ROND DE POT. DE BENDE VAN MICHAEL STIPE DOORSPARTELT DUIDELIJK EEN MUZIKALE CRISIS. MAAR WAT DAN NOG?

AROUND THE SUN

Warner

R.E.M. **

Na Automatic For The People, het chef d’oeuvre én de scharnierplaat van de groep, zijn de meningen over R.E.M. verdeeld. Onevenwichtig repertoire en vooral te veel gepruts en tierlantijntjes, ten koste van de essentie, ten koste van vintage R.E.M., zeggen critici. Ze hebben het dan over albums als New Adventures In Hi Fi, Up, en vooral Reveal, ook al schudt R.E.M. daarop achteloos de instant classic Imitation Of Life uit de mouw. Je zal maar R.E.M. zijn, en in plaats van te teren op gemakkelijk succes toch te kiezen voor avontuur, en daarvoor op je donder krijgen. Doen wij niet aan mee: evolutie vinden wij fijn, en gepruts en tierlantijntjes heet vrij vertaald: ingenieus gearrangeer. Tenminste, tot zover, want nu kunnen we niet meer volgen. Michael Stipe beloofde ons een half jaar geleden een hardcore plaat. Nou, dat moet op 1 april geweest zijn. De single Leaving New York bleek al een dromerig, melancholisch liedje, dat niet van de grond komt, maar verdorie wel blijft hangen. Blijkt nu dat heel het album borduurt op deze opener, en kabbelt van begin tot einde, zonder noemenswaardige grillen. Het pakt te zelden. Around The Sun is eerder Rond De Pot. Alleen Wanderlust springt qua tempo uit de band, maar dan wel omdat het ongemeen gratuit sixtiespop klinkt zoals Happy Together van The Turtles. En telkens blijf je denken: het zal wel komen. Maar het blijft grotendeels weg, op het door Stipe naar eenzame hoogten gezongen The Ascent Of Man en het adembenemende Boy In The Well na; daar werkt de bedwelming onmiddellijk ( Boy In The Well had met de vingers in de neus de afsluiter van Automatic For The People kunnen zijn).

Around The Sun is een persoonlijk en politiek manifest, waarvan Stipe zegt: ‘Zelfs onze meest deprimerende liedjes dragen een zweem van hoop in zich.’ Geen inhoudelijke bezadigdheid dus, maar wel een muzikale bedaardheid. Is dit een tijdelijke vormcrisis – waar iedereen recht op heeft – of een structurele identiteitscrisis? Ongetwijfeld het eerste. En crisis is veel gezegd, want laat ons niet vergeten: een mindere R.E.M. stijgt nog ver uit boven het onlangs nog opgemeten algemeen gemiddelde. Eddy Hendrix

Eddy Hendrix