Het leven is nog altijd niet dolletjes voor Bill Ryder-Jones, ooit gitarist bij de Liverpoolse psychpopgroep The Coral. Maar rechtkrabbelen en het stof afkloppen is zijn credo.
Sinds hij zijn maats de rug toekeerde vanwege een hardnekkige podiumvrees kon niemand een eenduidig etiket op Bill Ryder-Jones kleven. Een gevolg van zijn mentale labiliteit: de Noord-Engelsman kampte met pleinvrees en depressie, en geeft toe nog altijd niet van persoonlijkheidsstoornissen verlost te zijn.
Dat constante grabbelen naar een identiteit manifesteert zich ook in zijn professionele bezigheden. Ryder-Jones nestelde zich in de achtergrond door filmmuziek te schrijven, producerswerk aan te nemen (voor Hooton Tennis Club) en met Arctic Monkeys te toeren als extra gitarist. Maar met twee heel verschillende soloplaten – If… (2011) was een imaginaire, orkestrale soundtrack, A Bad Wind Blows in My Heart (2013) een sobere folkplaat – gaf hij toch toe aan de roep van de schijnwerpers.
Een mens moet dus niet ijlings steun zoeken bij kookeiland of dressoir wanneer dit derde opus zich eerst als een nukkige rivier openbaart, meanderend tussen mistroostige akoestische tokkeldeunen en overstuurde elektrische uitspattingen. Stel u een mix van Pale Blue Eyes van The Velvet Underground en Rattled by the Rush van Pavement voor. Of simpeler: klik u een weg naar single Two to Birkenhead voor de samenvatting van vier minuten, en savoureer meteen de zin ‘desperate times call for desperate pleasures‘. Want zelfs gekweld door grote levensvragen, herinneringen aan een verdampte relatie of zijn psychische problemen vindt Bill Ryder-Jones altijd wel de woorden om een verwrongen toestand glashelder te benoemen.
Dat komt omdat hij zich andermaal in de enige moederschoot ging opkrullen die een volwassen vent nog is toegestaan: zijn jongenskamer. Ryder-Jones schreef er de meeste nummers en nam daar ook op, ditmaal dus samen met een band. Tot de betere groepsgebeurens behoren het meewarig rockende Catherine and Huskisson – net zo krakend en kreunend gezongen als J. Mascis van Dinosaur Jr. – en het fatalistische Wild Roses. You Can’t Hide a Light with the Dark laat zich zelfs op een bedaarde groove betrappen die plots in een uitbundige vierkwartsmaat uitbarst.
Dus ja, ondanks alle radeloosheid en treurnis waaraan hij lucht geeft, de schrammen en bulten waarmee hij zich te kijk zet, lijkt het wel goed te komen met Bill Ryder-Jones. Wist hij zelf ook, al die tijd.
BILL RYDER-JONES ****
West Kirby County Primary
indierock/singer-songwriter
Domino
DOWNLOAD
Two to Birkenhead
Catherine & Huskisson
Satellites
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
