Vorig jaar veroorzaakte de Engelse Joss Stone met haar coverplaat ‘The Soul Sessions’ meer hype in de VS dan Robbie Williams en Craig David samen. Nu is er haar eerste eigen plaat ‘Mind, Body and Soul’. Blank, funky en pas zeventien. Door Ineke Van Nieuwenhove

‘MIND, BODY AND SOUL’

UIT BIJ EMI/VIRGIN OP 27/9

In 2003 was Joss Stone een van dé revelaties. Op haar debuut The Soul Sessions, met covers van obscure soulnummers, kreunde, hijgde en croonde Stone met onversneden soulpower haar rauwe, rokerige stem (‘ Janis Joplin channeling Gladys Knight‘, werd gezegd) de wereld in als een black mama die al een half leven aan zowel de sigaretten als de fles lurkte. Maar Joss Stone bleek zestien, blauwogig, blank en uit het saai provinciale Britse Devon. Dat zwengelde de hype natuurlijk nog meer aan. Door op haar plaat samen te werken met coryfeeën uit de Miami seventies soulscene als Bettie Wright, Benny Latimore en Timmy – Why can’t we live together – Thomas én met ?uestlove van The Roots, won ze alleen maar aan geloofwaardigheid. Ze mocht op schoot bij David Letterman en Jay Leno en op tournee met Erykah Badu en Simply Red. Tom Cruise verklaarde zich een fan en Lenny Kravitz deed voor haar een knieval backstage. Kortom: wat een opwarmertje moest zijn voor haar eigen plaat werd een van dé debuutplaten van 2003. Nu is er die eigen plaat, Mind, Body & Soul, waarin Stone de soultraditie voortzet, maar met een jeugdige injectie reggae, hiphop en funk. Slimme zet: de plaat is knappe moderne soul, niet vernieuwend, maar dat geeft niet, want Stones naam is intussen gemaakt.

Tevreden?

Joss Stone: Gaat wel. Mijn stem kon veel beter, maar dat heb ik altijd als ik mezelf hoor.

Puike reclame… Met deze plaat van de waarheid zou een ander zich ’s nachts suf woelen van bezorgdheid.

Stone: Oh maar dat doe ik ook! Ten tijde van The Soul Sessions hielden de mensen van mijn stem en van andermans songs. Op dit album moeten ze ook van míjn songs en van míjn teksten houden. Dat is heel beangstigend. Ik draag op deze plaat mijn ziel op mijn tong, het is alsof ik naakt rondloop. Gelukkig heb ik met heel goede muzikanten samengewerkt. Het is dus niet alleen mijn werk.

Net als op ‘Soul Sessions’ zingt Angie Stone mee. Wordt het geen tijd dat je haar terugbetaalt?

Stone:I know! Maar ze heeft het me nooit gevraagd. Ik vind het ongelooflijk dat Angie meteen in me geloofde en wilde meewerken. Ik doe voor haar wat ze wil, ik zou het zelfs geweldig vinden.

Ook je band van soulveteranen staat er weer. Heb je nooit zin om met jonge mensen te werken?

Stone: Maar ik werk met jongere mensen! De kerels van The Roots zijn dertigers, producer Salaam Remi (The Fugees, Ms Dynamite) en Beth Gibbons (Portishead), die ook meeschreef, zijn ook niet bepaald stokoud.

Maar op tournee zit je wel met enkel al die ouwe lui opgescheept.

Stone:Right. Maar na een optreden duik ik bijna meteen mijn bed in. Mensen denken dat het in deze business altijd party party is, maar zelfs al werd ik elke avond uitgenodigd voor een feestje, ik heb mijn slaap nodig. Anders word ik ziek en gaat mijn stem achteruit.

Je stem is dus geen natuurlijke gave.

Stone: Nee! Ik moet mijn stem echt verzorgen. Ik rook niet, ik drink thee en ik probeer voldoende te slapen. Stemoefeningen horen er niet bij. Als je elke dag zingt, wordt je stem sowieso sterker.

