Toen ze ’s werelds catwalks vaarwel zei, ontpopte Carla Bruni zich ook nog eens tot een zeldzaam begaafd singer-songwriter. In het Engels zingt ze even hees en teder als in het Frans, zo blijkt uit haar tweede plaat, waarvoor ze niet haar eigen verzen, maar die van grote dichters op muziek zette.

Jane Birkin veroorzaakte naar eigen zeggen bijna een ongeluk toen ze Carla Bruni voor het eerst op de autoradio hoorde. Diezelfde Jane Birkin verklaarde ooit dat Bruni ‘klinkt als een trucker, maar dan wel een die haar benen scheert’. Behalve haar heerlijk hese stem en een akoestische gitaar, figureren op Bruni’s tweede plaat, No Promises, gedichten van William Butler Yeats, Wystan Hugh Auden, Emily Dickinson en Dorothy Parker. Jazeker, Carla Bruni is meer dan de verleidelijke lolita die oude schuren als Kevin Costner, Eric Clapton en Mick Jagger in lichterlaaie zette.

Terwijl wij in een Parijse hotellobby nagelbijtend de komst van de bloedmooie Frans-Italiaanse staan te verbeiden, worden wij niettemin door het toeval aan haar oogverblindende schoonheid herinnerd. Op een van de salontafels ligt een fotoboek van Helmut Newton opengeslagen op een portret van Bruni en haar ouders dat in 1992 in Vanity Fair verscheen: Carla zit schrijlings op schoot bij haar al lang pensioengerechtigde vader, daarachter, in bikini: haar al even hoogbejaarde moeder.

‘Die Newton was niet goed wijs,’ lacht Bruni terwijl ze door het reusachtige boek begint te bladeren. ‘Op de een of andere manier was hij in staat je dingen te laten doen waarvoor je jezelf in andere omstandigheden zou schamen. Zie je wat ik bedoel?’. Bruni wijst een foto aan van een spiernaakte Gianni Versace, die node zijn lid verbergt. ‘Zo heb ik Gianni nooit gezien, hoor! Of neem nu deze foto,’ roept ze extatisch uit wanneer ze aanbelandt bij een portret van Yves Saint Laurent die de rechterborst van een vrouwelijk model in zijn hand houdt. ‘Ik heb vijftien jaar met hem samengewerkt, maar dát heeft hij bij mij nooit gedaan. Helmut heeft trouwens ooit een foto gemaakt van mijn broer en mij. Een foto die veel voor me betekent, want een tijdje geleden is mijn broer gestorven. Al moet ik ook altijd om die foto lachen. We staan tegenover elkaar, ik helemaal topless. Geef toe, een prikkelende situatie. Maar zo was Helmut: voor je er erg in had, stond je weer in je blootje. Ik vond al dat poseren geweldig. Wellicht om dezelfde reden waarom ik altijd graag over de catwalk heb gelopen: ik eis graag de aandacht op.’

Het lijkt wel alsof je de modewereld, waarvan je enkele jaren geleden nog verbitterd afstand nam, weer volop aan het romantiseren bent.

Carla Bruni: Nee hoor. Ik weiger de modewereld te romantiseren, maar ik wil ze ook niet afvallen. Van verbittering was er geen sprake toen ik stopte met modellenwerk. Alleen werd ik er na al die jaren een beetje claustrofobisch van. Ik begon mijn werk als een beperking te ervaren. Als model had ik enkel mijn lichaam om mezelf uit te drukken, nu ja, om andermans ideeën uit te drukken. Want in se ben je een aangeklede pop die het werk van couturiers aan de buitenwereld toont. Maar soit, ik heb dat wel graag gedaan. En ik weet dat sommige mensen het maar moeilijk geloven, maar er lopen echt veel integere en interessante mensen rond in het modemilieu.

Toch heb je meegespeeld in ‘Prêt-à-Porter’, de film waarin Robert Altman een bepaald schrikwekkend beeld ophangt van de modewereld.

