Vrijdag 26/10, 23.45 – vtm. Alfred Hitchcock, VS 1954
‘W e’ve become a race of peeping Toms.’ Nee, die opmerking komt niet van een mediawatcher, maar recht uit Rear Window, Hitchcocks profetische meesterwerk dat nog altijd geldt als een van de invloedrijkste filmklassiekers over kijken en voyeurisme, passie en moord.
Hitchcock komt meteen ter zake: terwijl de symfonische soundtrack van Franz Waxman vrolijk en nerveus zijn werk doet, worden drie rolgordijnen in een flat in Greenwich Village langzaam omhooggetrokken. Het is het venster op de wereld van Jeff (James Stewart), een fotograaf van het magazine Life die met een been in het gips vanuit een rolstoel zijn binnenplaats en buren bespiedt – hun leven en activiteiten zijn pure pantomime à la Jacques Tati. Zo trekt Hitch meteen de parallel met onze eigen positie als toeschouwer: de gefascineerde kijker zit voor een filmscherm of tv, loerend naar het intieme leven van mensen die niet weten dat ze bespioneerd worden. Moord, entertainment, beeldschone slanke blondines en een cocktail van humor en suspense: dat zijn de ingrediënten waar de cinema van Hitchcock weergaloos modern op gebouwd is.
In deze sublieme claustrofobische thriller spitst de intrige zich even trefzeker als sportschutter Lionel Cox op de voorbije Spelen op een moordzaak toe. Bittere zeurpiet Stewart raakt er meer en meer van overtuigd dat zijn overbuurman zijn invalide vrouw heeft vermoord en begraven in een bloembed. Dus schakelt hij zijn vriendin (een gracieuze Grace Kelly) en zijn verpleegster (een gevatte Thelma Ritter) in om bewijsmateriaal te verzamelen. Met alle noodlottige gevolgen van dien.
Het is al vaak gezegd en geschreven: Hitchcock is een regisseur die de filmstudies een ongelooflijke boost heeft gegeven. Ook Rear Window blijft mediakunstenaars inspireren. En net als het pas tot beste film aller tijden verkozen Vertigo blijft deze thriller een onuitputtelijke bron voor analyse en interpretatie.
Al interesseerde Hitchcock zich daar zelf nauwelijks voor. Liever speelde hij het spelletje mysterieus in plaats van te discussiëren over de psychologische gelaagdheid van zijn werk. Voor Hitchcock stond altijd het pure filmplezier van de toeschouwer en zijn obsessioneel zoeken naar de filmische perfectie centraal.
De kracht van het decor, de set of de locatie speelde daarin een enorm belangrijke rol. Op dat gebied is Rear Window een van zijn films die hem het meest kon bekoren, net omdat hij zo een perfecte controle over de set had, een gigantische residentiële blok van 31 appartementen die Hitchcock in de Paramountstudio liet nabouwen. De ingenieuze choreografie van de camera- en zoombewegingen doet de rest: je meesleuren in die verleidelijke en verontrustende wereld van het voyeurisme.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
