Het mannelijke naaktmodel, geselecteerd op esthetische kwaliteiten, begiftigd met een levensechte fysionomie en geportretteerd door een vrouw: het duikt almaar vaker op. De Britse Sam Taylor?Wood (34) steekt haar lyrische atleet in een postmodern kleedje. Als de dode Christus van Mantegna ligt hij van voeten tot kruin op een bed, als een ondersteboven gekeerde Adam van Michelangelo voert hij vijf slopende minuten lang een handstand uit.In visueel opzicht kon dit al volstaan, maar deze kunsthistorische foto? en videospeeltuin reikt verder. In aan elkaar geregen interieurgezichten van meer dan zeven meter lang verschijnt de hedendaagse mens tegen een beklemmende achtergrond. Een vrouw danst, iemand loopt de trap op, een man speelt piano, iedereen is in de weer met iets onschuldigs tot je op een stel bengelende benen stuit.In deze Five Revolutionary Seconds?serie drijft Taylor?Wood de spanning op tot ze de hedonistische stadsmens op een ontredderde ziel betrapt. De panorama’s, frequent getoond als verhalende fries onder een breed bemeten foto, zijn elders weer bevolkt met dertigers die samen een orgietje bouwen. Tot iemand zich uit de groep losmaakt en zich achter een glazen wand terugtrekt. Door dergelijke sfeerbreuken raakt het tempo ontregeld en komt een naargeestige onverschilligheid tevoorschijn. In de video’s, maar vooral in de foto’s wordt het zorgvuldig geconstrueerde lifestyle?ideaal subtiel ontkracht. Afgeborstelde tafereeltjes wijzen op een beginnende idylle, maar die wordt telkens verstoord door een claustrofobische grondtoon.

Centre national de la Photographie, rue Berryer 11 in Parijs, tot 27/8. [{phone}]+33-153 76 12 32 en www.cnp-photographie.com

Het mannelijke naaktmodel, geselecteerd op esthetische kwaliteiten, begiftigd met een levensechte fysionomie en geportretteerd door een vrouw: het duikt almaar vaker op. De Britse Sam Taylor-Wood (34) steekt haar lyrische atleet in een postmodern kleedje. Als de dode Christus van Mantegna ligt hij van voeten tot kruin op een bed, als een ondersteboven gekeerde Adam van Michelangelo voert hij vijf slopende minuten lang een handstand uit.

In visueel opzicht kon dit al volstaan, maar deze kunsthistorische foto- en videospeeltuin reikt verder. In aan elkaar geregen interieurgezichten van meer dan zeven meter lang verschijnt de hedendaagse mens tegen een beklemmende achtergrond. Een vrouw danst, iemand loopt de trap op, een man speelt piano, iedereen is in de weer met iets onschuldigs tot je op een stel bengelende benen stuit.

In deze Five Revolutionary Seconds-serie drijft Taylor-Wood de spanning op tot ze de hedonistische stadsmens op een ontredderde ziel betrapt. De panorama’s, frequent getoond als verhalende fries onder een breed bemeten foto, zijn elders weer bevolkt met dertigers die samen een orgietje bouwen. Tot iemand zich uit de groep losmaakt en zich achter een glazen wand terugtrekt. Door dergelijke sfeerbreuken raakt het tempo ontregeld en komt een naargeestige onverschilligheid tevoorschijn. In de video’s, maar vooral in de foto’s wordt het zorgvuldig geconstrueerde lifestyle-ideaal subtiel ontkracht. Afgeborstelde tafereeltjes wijzen op een beginnende idylle, maar die wordt telkens verstoord door een claustrofobische grondtoon.