Bruni:(gegeneerd) Eerlijk gezegd wist ik niet op voorhand wat het opzet van zijn film was. Ik had geen idee dat hij de modewereld als zo’n perfide business zou voorstellen. Mij had hij gewoon gevraagd een model te spelen, ik loop in de film dus alleen maar over de catwalk. Maar achteraf had ik er spijt van, want Prêt-à-Porter is misschien wel zijn slechtste film. Over de doden niets dan goeds natuurlijk (Altman overleed in november, nvdr.), maar ik vrees dat hij met Prêt-à-Porter de bal toch misgeslagen heeft. De film, die de modewereld als een heel oppervlakkig milieu voorstelt, is zélf heel erg oppervlakkig. Zijn kritiek mist diepgang. De modewereld is natuurlijk in heel veel opzichten oppervlakkig en ja, er lopen heel wat foute mensen in rond. Maar het is ook een heel creatieve scène van mensen die met kleren kunst proberen te maken. Dat hij daar minachtend over deed, vond ik een beetje flauw. Pas op, voor de rest vind ik Robert Altman een geniale regisseur. Short Cuts bijvoorbeeld is echt subliem.

Jij maakte de overstap van de modewereld naar die van de muziek met verbazend gemak. Had je verwacht van je eerste plaat, ‘Quelqu’un m’a dit’, meteen twee miljoen stuks te slijten?

Bruni: Nee, helemaal niet. Ik bracht die plaat uit met een zekere gelatenheid. Ik ging ervan uit dat ik op vooroordelen en cynische reacties zou stuiten, dat men me zou afdoen als een dom model dat het in de muziekbusiness probeert te maken. Dat mijn eerste plaat direct aansloeg, was een aangename verrassing. Vooral omdat kwaliteit en verkoopcijfers niet altijd recht evenredig zijn. Meestal verkopen de platen die het meest gepromoot worden het best, punt. Wat me wel veel plezier deed, was dat de plaat ook lovend onthaald werd in het buitenland, toch niet evident voor een Franstalige plaat.

Geen Frans meer op je nieuwe cd. Is het een Engelstalige plaat geworden omdát je met de gedichten van Yeats en Auden wilde werken, of heb je die gedichten pas gekozen nadat je had beslist om eens een volledig Engelstalige plaat te maken?

Bruni: Een beetje allebei eigenlijk. Aanvankelijk wilde ik zelf teksten schrijven in het Frans, mijn tweede taal. Maanden en maanden heb ik zitten zwoegen, maar het lukte me niet. Ik ben helaas geen Gainsbourg, geen Brassens, geen Brel. Dus dacht ik: laat ik het eens in het Engels proberen, want dat is een veel lichtvoetiger taal die zich makkelijker leent voor liedjesteksten. Dat was verkeerd gedacht. Ik had er namelijk niks beters op gevonden dan mezelf ter inspiratie de verzamelde liedteksten van Bob Dylan aan te schaffen. Als je dat gelezen hebt, vind je je eigen schrijfsels meteen rotzooi. (lacht)

Dus heb je maar andermans teksten gejat?

Bruni: Precies. (lacht) Ik ben naar Shakespeare And Company gegaan, een Engelse bibliotheek annex boekwinkel hier in Parijs. En daar heb ik de poëzie van Yeats en Auden leren kennen, maar ook die van Emily Dickinson en Dorothy Parker. Fantastische gedichten die simpelweg smeekten om gebruikt te worden.

Je hebt jezelf niettemin enige dichterlijke vrijheid gepermitteerd, merk ik. Hier en daar verander je strofes van volgorde of – blasfemie! – voeg je een regel van jezelf toe.

Bruni: Tja, gedichten zijn natuurlijk nog geen songteksten. Dus heb ik ze een beetje moeten manipuleren. Ik had graag toestemming gevraagd aan al die dichters, maar helaas liggen ze allemaal six feet under. Natuurlijk voelde ik me er wel een beetje schuldig over, maar ik heb me getroost met de gedachte dat Léo Ferré er ook mee is weggekomen. Hij heeft iets soortgelijks gedaan met de gedichten van Rimbaud, Baudelaire en Aragon. Die laatste leefde nog toen Ferré zijn gedichten bewerkte tot liedteksten, maar hij was er naar eigen zeggen heel tevreden over. Hij vond het een compliment. Ik heb me dus maar ingebeeld dat Yeats en Dickinson vanuit het graf applaudisseerden, terwijl ik hun teksten overhoop zat te gooien in de studio. (lachje)

Vooral je keuze voor Dorothy Parker vind ik opmerkelijk: een zeer begaafd en bovendien bijzonder geestig schrijfster die niettemin haar leven lang heeft moeten opboksen tegen de vooroordelen van mannen. Ze is dan ook geëindigd als een verbitterde alcoholverslaafde.

