na twee uur nog geen noot gehoord. Er wordt volop gegist en geroddeld. Justin zou op dit eigenste ogenblik in de studio nog de laatste hand aan enkele nummers leggen. Er zouden géén ballads op de plaat staan. Rockgoeroe Rick Rubin zou er een flinke scheut gitaren aan hebben toegevoegd. En, weet een vrouwelijke collega uit Canada me te vertellen, een van de eerste singles zou een duet met Nelly Furtado zijn.

Testosteron Justin

Plots staat Justin in ons midden. Mijn Canadese tafelgenote glijdt bijna van haar stoel van opwinding. Deze acte de présence stond niet op het programma. Hij ziet eruit als een doorsnee all-American kid: korte snit, atletisch, stevige handdruk en uitgedost in T-shirt en jeans (van William Rast, de kledinglijn die hij samen met jeugdvriend Trace Ayala opstartte). Een en al boyish charm, bescheiden en nerveus grapjes makend leidt Justin zijn nieuwe plaat in. Dan knalt de inmiddels bekende single SexyBack uit de speakers, de eerste van in totaal elf tracks. We horen door testosteron aangestoken, overstuurde beats, ondeugende teksten (In SexyBack: ‘You see these shackles baby, I’m your slave/I’ll let you whip me if I misbehave’), vervormde stemmen (opgenomen met een gitaarversterker, een trucje dat David Bowie veel toepaste), ballads, soulvolle strijkers, songs van meer dan zes minuten en seks, véél seks. Justin draait af en toe een elegante pirouette, de hormonenspiegel van mijn buurvrouw slaat op hol. Als de stilte na een klein uurtje terugkeert bedankt Justin ons voor de aandacht, morgen geeft hij ons graag meer tekst en uitleg.

Zo komt het dat wij de volgende dag enthousiast begroet worden door Buckley en Brennan, de uit de kluiten gewassen labradors van Timberlake. Buckley (genoemd naar zanger Jeff Buckley) vlijt zich gezellig neer naast zijn baasje in de kamerbrede sofa, wij nemen genoegen met een plaatsje aan de overzijde van de koffietafel.

Je leek gisteren niet honderd procent op je gemak bij de voorstelling van de plaat.

Timberlake: Het was de eerste keer dat ik buiten de studio, in het gezelschap van ‘vreemden’, de plaat heb laten horen. Ik was dus best wel nerveus, ja. Wat je omgeving zegt, is goedbedoeld maar niet altijd oprecht. De eerlijkste reacties komen van mensen die je van haar noch pluim kent. Ik verwacht dan ook niet dat iedereen wild zal zijn van dit album. Zelf vind ik het honderd procent geslaagd, maar of de rest van de wereld er ook zo over zal denken, valt af te wachten.

Ik vond de muziek zelfverzekerder klinken dan jij op dit moment.

Timberlake: Hey, begrijp me niet verkeerd, man: dit album is absoluut het beste wat ik ooit gedaan heb! Het is een erg progressieve en futuristische plaat geworden, precies wat ik wou. Wat ik zeker niet wilde was een tweede Justified.

Het is ook een sexy album. Veel rauwer dan wat we van je gewend zijn.

Timberlake: Met een titel als FutureSex/LoveSounds kun je maar beter met een sexy album op de proppen komen (lacht). De melodieën en de manier waarop ik zing zijn nog steeds beïnvloed door r&b, maar de productie en de arrangementen zijn totaal nieuw, totally out there. Ik wilde house mixen met rock en met hiphop, al die invloeden samensmeden tot één geheel.

Dat geheel doet erg denken aan de beginjaren van Prince, tot de albumtitel toe.

Timberlake: Cool. Dat is een groot compliment. In de jaren 80 was Prince geweldig. You can’t beat it. Niemand kon aan hem tippen, zelfs Michael Jackson niet (zingt de gitaarrif van Beat It). Okay, flauwe grap.

Ben je als artiest gegroeid sinds ‘Justified’?

Timberlake: Ten tijde van Justified wilde ik kost wat kost serieus genomen worden als r&b-artiest. Toen niemand mij een r&b-artiest noemde was ik behoorlijk pissed off. Maar toen dacht ik: fuck it, dan ben ik maar alles tegelijk. Ik neem mijn ideeën over popmuziek en ik draai ze in alle richtingen binnenstebuiten.

Waarom vond je het zo belangrijk serieus genomen te worden als r&b-artiest?