Is de muziekindustrie ‘all work and no play’?

Stone: Helemaal niet. Er is zeker een harde kant. Als deze plaat flopt, is het gedaan met mijn carrière. Maar dat is in elke business zo. Het is zoals mijn vader zegt: ‘ life is unfair, deal with it‘.

Veel van je nieuwe songs gaan anders wel over gemis en verlangen.

Stone: Yeah. Dat hoort bij de job: ik moet heel vaak mensen missen. Mijn vriendje woont in Los Angeles, ik in Engeland. That sucks. Soms ben ik er echt down van, maar het is nu eenmaal zo. Het heeft geen zin te stressen.

Je moeder heb je als manager alvast bij je.

Stone: Correctie: mijn moeder is mijn manager niet meer. Het was nooit de bedoeling dat ze mijn manager zou worden. Ze heeft het gedaan omdat ik nog zo jong was toen ik hiermee begon. Maar ik wilde het niet meer. Ik heb een moeder nodig, geen manager/moeder.

Doken er na het succes van ‘The Soul Sessions’ geen stilisten op die zeiden wat je moest aantrekken?

Stone: Die zijn bij mij aan het verkeerde adres! Er zijn al genoeg mensen die me zeggen wat en hoe ik moet zingen, dank je. Ik weet nog dat ik president Bush zou ontmoeten en iedereen erop aandrong dat ik schoenen zou aantrekken. Niet dus. Ik trek voor niemand schoenen aan als ik dat niet wil – behalve voor James Brown ( lacht). Het is zo triest vandaag, met al die opgedirkte zangmiepen. Alles is om zeep geholpen door de videoclips. Voordien telde de muziek. Maar sinds de komst van de videoclip worden artiesten getekend wegens hun uiterlijk. Ik wil er alles aan doen om dat te veranderen. Ik wil mezelf blijven en in de eerste plaats goede muziek maken. Aan mijn lijf geen polonaise.

Ik hoorde dat sommige zwart-Amerikaanse radio’s je niet wilden draaien omdat je blank bent.

Stone: Ach wat, de pot op. Er bestaat niet zoiets als zwarte muziek. Noch blanke muziek. God gaf muziek aan iedereen. Daarom is het zo fijn samenwerken met Angie Stone of The Roots: ze geven er geen moer om of ik nu blank, zwart of paars ben. De grote muzikanten houden zich niet bezig met imago. Hun passie is muziek. They care.

Deze zomer speelde je op Glastonbury, één van je dromen.

Stone: Het was heel cool. En tegelijk: just another gig.

Dat klinkt wel heel nuchter.

Stone: Ik ben optreden nu gewend. Mensen zijn soms boos op me omdat ik niet nerveus ben. Ik bén nerveus, maar in stilte. Ik ben geen drama queen, die gillend rondloopt ‘Oooh my gooood!’. Het zijn mensen die me nerveus maken. Mijn moeder grijpt me vaak bij de arm en hijgt: ben je nerveus? Ben je nerveus? Dan krijg ik het: Jezus! Mam, kun je alsjeblieft ergens elders zenuwachtig gaan doen?

Dus je hebt nooit staan trillen als een blad?

Stone: Eén keer. Voor het tribuutconcert voor James Brown. Ik ken zijn muziek sinds ik een uk ben en ik had nooit gedacht dat ik hem ooit zou ontmoeten. En damn, daar stond hij dan, met zijn ogen op mij gericht terwijl ik zong en hij lachte naar me. Waaaw! Hoe waanzinnig is dat? Op Glastonbury stond hij ook op de affiche. Ik heb met een paar vriendinnen naar zijn optreden gekeken, achteraan in het publiek. Sommige mensen bewogen zelfs niet. Onvoorstelbaar. The King of Soul stond op het podium, shaking his thing, en er bewoog niemand. Hallo-o?!

Ineke Van Nieuwenhove