KONINGINNENSTUK. EEN GROEPSLID ARMER, MAAR EEN GEWELDIGE PLAAT RIJKER. Queens of the stone age overtreffen zichzelf met ‘lullabies to paralyze’.

LULLABIES TO PARALYZE

Interscope/Universal

Queens Of The Stone Age ****

Het geweldige Songs For The Deaf leverde Queens Of The Stone Age een rockheldenstatus op waar ze zélf nog niet helemaal van bekomen zijn. Bassist Nick Oliveri werd uit de groep getrapt wegens te veel seks, drugs & rock-‘ n-roll, en dus luidde de grote vraag hoe dit vierde album zou klinken. Welaan: méér liedjes, properder en gepolijster.

Opener Lullaby klinkt alsof de koene chirojongen Hugo Dellas met zijn gitaar de aftiteling van Het Zwaard van Ardoewaan zingt, maar de ridderlijke braafheid van dit lied van den minnestreel – dat nog geen anderhalve minuut gekweeld wordt door good ol’Mark Lanegan – krijgt een stomp tussen de ruggenwervels wanneer Medication aangeheven wordt: een korte, driftige, op hol geslagen song, gezongen door Josh Homme alsof hij zijn achterwerk per ongeluk in prikkeldraad parkeerde. Vintage QOTSA dus, en daar heeft Lullabies To Paralyze genoeg momenten van, de single Little Sister op kop, maar ook Broken Box en In My Head – denk Champagne van Millionaire, maar dan met een extra scheut T. Rex en Beach Boys.

Nog meer oude koeien: de zware post-hippies van The Allman Brothers Band, wier geest rondwaart in Everybody Knows That You Are Insane: een song die wordt aangedreven door een sideblues, maar gaandeweg ontspoort in nerveus opgefokte stonerrock. Maar het is vooral de sound van Cream, inclusief die stemmen, die hier overheerst, luister maar naar het prachtige Burn The Witch, een van de absolute hoogtepunten van de plaat, met de groeten van Billy ‘ZZ Top’ Gibbons. Ook geweldig: I Never Came, dat continu tikt als een tijdbom. Terwijl het angstzweet in elke porie opwelt, snak je naar de onvermijdelijke explosie, maar de lont geraakt nooit tot aan het kruitvat. Voor een murder ballad à la QOTSA moet je bij You Got A Killer Scene zijn: een zwoele moord, uitgevoerd met een sarcastische grimlach op de lippen, en Brody Dalle (The Distillers) en Shirley Manson (Garbage) als medeplichtigen.

Gooi de mantel der liefde over het stereotiepe niemendalletje Tangled Up In Plaid en het ruim 7 minuten durende neo-psychedelische Someone’s In The Wolf, en je houdt een exuberante plaat over. Verschoning: een geweldig exuberante plaat! Eddy Hendrix

Eddy Hendrix