SCHOOLTELEVISIE

De Amerikaanse sitcom Community is zowel een parodie op het genre als een nieuw hoogtepunt.

Het is een aardige paradox: hoe slechter het gaat met de Amerikaanse sitcom, hoe beter de series worden. Rond de millenniumwisseling waren er met Seinfeld, Frasier en Friends drie komische reeksen van over de grote plas die de wereld hadden veroverd en uitgroeiden tot ‘een fenomeen’. Maar sinds het einde van die twee laatste in 2004 is er, met alle respect voor The Big Bang Theory en Modern Family, geen enkele sitcom meer in geslaagd om de status van de grote drie te benaderen. De laatste jaren was het vooral het Amerikaanse tv-drama dat bejubeld werd en stof leverde voor analyses en achtergrondstukken, en niet zozeer de comedy.

Maar zoals de bekende sitcomkenner Johann Wolfgang von Goethe al wist: in de beperking kent men pas de meester. De komische series die de afgelopen jaren uit de Verenigde Staten zijn gekomen mogen dan qua succes niet aan hun beroemde voorgangers kunnen tippen, veel ervan zijn wel stukken beter dan Friends of Frasier en sommige zijn zelfs baanbrekender dan Seinfeld. Omdat ze gemaakt zijn voor een kleiner publiek, waardoor de schrijvers de grenzen van het genre durven af te tasten en risico’s durven te nemen. Nochtans werden/worden de beste leerlingen van de klas – Arrested Development, 30 Rock, Parks and Recreation… – nog steeds gemaakt voor de grote zenders in de VS, en niet voor HBO en consorten zoals hun collega’s uit het departement drama.

Ook Community loopt in de VS op een open zender, NBC, maar het is wel een van de meest complexe en uitdagende sitcoms ooit gemaakt. Het begint allemaal ogenschijnlijk banaal en voorspelbaar, met het verhaal van een onbetrouwbare advocaat die terug naar school moet als ontdekt wordt dat hij nooit een diploma heeft behaald. Om een medestudente te verleiden, doet Jeff alsof hij een studiegroep Spaans wil oprichten, maar als de jongedame in kwestie een vriend meebrengt en die op zijn beurt nog enkele anderen uitnodigt, moet hij zijn plan ook ten uitvoer brengen. Het gevolg: de coole kerel wordt verplicht om een groot deel van zijn tijd door te brengen met enkele outcasts uit de school, van een nerd met een encyclopedische kennis van films en serie tot een bejaarde man (gespeeld door Chevy Chase) met een zak vol sterke en meestal verzonnen verhalen.

Het lijkt allemaal weinig voor te stellen en de eerste afleveringen zijn ook niet wereldschokkend, maar gaandeweg wordt Community steeds grappiger en vooral absurder. De reeks is niet alleen een parodie op het sitcomgenre zelf – alleen al de samenstelling van de cast is een verwijzing naar hoe makers van Amerikaanse tv-series proberen elke bevolkingsgroep van het land te bedienen – ze zit ook tjokvol referenties naar en hommages aan andere series en films. Soms zelfs gewoon door elkaar, zoals in Critical Film Studies, een aflevering waarin een eerbetoon aan My Dinner with Andre (een film van Louis Malle die zelfs voor cinefielen redelijk obscuur is) verborgen zit in een parodie op Pulp Fiction. En als het echt gek mag zijn, dan verwijzen we u graag meteen door naar de elfde aflevering uit seizoen twee, Abed’s Uncontrollable Christmas, een kerstspecial die in stop-motionanimatie is gemaakt.

Die aflevering is niet alleen het perfecte voorbeeld van de geïnspireerde waanzin in Community, maar ook van de échte kracht van de reeks: onder alle parodieën en verwijzingen klopt er namelijk ook nog een hart en zitten er personages met wie je kunt meeleven. Abed is de sociaal geïsoleerde nerd uit de groep en iemand die zwaar geleden heeft onder de scheiding van zijn ouders, en via de kerstverhalen kom je die hele traumatiserende achtergrond te weten. Het is een aflevering waarbij je je, zelfs al ben je tegen dan wat Community betreft wel het een en ander gewoon, een kwartier lang zit af te vragen wat er allemaal gaande is, om dan vijf minuten later van je sokken te worden geblazen. Een fenomenale krachttoer in een sitcom die niet te missen is.

COMMUNITY – SEIZOEN 1 **** & 2 *****

(Sony)

STEFAAN WERBROUCK