De opzet lijkt meer installatie dan rock-‘n-roll, maar Polly Jean Harvey bewijst met haar vervolg op Let England Shake waarom ze een van de meest relevante muzikanten van deze tijden is, en blijft.
Op papier lijkt het een hele onderneming: conflictgebieden in Europa, het Midden-Oosten en de Verenigde Staten bezoeken om inspiratie te tanken, die inspiratie in songs en gedichten gieten en de songs opnemen tijdens openbare sessies, telkens 45 minuten lang, waar het publiek achter een spiegel kan toekijken. En naast het poëzieboek en de plaat is er nog een documentaire op komst. Een Project heet dat dan.
De meeste van de elf songs op The Hope Six Demolition Project ontspinnen zich als een Griekse tragedie, met Harvey in de rol van coryfee, de koorleider. Het is een theatrale plaat, maar tegelijk Harveys meest gekartelde, bluesy album sinds To Bring You My Love uit 1995, en een logisch vervolg op Let England Shake, de op de kin van haar thuisland gemikte, politieke uppercut die haar in 2012 een tweede Mercury Prize opleverde.
De horizon is breder deze keer, van Kosovo via Afghanistan tot Washington DC, waar Harvey zich liet rondleiden in de armoede en dood. Opener The Community of Hope speelt zich af in een achterbuurt van de Amerikaanse hoofdstad, waar de school een ‘shit hole’ is, en daklozen als zombies de straten afdweilen. ‘They’re gonna build a Wallmart here’, luidt het sarcastisch en in koor. Een rotte kers op een ingezakte taart. The Ministry of Defence doet verslag van wat defensie in het offensief aanricht: ‘Stairs and walls are all that’s left.’ Harvey laat niks aan de verbeelding over: de graffiti, het gebroken glas, de in de wind wapperende magazines, alle brokken van ’the ministry of remains’ somt ze kurkdroog op. De gitaarriff is even primitief als het decor. Chain of Keys sleept zich met militaire tred en een briesende saxofoon richting het moeras waar Down by the Water ooit werd gedoopt, en River Anacostia, opnieuw over Washington, refereert naar de gospelklassieker Wade in the Water. In The Ministry of Social Affairs kraakt een oude bluesrakker ’that’s what we want, oh yeah, money honey’ – het kapitalisme is niet meer wat het was toen The Beatles ’the best things in life are free’ zongen.
PJ Harveys negende langspeler shaket, ratelt en rolt – The Wheel zet zich in het spoor van The Stooges – is altijd in your face en urgent en knelt de vingers stevig rond de pols van de tijdsgeest. Een protestplaat zoals er meer mogen zijn.
PJ HARVEY ****
The Hope Six Demolition Project
rock
Island
DOWNLOAD
The Community of Hope
The Ministry of Social Affairs
The Wheel
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