Bruni: Dorothy Parker had een depressieve aanleg, ze had zelfs suïcidale trekjes. Alleen werd zoiets in de vroege twintigste eeuw niet serieus genomen. Mensen met een depressie waren gewoon lui. ‘Komaan, herpak jezelf, maak eens een wandeling, haal een frisse neus’: dat soort raad kregen ze toen. Gelukkig is die tijd voorbij. Onlangs was ik in Tel Aviv tijdens een congres over hersenziektes. Depressie wordt nu, net als Parkinson en Alzheimer, als een mentale ziekte beschouwd.

Maar vroeger golden depressieve mensen als aanstellers. Als je een vrouw was, zoals Dorothy Parker, kon je al helemaal niet op begrip rekenen. Zij is haar hele leven voor de keuze geplaatst: een sterke schrijfster zijn, of een zwakke vrouw. Ze is inderdaad aan de drank gegaan en ze is helemaal alleen gestorven. Ik ben geen feministe, maar dan denk ik: ik ben blij dat ik ná het feminisme geboren ben.

Je hebt dan ook al herhaaldelijk gezegd dat jij als vrouw even uitgesproken over seks en lust wil zingen als een man, ook al wordt dat door mannen vaak als onbetamelijk beschouwd.

Bruni: Mannen denken dat praten over lust iets mannelijks is. Maar waarom zou dat een alleenrecht van mannen zijn? Als ik tegen iemand zeg dat ik een bepaalde man aantrekkelijk vind, moet ik altijd horen dat ik me gedraag als een man. Terwijl: wat is daar in godsnaam vreemd aan? Ik heb óók lustgevoelens en ik praat en zing daar graag over. Mannen die dat van vrouwen niet kunnen verdragen, zijn seksistisch. Als zij rondneuken, zijn ze macho’s, maar als vrouwen met verschillende mannen vrijen, worden ze meteen versleten voor slet. Dat is gewoon hypocriet. Het probleem is dat mannen een heel ambivalent beeld hebben van vrouwen. Je bent maagd of moeder, iets daartussenin bestaat niet.

Zelf behoor je tot de tweede categorie, want je bent de trotse moeder van een vijfjarige zoon. Het cliché wil dat vrouwen die moeder geworden zijn, preutser worden en meer pudeur voelen als het over seks, verlangen of lust gaat. Heb jij daar iets van gemerkt?

Bruni: Het enige verschil is dat ik minder tijd heb voor seks. (lacht) Terwijl: lust, verlangen en seks, daar draait het leven eigenlijk om! Mijn leven ziet er sowieso minder avontuurlijk uit dan vóór mijn bevalling. Je kind opvoeden is een tijdverslindende bezigheid. Ik heb nog altijd evenveel zin in avontuur, maar helaas veel minder tijd om me eraan over te geven. Dat is frustrerend, maar ik denk dat het nog meer frustrerend is om geen tijd te hebben voor je kind. Ik heb voor mijn kind gekozen, omdat ik geen zin heb om mezelf over tien of twintig jaar te verwijten dat ik mijn zoon niet heb zien opgroeien. Ik offer heel wat op voor Aurélien. Al voel ik het niet aan als een opoffering, hoor. Hij heeft me nú nodig, niet over tien jaar. Dan zal hij maar al te graag van me af willen, dat besef ik heel goed.

Justine Lévy, de ex van je man, publiceerde twee jaar geleden het boek ‘Rien de grave’, waarin jij als een ware feeks wordt geportretteerd. Ik zit nu al ruim een half uur met je te praten, en eerlijk: geen idéé waar ze dat vandaan haalt.

