KUNST TE KAKKEN GEZET. OPGESMUKT MET DE ULTIEME PROVOCATIE, WORDT in ‘pretty world’ gespeeld met de grenzen van de serieuze kunst.

AEROPLASTICS

RUE BLANCHE 32 IN BRUSSEL, TOT 26 JUNI. tel. 02 537 22 02 en www.aeroplastics.net

Pretty World

U hoopte heimelijk dat kunst voeling hield met bevallige dames en weelderige fruitschalen? U dacht dat het dezer dagen ging over de oorlog in Irak en het juk van de anonieme metropool? U voelde zich onaangenaam getroffen door de Cloaca van Wim Delvoye? Dan hebben we slecht nieuws voor u. Bij Aeroplastics toont de Brit John Isaacs een meterslange, meticuleus geboetseerde drol. Geen echte weliswaar, maar toch een exemplaar dat de verbeelding tart. De bruine monoliet springt eruit als de koning onder de keutels, gezegend met een zachte glans en een zeldzame, verpletterende directheid. Are we not the same you and I, luidt de titel smekerig. En zo zitten we weer middenin de onwelvoeglijke scène, waar grijnzende kunstenaars je willen ontregelen met vieze onderwerpen en waar de afval tot ons komt via de nette, serieuze context van kunst. Maar goed, de Brit zorgt toch voor een knetterend contrast. Zijn beeldhouwwerk ligt als een monsterlijk toonbeeld gênant te wezen, wachtend op een toekomstige eigenaar of op een volgende kijker die zich aan veel, maar toch niet aan een reusachtig excrement verwacht. Wat scheelt er toch met die kunstenaars tegenwoordig? Twee opties: ofwel hebben ze een unieke relatie met de toiletpot, ofwel zijn ze de huidige hang naar luxe en show zodanig beu dat ze zich ijverig op het tegenovergestelde storten. Wat het ook is, de drol van Isaacs prijkt als een ironisch pronkjuweel bovenop Pretty World, waar vijfentwintig kunstenaars op post zijn met werk dat onafgebroken schommelt tussen mooi en ontvormd, esthetisch en bezwadderd, onschuldig en aangetast. De Zwitser Daniele Buetti toont elegante foto’s van mannequins, opgesmukt met gekleurde tranen en doodshoofden die door middel van lichtbakken zichtbaar worden. Cremaster-kunstenaar Matthew Barney is present met een theatrale opname van een Chrysler in het Empire State Building en de Chapmans pakken uit met een cadavre-exquis-serie waaraan ze om beurt en uiterst nauwkeurig verder tekenden. Daarnaast rukt ook een legertje vrouwen uit met ironische laten-we-er-het-beste-van-maken-bijdragen. Geneigd om zich door allerlei deskundigen te laten bijstaan, maar niet bij machte het ooit goed te doen: het idee vind je terug bij de Canadese Dana Wyse. De draaister van pilletjes tegen allerhande tekortkomingen – Understand contemporary art, Instant orgasm pills – stelde een kleine zelfhulpbibliotheek samen. De titels beginnen onveranderlijk met How to: How to live 365 days a year, How to find and keep a lover – genoeg how to’s om te begrijpen dat een geslaagd leven hoegenaamd niet tot de mogelijkheden hoort. Voor de strijd tussen de seksen is er Inez van Lamsweerde, die het beginsel vertaalt in een foto van een vrouw die een man gebruikt als salontafel, en Kiki Seror die fragmenten uit pornofilms omzet in sierlijke caleidoscoopvideo’s. Bindmiddel: op Pretty World kijken de meeste kunstenaars naar de werkelijkheid met inzicht, maar ook met onmacht. Daar kan je nog vele wegen mee uit, maar in dit geval blijkt het een ernstige combinatie die geblust wordt met humor en weer ontbrandt met sarcasme. Met op kop natuurlijk Isaacs gigantische turd, die als beschaamde provocatie zoveel energie uitstraalt dat de hele galerie erdoor verlicht wordt. Els Fiers

Els Fiers