Herman Brusselmans Schrijver (onder meer “de terugkeer van Bonanza”, “uitgeverij Guggenheimer”)

Ik ben dol op ‘ Seinfeld’ omdat de humor ongelooflijk silly is, en omdat de vier hoofdkarakters absolute klootzakken zijn. De afleveringen hebben nooit een moraliserend einde: ze stelen gewoon het brood van een oud vrouwtje en daarmee uit. Je moet dan ook zelf een beetje een klootzak zijn en de onnozele situaties kunnen waarderen om je in de serie te vinden. Ook alle technische aspecten van de serie zitten juist: de dialogen, de timing, de regie. Seinfelds monoloog aan het begin van elke aflevering is zeker niet de top van stand-up comedy, maar dat klopt net ontzettend goed: Jerry is een middelmatige stand-up comedian met een klein appartementje in New York, die eigenlijk geen grote ambities heeft in zijn leven. Ideale uitgangspositie om de ontzettende banaliteit van het leven extra te benadrukken. Zo eindigt Jerry zijn relaties met vrouwen om de meest onnozele redenen. In één aflevering maakt hij het uit met een knappe vrouw omdat ze haar erwtjes één per één opeet. In een andere aflevering valt de tandenborstel van zijn geliefde in het toilet, en kan hij haar niet meer kussen. Dat is de negatie van het romantische ideaal waar mensen die werkelijk van elkaar houden desnoods elkaars pis zouden moeten kunnen drinken. Jerry doet daar niet aan mee.

George Costanza is ook sterk in gefingeerde ambities: ‘I always wanted to pretend I am an architect.’Door de uitvergroting van de banaliteit en het hufterige gehalte van de personages – eigenlijk zijn ze niet echt vrienden maar door toeval bij elkaar verzeild geraakt – is de serie harder dan bijvoorbeeld Bottom, waar de haat tussen de personages te expliciet is. De beste episodes van Seinfeld zijn onder andere de legendarische aflevering waarin ze een idee over een sitcom ‘about nothing’ aanbieden aan de bazen van CBS. Ook de dubbele episodes zijn goed: Kramer die naar Californië vertrekt, Elaines relatie met de beroemde baseballer. Eén scène die ik steeds terugspoel is die waarin Newman en Kramer samen in de rechtszaal zijn en Newman een boete voor een snelheidsovertreding kwijt probeert te geraken.

Op dezelfde manier streef ik naar boeken die niets te vertellen hebben. Het is niet nodig om over alle grote thema’s zoals het Lijden, de Dood, de Weemoed te schrijven. Enkel de Liefde voor mijn vrouw Tania, dat is een thema dat ik nog wil aansnijden. Voor de rest wil ik puur op stilistisch effect werken, en ik vind dat ik zo eigenlijk de moeilijkste weg volg. Grappige films winnen nooit veel oscars, en grappige schrijvers winnen de Nobelprijs niet. Zoals Seinfeld zich tot De Kampioenen verhoudt, zo verhouden mijn boeken zich tot de boeken van Pieter Aspe, die een vast procédé volgen. Mijn te verschijnen roman De Droogte lijkt op het eerste zicht uit te nodigen tot grote dramatiek – hij volgt een man gedurende drie dagen, daags nadat hij zijn werk is verloren en gescheiden is van zijn vrouw – maar blinkt uit in extreme silliness; er komt geen normale zin in voor. Ik troost me dat er een nichepubliek is voor mijn soort romans en dit soort sitcoms. Ik pleit er dan ook sterk voor dat een zender als de VRT Seinfeld nog eens integraal uitzendt. Desnoods start ik een petitie.