Rubirosa

Zijn net verschenen roman Straus Park speelt zich niet toevallig in New York af. P.B. Gronda bijt deze zomer in zijn hoogsteigen landmarks van de Big Apple.

Je komt aan in New York en je bent eigenlijk gewoon moe. Je wordt verwelkomd als een potentiële terrorist. Gescand, gekeurd, ondervraagd en net niet ter plekke neergeschoten. En dan ben je plots welkom. Behalve als je om te lachen zegt dat je het een en ander komt opblazen. Een eerste handige reistip: zeg nooit om te lachen dat je het een en ander komt opblazen. Ook niet als je denkt dat je vrienden dat vast hilarisch zullen vinden. Niemand heeft vrienden aan de Amerikaanse douane. Niemand.

Dan slenter je door een verouderde terminal van JFK naar buiten, waar er onder de betonnen structuren een vuile taxi op je staat te wachten. Rit door Queens, tolbrugje of 26 over, Manhattan in en naar je studio of je huis of, voor de meesten onder ons, je hotel. Ook daar weer afgestapt voltapijt, een iets te klein bed in een veel te kleine kamer. En je denkt: wat was er ook weer mis met Kessel-Lo, Erpe-Mere of Vosselaar? New York is eigenlijk totaal niet opwindend. Het is luid en druk en ik wil liever gewoon thuis in m’n tuin naar de vissen in het vijvertje zitten kijken. Toch?

Natuurlijk niet. Je bent in de beste stad van de wereld en dat voel je meteen. Wie hier zijn hele lijf niet voelt kloppen, die verdient het niet te reizen. Of het zou naar dinges moeten zijn. Utrecht. En niet de coole kant van Utrecht.

Wat je doet, is de straat optrekken naar wat er overblijft van Little Italy. Van heel de Verenigde Staten is New York de staat en stad waarvan de oorspronkelijke immigranten voor het grootste deel Italianen waren. Little Italy was ooit dan ook een kolkende volksbuurt zoals je ze in bijvoorbeeld The Godfather II kunt proeven.

Nu is het nog tweeënhalve straat, belachelijk veel vlaggen, een museum en twee gasten die nog van ver weten wat ‘arrivederci’ betekent. Een van die straten heet Mulberry Street en daar vind je Rubirosa.

Hun pizza is bekend omdat het deeg krokanter en luchtiger is dan bij de meeste andere pizza’s. Persoonlijk vind ik er maar niks aan, aan die pizza. Het decor, het personeel en alles op de kaart buiten die pizza’s zijn daarentegen geweldig. En je luistert er naar een van de beste resto-soundtracks die ik ooit hoorde. Een vriend die praat alsof hij in High Fidelity leeft, beschreef het als ‘een combinatie van indierock uit de jaren 1990 en 2000, en eindjarenzestigrock à la Brown Eyed Girl van Van Morrison’. En dan knik ik gewoon en kijk door het raam naar de stad en dip wat brood in de resterende saus op mijn bord. Moe en gelukkig van het spelen, zoals anders enkel een kind het kan zijn.

Rubirosa

235 Mulberry Street, NY

rubirosanyc.com