Maandag 6/4, 22.05 – Canvas.

Het boek ‘Een jaar in het spoor van Guy Verhofstadt’ van Sarah De Bisschop en Tim Van Steendam is uit bij Van Halewyck.

Guy Verhofstadt is de laatste weken vaker op tv geweest dan Rik Torfs, Bart Peeters en Ben Crabbé samen, maar zoals hij in Puur Persoonlijk wordt getoond, zult u hem niet gezien hebben. Voor de eerste aflevering van Canvas’ nieuwe portrettenreeks trok Sarah De Bisschop een klein jaar op met de ex-premier, van zijn aftreden in juni 2007 tot de machtsoverdracht in maart 2008.

Je hebt wel het jaartje uitgekozen!

Sarah De Bisschop: Mijn film ziet er inderdaad anders uit dan voorzien. (Lacht) Ik had verwacht vooral beelden te kunnen schieten van Verhofstadt die onkruid wiedt op zijn landgoed in Umbrië. Misschien had ik ergens wel gedacht dat zo’n doener na acht jaar premierschap in een zwart gat zou vallen. Maar die formatie bleef maar duren, het land lag overhoop en Verhofstadt kwam als informateur weer op het voorplan. En intussen stond ik met mijn cameraatje in de coulissen…

Heeft hij je echt álles laten filmen?

De Bisschop: Zijn privéleven houdt hij sowieso uit de pers. Ik heb zijn vrouw wel ontmoet, maar ze komt slechts zijdelings in beeld. Je ziet hem te midden van het opstellen van de beleidsverklaring bijvoorbeeld wel bellen over zijn zoon die slechte punten had op school. (Lacht) Eigenlijk heeft hij me nooit buitengesloten. Best verwonderlijk als je weet dat mijn man voor TerZake werkt – al heb ik zoals beloofd nooit iets doorgezegd.

Grote geheimen moeten verzwijgen?

De Bisschop: Laten we zeggen dat ik wel regelmatig vóór de rest van België van bepaalde belangrijke beslissingen op de hoogte was. Voor de duidelijkheid: nu draag ik geen geheimen meer met me mee. Ik wilde een film maken die binnen enkele jaren nog steeds iets over deze periode vertelt. De strategische besprekingen geven bijvoorbeeld veel prijs over de politieke gang van zaken de afgelopen maanden. Tijdens de formatie-gesprekken beseffen alle partijen al gauw dat ze muurvast zitten, maar noch langs Vlaamse, noch langs Waalse kant wil er één partij als eerste uitstappen. Niemand wil de boeman zijn.

Zag Verhofstadt je film niet als dé kans om zijn frustraties over de verloren verkiezingen te uiten én en passant de andere partijen onder vuur te nemen?

De Bisschop: Daar is hij de man niet naar, hij is er te trots voor. Je zult hem nooit op een smalende opmerking over Leterme kunnen betrappen. En toch: als je iemand maanden volgt, krijg je verschillende stukjes die samen misschien een ander verhaal vormen en het écht interessant maken. Wat niet wegneemt dat er ook wel enkele hele straffe uitspraken in de film zitten.

Vertel!

De Bisschop: Heel typerend: Verhofstadt en zijn Open VLD-collega’s hebben het onder elkaar nooit over Yves Leterme, maar enkel over ‘den andere’ of ‘diene Leterme’. Of de manier waarop Verhofstadt zegt ‘Leterme mag het oplossen’ – inclusief een klein, maar veelzeggend lachje.

Ben je nu definitief ‘een blauwe’ geworden?

De Bisschop: Ik ga hier geen kleur bekennen. (Lacht) Eerlijk gezegd: ik ben nogal kritisch in deze reportage gestapt, omdat ik de laatste twee jaren van de regering Verhofstadt vreselijk vond. Een fan kon je me dus bezwaarlijk noemen. Aanvankelijk leek hij me ook nog wat met een kromme rug door de gangen te schuifelen, een beetje alsof hij zijn taak met tegenzin op zich nam. Maar wanneer hij dan onverwacht de ‘redder des vaderlands’ wordt, zie je hem helemaal opleven.

Conclusie: een politicus in hart en nieren?

De Bisschop: Ik vind hem in ieder geval geen doorsnee politicus. Het leek dat hoe minder moed de rest van België had, hoe voluntaristischer hij zich toonde. Net zoals sportmensen er op de Olympische Spelen moeten staan, stond hij er op de moeilijkste momenten van ons land. Hij rook eerherstel na zijn verkiezingsnederlaag én had maanden machteloos aan de zijlijn moeten toekijken. Hij was gewoon niet meer te houden.

Barbara De Coninck