Sammy Davis Jr.: I’ve Gotta Be Me

Deze film vertelt het niet altijd rooskleurige verhaal van de immer breed lachende Sammy Davis Jr., die als lid van Frank Sinatra’s Rat Pack een van de grootste entertainers van zijn tijd werd. Het was Sinatra die Davis grootmaakte en deuren openbeukte die voor een zwarte man in de fifties van de vorige eeuw normaliter gesloten bleven. Maar Ol’ Blue Eyes maakte in films als Ocean’s Eleven ook grapjes over de huidskleur van zijn vriend, en de zwarte gemeenschap, die niet binnen mocht in de zalen waar hij optrad, zag alleen dat aspect van Sammy: een oom Tom die zich liet koeioneren. Tot hij in 1960 met de witte actrice May Britt trouwde – in die tijd een revolutionaire daad – en enkele jaren later een rol in de burgerrechtenbeweging begon te spelen. In de seventies schaarde hij zich evenwel achter de racist Richard Nixon en was het met de liefde alweer uit. Dit alles komt aan bod in Sammy Davis: I’ve Gotta Be Me, dat zijn titel ontleent aan een van zijn grootste hits en een lovenswaardige poging doet om een genuanceerd portret van de rasartiest te schetsen. Sammy Davis Jr. wilde een ster zijn, en had daar heel veel voor over – volgens sommigen zelfs zijn trots.