RECORDING!

In de studio met een Belgische groep. Deze week: Sukilove.

Deze week: Sukilove.

LOCATIE HOBOKEN, ANTWERPEN

OPNAMEDUUR FEBRUARI-

AUGUSTUS 2012

TITEL DRUNKALEIDOSCOPE

RELEASEDATUM 5 NOVEMBER

PRODUCER PASCAL DEWEZE

‘We hebben de plaat opgenomen in Studio Jezus, gelegen in de metropool Hoboken’, zegt Pascal Deweze, frontman van Sukilove – zie ook: Broken Glass Heroes, Metal Molly en een tiental andere bands. ‘Eind 2007 heb ik met mijn vader een studio gebouwd in een oude weefgetouwenfabriek. De naam komt van een schilderij van de Heiland en zijn apostelen, dat bij de feestelijke inhuldiging tegen de muur hing. Bedoeld als grap, maar het is wel blijven hangen.’

Geen tijdsdruk dus, en dat is ook te merken aan de opnameduur. Zeven maanden werkte Deweze aan Drunkaleidoscope, hun vijfde plaat alweer. ‘Maar wel niet constant, uiteraard. We hebben eerst een korte livesessie gespeeld van 15 à 20 dagen, daarna ben ik à la DJ Shadow met dat materiaal aan de slag gegaan – een live ingespeelde sampleplaat, noem ik het. Niet dat het een compleet verknipte dj-plaat is, maar er zitten wel wat foutjes en afwijkingen in. Het klinkt heel seventies, maar tegelijk heel nu. Zoals futurisme in 1973 geklonken moet hebben, zeg maar. ‘

De gitarist rechts is Sjoerd Bruil; de bassist achteraan Tim Vandenbergh. ‘Sukilove heeft al eens de neiging om van bezetting te wisselen, maar deze twee zijn er nu toch al even bij’, zegt Deweze. ‘Je kunt niet iederéén vervangen. (lacht) We hebben wel een nieuwe drummer – een tweede drummer, om correct te zijn. De drums zoals ze op de plaat stonden, waren doodeenvoudig niet met twee stokken te spelen volgens Stoffel Verlackt, onze hoofddrummer, dus hebben we maar een tweede drummer ingehuurd – de heer Helder Deploige, in het verleden nog actief als gitarist bij Sukilove. Er ligt veel nadruk op het ritme op dit album: een beetje zoals in de dance, maar dan een pak wankelender en in traditionele rockbezetting.

‘Tien gitaren, vind je dat veel? Bel eens naar Eric Melaerts, dan weet je wat veel is. Tien gitaren, die mens lacht daarmee. (lacht) Het zijn trouwens geen dure gitaren. De gitaar die ik vast heb, is een Framus, een Italiaans budgetmerk uit de jaren zestig. Heel duur is dat niet. Het is vooral om wat te kunnen variëren in de studio. De ene klank past wat beter bij de ene sound dan de andere. En oké, als ik heel eerlijk ben, zal het ook wel iets met fetisjisme te maken hebben. De hele studio staat vol met oude opnameapparatuur. Ik spendeer mijn dagen liever met te draaien aan schone knopjes dan saaiweg te klikken op de digitale parameters van een plug-in.’

DOOR HANS BOFFEL & GEERT ZAGERS