GOED GERIEF VAN SEASICK STEVE – Seasick Steve is oud, maar niet hardhorig. Met Man From Another Time levert hij alweer zijn vierde puike bluesplaat af.

Man From Another Time

Blues

Warner

Weg met het Zilverfonds! Weg met de doemerige statistieken over de dalende activiteitsgraad! Weg met de demagogische praatjes over ons armlastige pensioenstelsel! En nu we toch bezig zijn: weg met pensioenminister Michel Daerden; wie ganser dagen wil zuipen op kosten van het werk, moet maar in de horeca gaan. Of in de muziekjournalistiek, for that matter.

Waar wij eigenlijk heen willen: waarom zouden we ons zorgen maken over de betaalbaarheid van onze pensioenen als we 65-plussers ook gewoon een bluesgitaar in de handen kunnen duwen, het dichtstbijzijnde dorpsplein op jagen en hen daar verplichten zélf hun kostje bij elkaar te spelen? Geef nu toe: als een hoogbejaarde en zo goed als tandeloze zwerver uit de US of A het kan, dan moet het onze oudjes toch óók wel lukken?

Seasick Steve is om en bij de zeventig en kent naargelang de bron twee à drie bluesakkoorden, maar dat heeft er hem niet van weerhouden om in amper vijf jaar tijd een aardige spaarpot bij elkaar te harken. En dat met ronduit primitieve instrumenten en al even simplistische teksten over schijnbaar triviale aangelegenheden, zoals daar zijn: het leven in de nor, de geneugten van goedkope wijn en de avonturen van wijlen zijn trouwe viervoeter Trixie. Op Man From Another Time, zijn vierde langspeler, voegt hij daaraan toe: de superioriteit van de nacht boven de dag, lange ritten over Amerikaanse highways en zijn favoriete tractor – voor de landbouwkundigen onder u: een groene John Deere, model 60.

Maar ook muzikaal trekt Seasick Steve deze keer een pak meer registers open. Sommige van zijn songs waden kniehoog door de Mississippidelta en herinneren aan de jump blues van de jaren 40 en 50. Zie het springerige Happy (To Have A Job) en de aan John Lee Hooker schatplichtige bottleneckblues van Man From Another Time en Just Because I Can. In andere songs, zoals Big Green And Yeller en The Banjo Song, kan hij moeiteloos voor een hedendaagse Howlin’ Wolf of Lightnin’ Hopkins doorgaan. En zijn meer uptemposongs, zoals Diddley Bo en Never Go West, doen onwillekeurig denken aan de on-stuimige bluesrock van Jon Spencer en zijn – jammer genoeg al jaren disfunctionele – Blues Explosion. Het beste krijgen we echter pas op het laatste mee. In slotnummer Seasick Boogie speelt de Amerikaanse vagebond niet alleen een aanstekelijke boogiesolo, maar trakteert hij ons in een aansluitende hidden track ook op een uitstekende versie van I’m So Lonesome I Could Cry, het ultieme gedicht der troosteloosheid – courtesy of Hank Williams.

‘My greatest fear before I die,’ bekent Zeezieke Steven ergens op zijn nieuwe plaat, ‘is to turn into a boring old fart’. Wij kennen veel ouden van dagen die dat stadium allang gepasseerd zijn – leest u mee, Herwig Van Hove? – maar voorlopig níét Seasick Steve.

DOWNLOAD

Man From Another Time

Never Go West

Seasick Boogie / I’m So Lonesome I Could Cry

Vincent Byloo