SEX, LIES, AND TV

Na onder meer David Fincher, Cary Fukunaga en Jane Campion maakt nu dus ook filmmaker-op-rust Steven Soderbergh de overstap naar televisie. Tot jolijt van velen, en wat occasioneel boegeroep. Een analyse.

Zo’n jaar geleden mikte Steven Soderbergh een stevige molotovcocktail naar de Amerikaanse filmindustrie met zijn beruchte State of Cinema-speech. ‘De dingen die het best werken in de bioscoop zijn actie, sciencefiction, fantasy, spektakel, en wat animatie voor de kids’, stelde hij vast in dat betoog. ‘Culturele specificiteit, narratieve complexiteit en ambiguïteit worden echt obstakels voor het succes van een film.’

Nu had Soderbergh eigenlijk al van bij het begin een haat-liefdeverhouding met Hollywood. Zijn carrière kende een fenomenale start, toen hij in 1989 als 26-jarige knaap een Gouden Palm won voor zijn lowbudgetdebuut Sex, Lies, and Videotape. De film bracht wereldwijd 25 miljoen dollar op en inspireerde (onder de auspiciën van de opkomende Weinstein Company) een generatie onafhankelijke Amerikaanse regisseurs en jonge maverick directors, onder wie Spike Lee.

Daarna volgde een decennium waarin Soderbergh duchtig experimenteerde met stijlen en vertelvormen. Intrigerende maar ietwat obscure studioprojecten als Kafka (1991), King of the Hill (1993), Schizopolis (1996) en Gray’s Anatomy (1996) hadden moeite een publiek te vinden en botsten op gemengde kritieken, zuivere genrefilms als Out of Sight (1998) en The Limey (1999) konden wel op enig handgeklap rekenen.

Mettertijd kwam Soderbergh klem te zitten als filmmaker, zag hij zijn creatieve controle en autonomie steeds meer aan banden gelegd door de grote studio’s, die alsmaar vaker inzetten op lucratieve tentpoles (megaprojecten die de boel overeind moeten houden). Geen wonder dat Soderbergh er toen al de brui aan wilde geven, en na de millenniumwisseling besloot conservatievere blockbusterprojecten genre Ocean’s Eleven (2001) af te wisselen met lowbudgetproducties (The Girlfriend Experience, 2009) en intelligente drama’s (Traffic, 2000). In de tussentijd bleef hij op zoek gaan naar nieuwe distributievormen om films aan de man te brengen. De merkwaardige thriller Bubble (2005) was een proefproject om zijn films tegelijk in de bioscoop, op dvd en on-demand uit te brengen.

In 2012 ging Soderbergh vruchteloos op zoek naar geld voor Behind the Candelabra, zijn biopic over homo-icoon Liberace. ‘Too gay’, vonden de studio’s, hoewel Soderbergh met Matt Damon en Michael Douglas twee supersterren aan boord had, en de film perfect aansloot bij de tijdsgeest. Gelukkig zagen de producenten van kabelzender HBO het project wel zitten. Maar voor Soderbergh, die allesbehalve geïnteresseerd is in vliegende spandexfigure en hol escapisme, was de maat vol. In een radiointerview kondigde hij aan dat, terwijl zijn strippersdrama Magic Mike (2012) en de farmathriller Side Effects (2013) nog in de bioscoop moesten komen, hij het filmen moe was en zich voortaan enkel nog zou bezighouden met schrijven, schilderen en een handeltje in Boliviaanse rum.

Die uitspraak diende, zo bleek, evenwel met een stevige korrel zout te worden genomen. In zijn honger naar uitdagende ideeën en verhalen heeft Soderbergh er inmiddels alweer een nieuw speeltje bij: het kleine scherm, dat duidelijk gouden tijden kent. ‘Ik heb mijn keuze gemaakt’, liet Soderbergh vorig jaar optekenen in dit eigenste blad. ‘Ik ben de voeling met het huidige bioscooppubliek blijkbaar kwijt, dus is het voortaan tv voor mij. Mensen praten ook niet meer over film. Mensen praten over tv. En dat is de schuld van de film.’

En het ziet ernaar uit dat hij nog wel een poosje in tv-land zal vertoeven. Van The Knick is al meteen een tweede seizoen besteld, en samen met David Gordon (Eastbound and Down, Pineapple Express) is Soderbergh bezig met de pilotaflevering van een nieuwe serie voor Amazon. Tenzij hij nu zou ondervinden dat televisie meer nog dan een schrijversmedium bovenal een producentenmedium is, waar men ook weer aan zijn creatieve vrijheid zou gaan tornen, ziet Soderbergh een nieuwe golf regisseursgedreven televisie meer en meer de norm worden. ‘Tv biedt meer mogelijkheden om een goed verhaal te vertellen dan film’, aldus Soderbergh op de Amerikaanse cultuursite The Daily Beast.

(A.I.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content