POLLY B. GOODE – Op ‘A Woman A Man Walked By’, haar tweede gemeenschappelijke plaat met John Parish, toont PJ Harvey zich nog eens van haar meest furieuze kant.A Woman A Man

Walked By

Rock

Island

DOWNLOAD

A Woman A Man Walk-ed By / The Crow Knows Where All The Little Children Go

Black Hearted Love

Pig Will Not

‘I want your fucking ass!’ Eén minuut ver zijn we op A Woman A Man Walked By – u leest het goed: één minuut – en PJ Harvey zet het al op een onbedaarlijk vloeken en schreeuwen. Trouwens, als ze onze fucking ass wil, kan ze hem krijgen. Wij hebben immers een boon ter grootte van het Iberisch schiereiland voor Polly Jean Harvey. Altijd al gehad. Zeker sinds die keer dat ze op Pukkelpop in een roze catsuit en een zwarte beha aantrad. Een tienerbroek is gauw gevuld. Verdenkt u ons dus vooral niet van enige objectiviteit als we zeggen dat A Woman A Man Walked By een geweldig straffe plaat is.

En toch. Harveys tweede duoplaat met haar los-vaste producer en vriend-voor-het-leven John Parish moet ook minder vooringenomen luisteraars kunnen bekoren. Als ze zich niet aan een hapklare popplaat verwachten dan wel. Want op A Woman A Man Walked By, de feitelijke opvolger van Dance Hall At Louse Point uit 1996, staat van alles – bezwerende folk, lillende bluespunk, atonale gospel – maar géén pop. Of het moest Black Hearted Love zijn, een netjes met twee woorden sprekende, maar niettemin stevig naar uw oorschelp klauwende rocksong die op Stories From The City, Stories From The Sea niet had misstaan.

De rest van de plaat eist een iets grotere inspanning van de luisteraar. In het geval van het tweeluik A Woman A Man Walked By / The Crow Knows Where All The Little Children Go vooral om de titel in één keer gelezen te krijgen, want na een paar beluisteringen gaat hij erin als zoete koek. Terwijl Parish een venijnige riff op gang trekt, hoest en kucht Harvey zich naar een schreeuwerig refrein waarin een man – dé man? – het jammerlijk moet ontgelden. De tweede rocker op deze plaat heet Pig Will Not en is een oplawaai van een bluespunksong die zonder schroom tussen de rauwe rockhymnes uit Harveys vroegste oeuvre kan gaan staan.

Maar naast de gitaar van John Parish zijn het vooral de vele toetsinstrumenten van Eric Drew Feldman die de – veelal akelige – sfeer bepalen. Check het waitsiaanse orgeltje dat door April meandert. Check de zoemende mellotron die tijdens Passionless, Pointless en Cracks in the Canvas onwillekeurig aan Strawberry Fields Forever doet denken. En check de manische pianostoten die in The Chair op Harveys stem inbeuken.

Overigens mogen we zeker niet vergeten te vermelden dat A Woman A Man Walked By bovenal een creepy plaat is. Nog niet één keer hebben wij Leaving California kunnen beluisteren zonder een verontruste blik onder ons bed te werpen. En zelfs van Sixteen, Fifteen, Fourteen, een schijnbaar onschuldige vertelling over een spelletje hide-and-seek, weet la Harvey een onheilspellend horrorverhaal te maken.

We zeggen het nog eens, of u ons nu gelooft of niet: de nieuwe van PJ Harvey en John Parish is fantastisch. Koop hem, als u durft.

Vincent Byloo