Roger Eno & Brian Eno

Een nieuwe ambientplaat van Brian Eno, moet dat? Het antwoord ligt in 1983 en het album Apollo, bedoeld als soundtrack bij een docu over het NASA-ruimteprogramma. Eno hees toen zijn jongere, pianospelende broer Roger mee aan boord, het begin van een muzikale dialoog. De ene mikt noten op de balk, de ander strooit er zijn door Bowie, Talking Heads en Coldplay gesmaakte elfenstof overheen. Twee decennia een-tweetjes resulteerden in Mixing Colours: componist Roger zette in navolging van Schubert en Liszt de lijnen uit, producer Brian vult met fijn penseel alle gradaties en schaduwen. Níks moet, maar in een tijdsgewricht waarin geluidsbehang de norm voor álle muziek dreigt te worden – dank u, Spotify – is dit een traktatie van kleine, serene nachtmuziekjes. Mooi.