Bruni:(schaterlacht) Ik ook niet! Dat boek is een afrekening, niks meer of niks minder. Kijk, stel dat ik een roman schrijf die losjes gebaseerd is op jouw leven. Alleen noem ik je niet Vincent, maar George. Ik fictionaliseer jou, verzin er dingen bij die je nooit gedaan of gezegd hebt. Maar wanneer ik dat boek uitbreng, roep ik tegen alle journalisten dat die George in mijn boek eigenlijk Vincent is. Hoe zou jij je voelen?

Ik zou de aanschaf van een tweeloop in overweging nemen.

Bruni:Et voilà! Ze heeft geen autobiografie geschreven, hé. Het is heel duidelijk een roman, fictie dus. En ze heeft werkelijk een monster van me proberen te maken. Ze schijnt te denken dat ik Raphaël van haar heb weggerukt. De waarheid is dat ik hem pas heb leren kennen toen ze al aan het scheiden waren. Eigenlijk wilde ze zich revancheren. Arm kind.

Weet je, haar wraakgevoelens wil ik nog wel begrijpen. Het is ook maar een manier om haar scheiding voor zichzelf te verwerken. Maar me op zo’n flagrante manier proberen neer te halen… Dat is gewoon ziek. In ieder interview dat ze heeft gegeven over haar boek, in elke talkshow ging het over Carla Bruni. Nu zegt ze: ‘Ik wilde haar naam eigenlijk niet noemen, maar die verschrikkelijke journalisten hebben het uit me gesleurd.’ Komaan zeg, mijn naam stond letterlijk in de perstekst die ze samen met haar boek naar alle journalisten van Frankrijk heeft gestuurd.

Intussen sta je in Frankrijk en ver daarbuiten bekend als mannenpikker. De scheiding van Mick Jagger en Jerry Hall was ook al jouw schuld.

Bruni:(sarcastisch) Tuurlijk, dat lag niet aan Mick die zowat de halve vrouwelijke wereldbevolking aan zijn degen heeft geregen. Nee, dat lag aan dat Frans-Italiaanse model dat een tijdlang met hem optrok. Plots was ik de enige minnares die hij ooit gehad heeft tijdens zijn relatie met Jerry Hall. Maar ik weet voor mezelf dat ik niet diegene ben die Mick zijn huwelijk heeft gekost.

Mick is ongelooflijk charmant, heel aantrekkelijk. Alle vrouwen die met hem geweest zijn, weten dat. Het is een deel van de verleiding: dat hij vrouwen aantrekt als een magneet. Dan moet zijn vrouw, een professionele groupie bovendien, niet komen klagen als hij wel eens naast de pot pist, hé. Of zou ze echt gedacht hebben dat hij een brave huisvader geworden was? Kom zeg, hij is een rock-‘n-rollbeest en staat stijf van de testosteron.

Heb je nooit het gevoel gehad onheus behandeld te worden door de pers?

Bruni: Nee, ik zou het te makkelijk vinden om alles op de pers te steken. Ik heb niet te klagen. Mijn goede vriendin Kate Moss, die mag klagen. Heel erg hypocriet hoe ze haar aan de schandpaal hebben genageld toen bleek dat ze wel eens een lijn coke gesnoven heeft. Terwijl ze niet bepaald een alleenstaand geval is. Niet in de modewereld en zelfs niet daarbuiten. Ik ken verdorie postbodes die meer coke snuiven dan alle modellen die ik ken. Zelf ben ik geen liefhebber. Ik heb het één keer geprobeerd en het bleek niets voor mij. Geef mij maar rode wijn. Ik ben er redelijk zeker van dat Kate al een hele tijd van de drugs af is. Ze zorgt nu goed voor haar dochtertje. Iemand van Le Nouvel Observateur vroeg me onlangs of ik dacht dat haar modellencarrière voorbij is. Ik ben ervan overtuigd van niet, ze is nog altijd een razend knappe vrouw. Er schort heel veel aan de modewereld, maar mensen worden er niet veroordeeld. En je weet wat ze in de bijbel zeggen: hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen.

We houden ons wel gedeisd.

‘NO PROMISES’

Uit op 17/1 bij PIAS.

*www.FOCUSknack.be

Van Brel tot Bruni: een overzicht van de beste chansonniers.

Door Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content