Timberlake: Geen idee. Al mijn idolen waren r&b-artiesten. Om een of andere duistere reden was ik ervan overtuigd dat r&b mijn roeping was.

Wanneer ben je bekeerd?

Timberlake: Net voor ik begon te werken aan dit album – geen moment te vroeg dus (lacht). Pas op, ik hou nog steeds van Justified. Het is een sterk album en een goede weergave van wie ik toen was. Maar dit is nu.

Op een occasionele samenwerking na ben je een hele tijd weg geweest. Hoe komt dat?

Timberlake: Ik was compleet opgebrand. Daarom heb ik een break ingelast. Ik was het kotsbeu mezelf overal tegen te komen. Veel artiesten grijpen iedere kans om zoveel mogelijk in the picture te staan zolang het goed gaat. Het ijzer smeden terwijl het heet is. Ik denk dat je op die manier heel snel opbrandt. De mensen kunnen op de duur je gezicht niet meer zien. Ik bedoel, als ik al ziek werd van mezelf, wat moesten andere mensen dan wel niet denken?

Wel een rare keuze om dan aan een filmcarrière te beginnen.

Timberlake: Cinema is voor mij compleet onbekend terrein. De mensen krijgen er niet Justin te zien, maar een personage. Het was een verademing om mezelf even niet te moeten zijn.

Vorig jaar werd je geopereerd aan je stembanden, waar knobbeltjes op zaten. Vreesde je voor je zangcarrière?

Timberlake: Even zag het er heel slecht uit, ja. Mijn stem was gewoon verdwenen. Voor mijn rol in Alpha Dog moest ik heel veel schreeuwen en al dat getier heeft mijn stembanden overbelast. Er kwam geen geluid meer uit, heel beangstigend. Maar de dokters hebben de knobbeltjes weggebrand en me een strenge revalidatiekuur opgelegd. Met succes.

Wie is de dame in ‘What Goes Around’ die zo vakkundig je hart heeft gebroken?

Timberlake: Ik weet waar je op aanstuurt maar je vist in de verkeerde vijver. Die tekst gaat niet over mij maar over een goede vriend, wiens liefdesverdriet ik in een song gegoten heb. Meer moet je er niet achter zoeken.

Vind je het niet vervelend dat je de komende maanden eindeloos zal moeten ontkennen dat die song over jou en Britney gaat?

Timberlake:Like I could give a shit (lacht). Iedereen mag er het zijne van denken. Als ze denken dat het over mij gaat, whatever. Het enige wat ik kan doen is zeggen dat het niet zo is. Zolang er maar over mijn album gepraat wordt, kan het me niet schelen wat ze zeggen. Op Justified heb ik dingen uit mijn privéleven van me af geschreven, dat is dit keer niet het geval.

Je suggereert toch het een en ander? In ‘Love Stoned’ bijvoorbeeld…

Timberlake: Ook die tekst is niet persoonlijk. In Love Stoned schets ik een situatie die iedere gezonde jongen al heeft meegemaakt: je bent in een club, beetje tipsy, en een beeldschoon Braziliaans fotomodel stapt binnen. Je bent in trance door haar schoonheid en kan niet stoppen met staren, en als ze oogcontact maakt, sta je betrapt aan de grond genageld.

Kan je me het adres van die club even geven?

Timberlake:(lacht) Okay, misschien heb ik hiervoor wel een beetje uit eigen ervaring geput.

Samen met Will.I.Am van Black Eyed Peas vorm je het productieduo The Jawbreakers. Sla je hiermee een nieuw pad in?

Timberlake: Ik wil geen stap opzij zetten, als je dat bedoelt. Integendeel: ik werk hard om weer naar het midden, in de aandacht, te stappen. Maar dan wel om de juiste redenen. Will en ik delen een passie, noem het gerust een obsessie, voor muziek. Hij doet niets liever dan in de studio zitten om beats in elkaar te steken, ik schrijf graag melodieën en teksten. We kregen de smaak meteen te pakken na onze eerste samenwerking (de hitsingle ‘Where Is The Love?’ van Black Eyed Peas, nvdr. ) en hebben besloten onze gebundelde krachten af en toe in te zetten voor andere artiesten. Het is geen fulltimebezigheid, maar als onze paden elkaar kruisen, waarom niet? I just love making music.

Eén van jullie collaboraties was die met latin-legende Sergio Mendes. Ben je een fan?

