Met ‘Stone Love’ is ‘soul sista’ angie stone aan haar derde soloalbum toe. naar goede gewoonte staat het helemaal in het teken van de verbroedering. ‘Mijn politieke overtuiging is: liefde.’

ANGIE STONE LIVE OP BLUE NOTE: ZATERDAG 24/7 CONCERTTENT DE BIJLOKE

Tot haar drieëndertigste leidde Angie Stone een schaduwbestaan als stemcoach van Mary J. Blige, saxofoniste van Lenny Kravitz en bedgenote en ghostwriter van D’Angelo. Pas vier jaar geleden trad ze zelf naar voren met Black Diamond, een sublieme plaat vol pure en ingehouden soul. Sindsdien werkte ze samen met Moby, met Alicia Keys en met Justin Timberlake, leverde ze bijdragen aan de soundtracks voor Love & Basketball, Dis- appearing Act en Ali én volgden twee nieuwe platen: Mahogany Soul, en de laatste nieuwe, Stone Love.

Ik dacht bij ‘Stone Love’ onmiddellijk aan ‘Stoned Love’ van The Supremes en ‘I’m Stone In Love With You’ van The Stylistics. Toeval?

Angie Stone: The Supremes niet. Als klein meisje was ik ervan overtuigd dat het nummer Stone Love heette, en dat ze het speciaal voor mij hadden geschreven. (lacht) Aan The Stylistics had ik eerlijk gezegd niet gedacht.

Het is wel een mooie contradictie: stenen liefde.

Stone: Toch is het in de eerste plaats een spelletje met mijn naam. Bij Stone Love dacht ik vooral aan eigenliefde, in de meest positieve zin van het woord. Geen narcisme, maar zelfbewustzijn en zelfrespect.

Bij je vorige albumtitels, ‘Black Diamond’ en ‘Mahogany Soul’, was dat zelfbewustzijn nog expliciet zwart.

Stone: Ja, maar deze keer wilde ik een meer universele boodschap. De filosofie achter Stone Love is dat zelfrespect het begin is van alles. Enkel wie zichzelf lief heeft, kan liefde aan anderen geven en liefde van anderen ontvangen.

Volgens televisiekomiek Bill Cosby zien veel Afro-Amerikanen zichzelf niet graag genoeg, en staan ze daardoor hun emancipatie in de weg.

Stone: Ik geef hier liever geen commentaar op. Ik ben een zangeres, geen politica.

In veel van je teksten zit toch ook een politieke boodschap? In ‘Brotha’ zing je: ‘Black brotha, strong brotha, there is no-one above ya.’

Stone: Ja, maar dat zijn mijn teksten. Als ik iets duidelijk wil maken, doe ik dat in mijn eigen woorden, niet door commentaar te geven op die van anderen. Mijn boodschap is er een van gelijkheid en verbroedering. Mijn politieke overtuiging is: liefde. Ik wil de mensen dichter bij elkaar brengen.

En soul is de beste manier om dat te realiseren.

Stone: Voilà! Soul is ontstaan tijdens eucharistievieringen. In wezen is het een lofzang op God – dé verpersoonlijking van goedheid en liefde. Voor mij is muziek nog altijd onlosmakelijk met religie verbonden. Ik ben beginnen zingen in een kerk, en ik ben nog steeds diepgelovig. Ik zie trouwens maar weinig verschil tussen eucharistievieringen en concerten. Het basisidee is hetzelfde: een groep mensen die samen op zoek gaat naar iets hogers.

In de hoezen van ‘Black Diamond’ en ‘Mahogany Soul’ stonden bijbelcitaten afgedrukt. Een poging om zieltjes te redden?

Stone: Neen. Ik wilde gewoon duidelijk maken waar mijn muziek voor staat, en een hogere macht inroepen om mijn platen te beschermen. Ik besef dat het allemaal wat halfzacht klinkt, maar voor mij zijn songs veel meer dan een pure opeenvolging van noten. Muziek raakt mensen tot in het diepste van hun ziel – it’s all about soul searching.

Joss Stone zei over een van je nummers: ‘Hier moet je naar luisteren wanneer je in de zon onder een boom ligt, en naar de kont van een ongelooflijk knappe gast kijkt.’

Stone: Daar gaat mijn theorie! (lacht) Neen, serieus: iedereen is vrij om in mijn songs te horen wat hij wil. Het is niet zo dat ik constant over God zing, hé. De meeste van mijn teksten zijn net heel erg down to earth en gaan over heel gewone, alledaagse dingen. Door er songs over te schrijven, probeer ik er op een spirituele manier mee om te gaan.

Recensenten omschrijven je concerten vaak als ‘een flashback naar 1952’ – de begindagen van de soul.

Stone: Mooi compliment, maar als ik zoiets lees, denk ik altijd: waren die er toen al bij? Ik heb er nog nooit één journalist ontmoet die ouder was dan vijfenveertig. (lacht)

Was je zelf graag vijftig jaar eerder geboren?

Stone: Neen. Ik had mijn muzikale helden wel graag zien optreden tijdens hun gloriejaren, maar je hoort me zeker niet klagen over de tijd waarin we nu leven.

Je ‘back to basics’-filosofie heeft dus niets met nostalgie te maken?

Stone: Neen. Voor mij staat back to basics voor een terugkeer naar de essentie. En voor de soul betekent dat: eerlijke en authentieke songs zonder al te veel franjes, die direct naar de ziel gaan.

Bij veel van je collega’s primeren de borsten en billen.

Stone: Akkoord, maar in de pop, de hiphop en de rock zie je net hetzelfde. Logisch ook: muziek is een spiegel van de maatschappij, en daarin draait álles tegenwoordig om seks en uiterlijkheden.

Hoe moeilijk is het om daar niét in mee te gaan?

Stone: Het volstaat gewoon om een beetje creatief te zijn. Ik heb de indruk dat seks vaak een gemakkelijkheidsoplossing is. Veel zangeressen redeneren: ‘Het oog wil ook wat, dus laten we onze meest onthullende kleren maar uit de kast halen.’ Terwijl: er zijn honderden andere manieren om de aandacht te trekken. Kijk maar naar Kelis, Erykah Badu, Jill Scott en Macy Gray.

Jij treedt vaak blootsvoets op.

Stone: O, maar dat heeft een puur praktische reden. Ik zou gewoonweg niet weten hoe ik me op naaldhakken staande moet houden. Hoe spiritueel ik ook ben, uiteindelijk sta ik het liefst van al met mijn beide voeten stevig op de grond. (lacht)

Tot slot: hoe kom jij in de juiste stemming voor een concert?

Stone: Door meditatie. Muziek komt er zelden aan te pas, al durf ik wel eens iets van Marvin Gaye opzetten. Als één muzikant me tot in het diepste van mijn ziel kan raken, dan is hij het wel.

Wouter Van Driessche