Op 23 juni zullen Bruce Springsteen & The E Street Band in het Koning Boudewijnstadion nogeens ten overvloede bewijzen waarom ze de beste livegroep aller tijden zijn. Let vooral ook opde man náást The Boss: Steven Van Zandt, de vaste gitarist van The E Street Band en ook bekend alsde rechterhand van die ándere boss, Tony Soprano. ‘Nog één zo’n onbeschofte vraag en ik bel hem!’

In The Sopranos mag hij er dan permanent nukkig bijlopen als de moordlustige stripclubeigenaar Silvio Dante, in het echte leven blijkt Steven Van Zandt (57) aka Little Steven een uiterst aimabel man. Die eeuwige bandana waarmee hij nu al bijna dertig jaar vergroeid is, moet naar verluidt een litteken maskeren dat hij ooit opliep bij een auto-ongeval. Dat geen enkel litteken bij ons evenveel afschuw kan opwekken als een bandana – met voorsprong het belachelijkste stuk textiel ooit – houden we wijselijk voor onszelf.

Je werkt al meer dan dertig jaar samen met Bruce. In welke zin heb je hem zien veranderen?

Van Zandt: We hebben elkaar leren kennen in ’66, geloof ik. En we zijn samen ouwe zakken geworden: dat schept een band (lacht). Ik vind het ongelooflijk hoe Bruce zijn vakmanschap maar blijft verfijnen – hij is een van de weinige muzikanten die zich ook kunstenaar mogen noemen. Tijdens deze tournee valt het me bijvoorbeeld op dat hij steeds beter zijn serieuze kant met zijn lichtvoetige weet te verzoenen, aspecten die vroeger veel meer gescheiden bleven: óf we speelden serieuze muziek met een boodschap, óf we gaven er een lap op met some bad ass fun-‘n-roll.

Onlangs richtte je ‘Little Steven’s Rock & Roll High School’op, een educatief project rondde impact van rock op deAmerikaanse cultuur.Vanwaar dat initiatief?

Van Zandt: Omdat het een regelrechte schande is dat rock in Amerika nog altijd beschouwd wordt als louter entertainment: het is een belangrijk cultuurhistorisch gegeven. En dus ben ik gaan zitten om de geschiedenis van de rock-‘n-roll te beschrijven: van Robert Johnson en Son House tot nu. Samen met de beste rockauteurs van Amerika wil ik een leerprogramma uitwerken dat ze op alle scholen gaan gebruiken om rockgeschiedenis letterlijk te onderwijzen. Als ik daarin slaag – van rockmuziek een schoolvak maken – dan zal het de grootste verwezenlijking van mijn leven zijn.

Stel dat je zelf het hoofdstuk over Bruce Springsteen & The E Street Band mag leveren: hoe zou je hun impact op de Amerikaanse cultuur omschrijven?

Van Zandt: In alle bescheidenheid denk ik dat die niet te onderschatten is. Ik geloof echt dat Bruce mee de culturele identiteit van Amerika gevormd heeft. En anno 2008 is de E Street Band een perfecte samenvatting van de rockgeschiedenis. Bijna alle belangrijke rockgenres zitten in onze muziek vervat: blues, rockabilly, folkrock, psychedelische rock, surfrock, noem maar op. Maar ook al trekken we nog altijd veel volk, ik denk niet dat we in dit tijdsgewricht nog veel invloed uitoefenen op het culturele veld. Geen enkele rockgroep trouwens. Het Grote Rocktijdperk was de periode van ’65 tot ’95 en dat ligt onherroepelijk achter ons. We zijn in een poptijdperk aanbeland, rock is nog slechts een nichegenre.

Zeg je nu dat rockmuziek dood is?

Van Zandt: Qua hedendaagse relevantie is rockmuziek op sterven na dood, ja. Ik kan me bijvoorbeeld niet inbeelden dat er ooit nog een rockgroep opstaat die evenveel betekent als The Beatles. Ik herinner me nog haarscherp hun passage in de Ed Sullivan Show in ’64, hun eerste optreden op de Amerikaanse televisie. Stel je ter vergelijking voor dat er morgen op de Grote Markt in Brussel een vliegende schotel landt en er vier groene Marsmannetjes in een fluogele tutu uitstappen: dat zou nog niet half zo’n grote schok teweegbrengen als dat ene optreden van The Beatles in de Ed Sullivan Show. The world changed overnight. De hele Amerikaanse jeugd was op slag tot de rockmuziek bekeerd. Honderdduizenden tieners, waaronder ikzelf, hebben op dat moment beslist hun leven aan de rock-‘n-roll te wijden. Zoiets is anno 2008 ondenkbaar. De enige rock die ze in Amerika nog op de radio draaien is classic rock. En hoewel ik vind dat de muziek van Bruce óók classic rock is, verstaan ze daar in Amerika iets helemaal anders onder. Dan hebben ze het over Kansas, Lynyrd Skynyrd…

The Eagles!

Van Zandt: Juist, dat soort shit. Redneckrock, zeg maar. Op de radio geen Beatles of Stones meer, en zelfs geen Springsteen.

En dus ben je maar met een eigen radioprogramma begonnen, ‘Little Steven’s Underground Garage’.Beschouw je het uitdragen van rockmuziek als een missie?

Van Zandt:Oh yes, I’m definitely on a mission. En ik ben als deejay zéér strikt: ik draai enkel garagerock en nooit nummers die langer dan drie minuten duren (lacht). Ik ben met Underground Garage begonnen omdat er van de vele honderden radiozenders in Amerika niet één een degelijk rockprogramma had. Toen ik een paar jaar geleden een pilootaflevering naar 350 radiostations verstuurde, kwam er ook niet één positief antwoord. Aanvankelijk zond ik Underground Garage dus gewoon uit via het internet, maar toen ze merkten hoeveel mensen op zo’n programma zaten te wachten, zijn ze mijn uitzendingen één voor één beginnen over te nemen. Zo heb ik ondertussen al meer dan 200 radiozenders geïnfiltreerd, waaronder een Nederlands (het alternatieve Kink FM; nvdr.).

Iets heel anders: loop je nog wel eens over straat met de pruikvan Silvio Dante?

Van Zandt:(kruipt griezelig snel in de huid van zijn personage uit ‘The Sopranos’) Insinueer jij nu dat ik een pruik draag, kerel? Weet jij wel wat voor machtige vrienden ik heb? Nog één zo’n onbeschofte vraag en ik bel Tony! Geloof me: de volgende keer dat je je huis verlaat, zal het in een body bag zijn!

Je hebt eens gezegd dat Silvio Dante spelen niets met acterente maken heeft. Leg jij in het dagelijkse leven óók allerlei louchefiguren om?

Van Zandt:(producer) David Chase heeft mij gecast omdat ik ‘er nogal verdacht uitzie’. Ik hoefde die pruik maar op te zetten en ik was Silvio Dante. Afgezien van zijn misdadige karakter kon ik me heel goed in hem inleven. Zoals Sil de consigliere is van Tony Soprano ben ik in zekere zin de consigliere van Bruce. Ik weet wat het is om iemand zijn hele leven lang onvoorwaardelijk met raad en daad bij te staan. En net als Sil ben ik ook een onverbeterlijke nostalgicus. Alleen luistert hij net iets vaker naar Tony Bennett (lacht).

Door Vincent Byloo