Timberlake:Hell yeah! Heb je Sergio al eens piano horen spelen? (fluit tussen de tanden) Die vent tovert de meest magische akkoorden uit zijn instrument. Hij is een levende legende, hij heeft ik-weet-niet-hoeveel klassiekers geschreven! Dat nieuwe album is zo cool, ik moest er gewoon aan meewerken.

Steek je iets op van zo’n oude rot?

Timberlake: Samenwerken met je idolen is een geschenk dat je niet kan weigeren. Toen Charlie Wilson (zanger van funkformatie The Gap Band, nvdr. ) me vroeg een song te schrijven voor zijn nieuwe album wist ik niet waar ik het had. Maar samenwerken met je helden heeft ook zijn nadelen. Je leert hun zwakheden kennen, en het wordt moeilijk om ze nog als idolen te beschouwen. Een belangrijke les, kids: popsterren zijn ook maar mensen (lacht).

Underdog Soms heb ik de indruk dat jij de underdogpositie verkiest boven die van favoriet.

Timberlake: Dat is waar: ik ben liever de underdog.

Vast niet gemakkelijk als je Justin Timberlake bent.

Timberlake: Toen Justified verscheen wás ik de underdog. Ik was die gast uit een boysband die het per se op zijn eentje wilde bewijzen. Het was een kwestie van alles of niets, maar ik geniet van een uitdaging die misschien niet binnen mijn mogelijkheden ligt. Nu ben ik niet langer de underdog, ik kan enkel nog bevestigen. Dat brengt meer druk met zich mee, vandaar dat het zo lang duurde om dit album af te ronden.

Is het ook vanuit die underdoghouding dat je stunts uithaalt zoals in een dolfijnenpak bas spelen bij The Flaming Lips tijdens Top Of The Pops? Je weet dat je daarmee in een bepaalde hoek negatieve reacties zal uitlokken.

Timberlake: ‘Wie denkt die Timberlake wel wie hij is?’ (lacht) Ach, de mensen die mij daarover aanpakken zullen altijd een reden vinden om me neer te halen. Haters hate, that’s what they do. Ik hou van The Flaming Lips, ze vroegen me om mee bas te spelen, dus waarom niet? Toen de Rolling Stones me vroegen om een liedje mee te komen zingen kon ik dat toch ook moeilijk weigeren?

Dat was op het SARStock festival in Toronto. Enkele uren voordien hadden dronken fans van AC/DC je met flessen bekogeld.

Timberlake: Dat kwam hard aan. Gelukkig kon ik mijn set heelhuids afwerken, waarschijnlijk omdat er niks meer was om mee te smijten (lacht). Ik had vooraf mijn twijfels of ik naar dat festival zou gaan. Maar toen Mick Jagger me persoonlijk opbelde heb ik de knoop doorgehakt. Achteraf gezien een fout. Ach, mocht ik een AC/DC-fan zijn, ik zou ook flessen smijten naar mezelf (lacht).

Wat dacht je toen je Sir Mick Jagger aan de lijn kreeg?

Timberlake: Ik kon me niet eens inbeelden dat hij mijn naam kende!

De opvallendste naam op ‘FutureSex/LoveSounds’ is die van Rick Rubin. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?

Timberlake: Het was comedy-acteur Chris Rock die met het idee kwam aanzetten. Toevallig zag ik Rubin enkele weken later op het Coachella-festival in Californië. Ik ben op hem afgestapt en zei: ‘Hallo, ik ben Justin Timberlake, zou je met mij willen werken?’ En hij vond het een goed idee.

Was het vanwege zijn hiphopachtergrond dat je met hem wilde werken?

Timberlake: Vanwege zijn veelzijdigheid. Ik wilde weten wat het zou geven als wij samen een studio binnenstapten. Zijn manier van werken is uniek. Hij zegt niet veel maar is heel erg ‘aanwezig’. Hij bezit de gave om het beste uit iemand te halen. Veel van het materiaal dat we hebben opgenomen is zeer soulvol, zeer old school. Ik wil er niet veel over kwijt, want de meeste tracks gaan we bewaren voor een toekomstig project.

Rubin is vooral bekend door zijn werk met Johnny Cash, die uit jouw streek afkomstig is. Hoeveel procent Memphis is er terug te vinden in jouw muziek?

Timberlake: Memphis is waar de blues geboren is en die zit in alles wat ik doe. In mijn muziek, mijn stem, hoe ik beweeg. You can take the boy out of the city, but you can’t take the city out of the boy. Memphis zit in mijn bloed.

(J.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content