Prins zónder wit paard – ‘Brokeback Mountain’-cowboy Jake Gyllenhaal blijkt allesbehalve actieheldmateriaal in deze filmbewerking van een bekende videogamereeks.

Mike Newell met Jake Gyllenhaal, Ben Kingsley, Alfred Molina

De getroebleerde tiener uit Donnie Darko, de helft van het tragische cowboykoppel uit Brokeback Mountain en de verbeten striptekenaar uit Zodiac: zulke rollen zijn Jake Gyllenhaal op het lijf geschreven. Zelfs de meest uitgezette biceps en indrukwekkendste sixpack kunnen van ‘Puppy Eyes’ echter geen onverschrokken avonturier maken. Sterker nog: de combinatie van dat absurd atletische lichaam, die iconische kijkers en enig ongelukkig gekozen gelaats-uitdrukkingen maken van Maggies broer een van de onnozelst ogende actiehelden uit de recente filmgeschiedenis.

Dat is lang niet het enige probleem van deze door Disney met een jaar uitgestelde adaptatie van een razend populair computerspelletje. De post- Avatar-release doet de digitale zandstormen en overzichtshots op de belabberde probeersels van een stel beginnende computernerds lijken. Verder werkt het pseudoscrewballgekibbel tussen Gyllenhaal en Tinseltownbeauty van de week Gemma Arterton harder op de zenuwen dan de B-H-V-heisa en staan slechterik van dienst Ben Kingsley en onverwachte bondgenoot Alfred Molina zo ironisch te acteren dat elk greintje geloofwaardigheid overboord gaat. Bovendien bevestigt de routineuze aanpak van regisseur Mike Newell – zie Four Weddings and a Funeral en Donnie Brasco -zijn status van gezichtsloze ‘gun for hire’ die hij sinds Harry Potter and the Goblet of Fire met zich meedraagt.

Ergerlijkst van al is ongetwijfeld de opdringerige videogamelogica die meermaals het vertel-ritme lamlegt. Zo smelt het verder maniakale montagewerk als sneeuw voor de zon wanneer het heldhaftige hoofdpersonage zich eventjes tot een Arabische Spider-Man ontpopt, klinken de drammerige dialogen als inleidingen tot de volgende ‘level’ en – Spoiler alert! – wordt naar het einde toe de terugspoelknop ingedrukt zodat de fletse fun opnieuw kan beginnen.

Best sneu eigenlijk: het verhaaltje over een tot Perzische prins gepromoveerd straatschoffie dat verdacht wordt van de moord op zijn surrogaatvader is wel vinnig. Het had het ideale genotsmiddel kunnen zijn in een blockbusterseizoen dat overbevolkt wordt door roestige superhelden en vegetarische vampiers.

Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content