Voor kijkers met een beter geheugen dan de spilfiguur van ‘De Zaak Alzheimer’ wordt Erik Van Looys kassucces drie woensdagen lang op tv vertoond. (vanaf 15/12 – TV 1) DOOR GUNTER VAN ASSCHE

1 Is het een goed idee om een thriller te verknippen in drie delen?

Het is altijd onze bedoeling geweest om de film eerst in de zalen te vertonen en daarna als miniserie op TV1. De serie duurt een kwartier langer met scènes die in de film gesneuveld zijn. Maar het was echt niet de bedoeling om de film op te delen om drie keer te scoren op tv.

2 Welke scènes sneuvelden?

Je komt nu veel meer te weten over de vriendschap en het verleden van Vincke en Verstuyft. Ook Jef Geeraerts’ stokpaardjes, de corruptie in de hogere milieus en de gerechtelijke oorlog tussen politie en rijkswacht, komen meer aan bod in de versie van 140 minuten. De film was perfect van lengte, maar door scènes toe te voegen in de montage is de serie dat nu ook. Voor een keer was de director’s cut een pijnloze bevalling.

3 Je noemde de gigantische toeloop voor ‘De Zaak Alzheimer’ een eenmalige belevenis. Zegt dat niet meer over een gebrek aan ambitie?

Dat heeft meer met realisme te maken. Ik ben me ervan bewust dat een miljoen mensen de film zagen – wat veel is voor een Vlaamse film – maar vijf miljoen Vlamingen zagen hem dus evengoed niét. Misschien ben ik altijd iets te nuchter maar ik besef, nu ik De Zaak Alzheimer heb gedraaid, dat het succes niet telkens in mijn schoot zal vallen.

4 Je wilde ‘Windkracht 10’ verfilmen. Zoek je niet bewust naar andere projecten om de opvolger ‘Dossier K.’ te vertragen?

Windkracht 10 zal ik uiteindelijk niét verfilmen. En zo traag maak ik geen films hoor. We nemen gewoon onze tijd voor Dossier K. Het klinkt arrogant, maar James Cameron maakte zijn laatste film, Titanic, in 1997. Hoe aanlokkelijk het ook is, het werkt tegelijk erg verlammend om je dadelijk in een nieuw filmproject te storten na een megasucces als De Zaak Alzheimer. Je neemt maar beter je tijd als je dat succes zou willen evenaren.

5 Als regisseur kwam je in het quizmastermilieu: een Lynchiaanse carrièrewijziging noemde je dat.

Niet alleen Lynchiaans, maar ook heel erg ‘Sam Peckinpah’: ik ben ook zo’n zelfdestructieve figuur die net niet zover gaat dat hij zichzelf tegen het canvas bokst (lacht). Een quiz presenteren was een even waanzinnig idee: het leek alsof ik mezelf evengoed een uppercut had kunnen geven.

6 Als regisseur en quizmaster laat je je omringen door heel wat adviseurs. Zei David Lynch niet net dat compromissen een film vermoorden?

Dat gaat niet voor mij op omdat Lynch heel andere films maakt. Ik kan me voorstellen dat hij een halfzacht afkooksel krijgt als hij het elke keer op een akkoordje gooit. Mijn films zijn lang niet zo extreem. Niet dat ik mijn broek afsteek om een miljoen kijkers méér, maar ik houd net als een wielrenner rekening met het publiek aan de meet. Ik zou niet willen dat er geen kat aan de finish staat. Het is dus een voordeel dat thrillers mijn favoriet genre zijn én heel populair.

7 Na ‘Shades’ wilde je even graag een komedie draaien met Urbanus.

Daar blijf ik bij: vroeg of laat maak ik een komedie. Het is nu eenmaal zo dat je de meest directe respons krijgt bij komedies. Dat mensen niet wegvluchten tijdens de premièrevoorstelling is ook een respons, maar de lach is het duidelijkst. Ook tijdens De Zaak Alzheimer merkte ik dat: die BMW-grappen sloegen zelfs in Toronto aan!

8 Jan Eelen, Bart De Pauw en Tom Lenaerts stortten zich ook in de fictie. Wil Woestijnvis met jou erbij een sterke naam in dat veld krijgen?

Tot nu toe heb ik me enkel geamuseerd met De Slimste Mens Ter Wereld – en gelukkig voor mij nog anderen – dus daar komt eerder een nieuwe serie van. Er stonden namelijk ook nog heel wat mensen op ons verlanglijstje. Maar als ik morgen de aanbieding krijg om een geweldige film te regisseren, zal ik niet weigeren. Dat is mijn eeuwige probleem: die schizofrenie (lacht).

9 ‘Het Slimste Boek ter Wereld’ gunt met een cd-rom een blik achter de schermen en toont al je blunders en versprekingen. Koketteer je niet wat met die underdogpositie?

Ik zou beweren dat ik me zo gedraag uit bescheidenheid, maar dat klinkt natuurlijk weer net zo onbescheiden. Arrogantie is met voorsprong de ondeugd van deze tijd. Ik merkte gewoon dat mijn aangeboren onhandigheid nogal sympathiek is.

10 Zelfs na twee seizoenen blijf je de minst conventionele quizmaster.

Maar presentator van De Slimste Mens zijn, is de enige presentator die ik kán zijn! Ik word soms gebeld om een bonte avond te presenteren, maar ik moet altijd teleurstellen: ondanks 62 afleveringen op mijn conto moet ik hen nog steeds op het hart drukken dat ik echt geen presentator ben. Ik ben een eeuwige beginneling. l

‘ik ga mijn broek niet afsteken om een miljoen kijkers méér, maar ik houd altijd rekening met het publiek.’