We hadden een en ander verwacht van 2012 – opslag, de Buffalo’s in de beker – maar een album dat ons geloof sterkt in radiovriendelijke pop zonder artificiële smaak- en kleurstoffen stond niet op het lijstje. Something van het Brooklynse duo Chairlift pakte ons bij verrassing, en dat was schijnbaar de bedoeling: ‘We willen songs schrijven die je met een mep in het gezicht wakker schudden.’
We steken bij het duo de benen onder tafel vlak na hun optreden in Gent, waar de band – op het podium uitgebreid tot een kwintet – bewees dat ze ook live hun strakke, inventieve arrangementen en catchy melodieën de baas kunnen. Grootste revelatie was zangeres Caroline Polachek, met haar kristalheldere stemgeluid. Wie er niet bij was, krijgt een herkansing zondag 4 maart in de Botanique, een minithuismatch voor Polachek, die een tijd in Brussel heeft gewoond.
Caroline Polachek: Mijn stiefvader heeft Belgische wortels en kwam te weten dat zijn nichtje in Elsene een nieuwe roommate zocht. Ik zat op het eerstvolgende vliegtuig van Connecticut richting België. (Lacht) Eén jaar heb ik hier gewoond, van 2004 tot 2005, terwijl ik tekenkunst volgde aan de Academie voor Schone Kunsten. Een leuke tijd, ik heb nog steeds veel vrienden in Brussel, en een bezoek aan Gent is elke keer opnieuw een plezier, het is een van de mooiste steden die ik ken.
Voor ‘Something’ zetten jullie de stap naar een groot label en trokken de studio in met Dan Carey, een bekende producer. Dat zegt me dat jullie een groter publiek willen behagen.
Polachek: Eén detail: het label is naar ons toegestapt, niet omgekeerd. Er zijn voor- en nadelen aan zo’n deal, we hebben dus niet meteen toegehapt. We zijn niet naïef. Uiteindelijk beseften we dat deze kans te mooi was om te laten liggen. In tegenstelling tot wat tegenwoordig het gangbare idee is, opent tekenen bij een major wel degelijk deuren. We hebben nu de luxe om fulltime aan onze muziek te werken bijvoorbeeld, en niet in combinatie met vier of vijf verschillende jobs.
Mag ik ‘Something’ toch een loepzuivere popplaat noemen?
Polachek: Zeer zeker! Dat was de bedoeling: goede, toegankelijke popsongs schrijven. Het type song dat je toevallig op de radio hoort passeren en je met een mep in het gezicht wakker schudt.
Patrick Wimberly (bas/productie): Onze eerste plaat (‘Does You Inspire You’ uit 2009; nvdr.) hebben we geschreven zonder een publiek in het achterhoofd; we hadden namelijk nog nooit voor meer dan anderhalve man en een paardenkop opgetreden! Evenredig met het aantal toeschouwers groeide onze ambitie om songs te schrijven voor een groot publiek, eigenlijk is het de logica zelve.
Eén recensent vatte jullie nieuwe plaat zo samen: ‘Niet poppy genoeg om door te breken in de mainstream, maar niet experimenteel genoeg om aan te slaan bij het avant-gardevolkje.’ Met andere woorden, Chairlift valt tussen twee stoelen.
Polachek: Wat is ‘de mainstream’? Björk heeft een groot publiek bereikt met een gepolijste sound, maar songs die te vreemd zijn voor de mainstream. Radiohead is een van de grootste bands op de planeet. Maakt Radiohead popmuziek?
Hangt ervan af hoe je dat definieert.
Polachek: Een mooi instrumentaal thema met strofes die een verhaal vertellen en een refrein dat de emotie in dat verhaal samenvat.
Het klinkt haast als een wiskundige formule.
Polachek: Pop is voor mij in de eerste plaats een format, net zoals ballet en opera formats zijn. Binnen dat format kun je spelen met gevoelens en verschillende thema’s. Zie het als een hemd of T-shirt: je kunt alle kanten uit met het design, maar de juiste gaten moeten op de juiste plaats zitten. (Lacht) Een goede popmuzikant doet net hetzelfde als een artiest in de niche, namelijk zijn eigen wereld uitvinden en hopen dat gelijkgestemde zielen de weg vinden naar die privékosmos.
Ook woorden vinden jullie uit, of bestaat er echt zoiets als ‘Amanaemonesia’, zoals een van jullie songs heet?
Polachek: Wel, vanaf nu bestaat het woord in elk geval wél. (Lacht) Het staat voor ’totale chaos’, maar op een zoete, dromerige manier. Zo loom dat het kwaadaardig wordt. Amanaemonesia gaat over verwarring, over frustratie.
Het gaat er soms heftig toe in je teksten. In ‘Sidewalk Safari’ open je de jacht op je medemens: ‘I’m on a sidewalk safari/If I see you on the street/You’d better run.’
Polachek: (Giechelt) Met het verkeerde been uit bed gestapt die dag.
Wimberly: Caroline kwam aan in de studio en zei vlakaf: ‘Ik heb zin om iemand overhoop te rijden.’ (Droog) Het leek me wijselijker om er een song over te maken.
Onlangs brachten jullie op een Australische radioshow live een geïmproviseerde versie van Beyoncés ‘Party’. Zou het iets zijn: songs pennen op bestelling van de grote popdiva’s der aarde?
Polachek: Schrijven voor Beyoncé? het zou een droom zijn die in vervulling gaat! Of Ciara, die mag ook altijd bellen. Misschien binnen een jaar of twee, eerst nog minstens één Chairliftalbum maken.
En Brussel platspelen! Waarmee kunnen de Belgische toeschouwers jullie een plezier doen?
Wimberly: Chocolade! Jullie hebben hier een pikante chocoladesoort, vermengd met peper, geloof ik. Een doos daarvan en we zetten een tandje bij.
Something
Nu uit bij Sony.
Door Jonas Boel
