Met z’n drieën zijn ze en een jaar geleden waren ze nog blut, werkloos of allebei. Intussen worden ze wereldwijd geroemd als de belangrijkste vertegenwoordigers van de new rave scene, een muziekstroming die niet eens bestaat. Of toch? Maak plaats voor de nieuwste Britse muzieksensatie: Klaxons. Tuut tuut! Door Vincent Byloo

Precies veertien maanden vormen ze nu een groep, maar bassist Jamie Reynolds, gitarist Simon Taylor en keyboardspeler James Righton – live aangevuld met drummer Steffan Halperin – zijn in die tijd van zero over hype naar hero gegaan. Dankzij de buzz die daarover ontstond op het internet, is de steile opmars van de Londenaars ook in België niet onopgemerkt gebleven. Omdat de Ancienne Belgique de vraag naar tickets voor hun Belgische concert op 5 maart niet kon bijhouden, werd beslist Klaxons van de bescheiden ABClub naar de veel grotere ABBox te verhuizen – en dat ruim een maand vóór Klaxons’ debuutplaat Myths of the Near Future op de mensheid losgelaten zou worden. Een plaat waarop wij overigens veel fijne muziek horen, maar niks geen rave. Ergo: onze openingsvraag.

Bestaat er nu zoiets als een new rave scene in Londen of zijn jullie gewoon de kluit aan het belazeren?

James Righton: Eigenlijk is die hele hype niet meer dan een uit de hand gelopen grap. Het begon als een wild idee van onze bassist: ‘Als we nu eens een naam voor een nieuwe muziekscène uitvonden en de hele wereld lieten geloven dat Klaxons daarvan de belangrijkste exponent is?’ Aangezien we allemaal kinderen zijn van de raveperiode uit de vroege jaren 90 en de muziek uit die tijd ook wel een beetje in onze eigen sound is binnengesijpeld, noemden we het new rave. Voor we er erg in hadden, doken er in alle grote nationale dagbladen, tot en met kwaliteitskranten als The Guardian, grote artikels op over de ‘new rave scene’ en de ‘voortrekkers’ van die nieuwe scene: de Klaxons. (gniffelt)

Terwijl er van zo’n scene dus helemaal geen sprake is?

Righton: Bijlange niet! Hilarisch, toch? Al moet ik toegeven dat we ‘m even geknepen hebben toen we moesten bekennen dat het allemaal opgezet spel was. Ik dacht: ‘We zijn eraan voor de moeite, ze gaan ons lynchen.’ Maar blijkbaar waren heel wat mensen intussen als een blok gevallen voor onze muziek. We trokken volle zalen en het gerucht verspreidde zich dat Klaxons écht een goeie groep was.

Als de Klaxons geen ‘new rave’ maken, wat dan wel?

Righton: Sommigen hebben het over industrial progrock, anderen vergelijken ons met Depeche Mode, New Order of TV On The Radio. Heel uiteenlopend allemaal, maar dat vind ik goed. Het toont aan dat we niet in een hokje passen, en dat onze muziek dus wel degelijk een béétje nieuw is.

Jullie gitarist Simon vatte het succes van de Klaxons iets bescheidener samen: ‘We zijn gewoon de juiste groep op het juiste moment’.

Righton: Dat ook, ja. ( lacht) Kijk, 2006 was een behoorlijk saai muziekjaar in de UK. Het wemelde van de groepjes die zich spiegelden aan The Libertines ( de voormalige groep van Pete Doherty, nvdr. ). Geen slecht woord over The Libertines, maar plots klonken alle groepjes in Engeland hetzelfde en ze zongen allemaal over hun zielige leventje in de pub. Dan vind ik het niet raar dat ónze muziek – vrolijke psychedelische rock, met teksten die eens niét gaan over junkieverdriet – enthousiast onthaald wordt. Het grappige is dat onze aanpak navolging krijgt en er zich alsnog een nieuwe scene begint te vormen in Londen. ’t Lijkt wel een self-fulfilling prophecy.

Jullie waren nog geen jaar samen toen de hype rond Klaxons een feit was. Vind je dat instantsucces niet meer een vloek dan een zegen?

Righton: Nee hoor. Vergeet niet dat we hiervóór allemaal jarenlang in andere groepjes hebben aangemodderd die het nooit verder hebben geschopt dan een optreden in de lokale pub. De allereerste keer dat we samen speelden, wisten we gewoon dat we op iets speciaal gestoten waren. Ik zal zelfs meer zeggen: de twee nummers die we tijdens die eerste repetitie hebben gemaakt, zijn onze twee successingles geworden. Al beseffen we heus wel dat we onze portie geluk voor dit leven in enkele maanden tijd hebben opgesoupeerd. Er ligt nog een leven vol ellende voor ons, dat kan niet anders. ( lacht)

Klaxons komt naar verluidt ook de twijfelachtige eer toe een nieuwe concertrage te hebben ontketend: de zogenaamde ‘glowsticks’ of lichtstaafjes.

Righton: Dat is inderdaad onze schuld, vrees ik. Tijdens ons allereerste optreden stonden een paar van onze fans met zo’n glowstick te zwaaien. Omdat die staafjes voor een geweldig psychedelisch lichteffect zorgden in de zaal en we ons toen geen eigen lichtinstallatie konden permitteren, hebben we de rest van het publiek aangemoedigd om ook zo’n glowstick mee te brengen naar ons volgende concert. Sindsdien zien we niks anders meer tijdens onze optredens. Maar hey, liever dat dan 2000 man die z’n gsm in de lucht steekt.

Jullie eerste Amerikaanse minitour is in het water gevallen omdat jullie geen visum kregen voor de VS. Dat doet een indrukwekkend strafblad vermoeden.

Righton: ( lacht) Nee, daar heeft het niets mee te maken. Ze geloofden simpelweg niet dat we een echte groep waren. Blijkbaar mag je pas in Amerika gaan toeren als je als groep minstens één jaar bestaat. Toen we onze aanvraag indienden, waren we helaas nog maar elf maanden samen.

Een beetje het slachtoffer van jullie eigen succes dus?

Righton: Of het slachtoffer van een compleet belachelijke wet, het is maar hoe je het bekijkt. Waren we gewoon naar ginds afgereisd zonder de overheid in te lichten, dan waren we er wellicht mee weggekomen. Maar we wilden niet het risico lopen te worden betrapt, want dan hadden we misschien nooit meer op Amerikaanse bodem mogen spelen.

Hebben jullie met al die drukte nog tijd voor een sociaal leven?

Righton: Dat sociaal leven is momenteel onbestaande. Onze vrienden staan even on hold en voor een lief hebben we al helemáál geen tijd. ( schalks) Al hopen we dat laatste op tournee grondig te compenseren.

Door Vinent Byloo