PERFECTE DAGEN *

Raphael Montes, Cargo (originele titel: Dias perfeitos), 270 blz., ? 18,90.

De Braziliaan Raphael Montes draait een mogelijk krachtige thriller vakkundig de nek om door een gebrek aan literair talent. Wat rest? Knullige seks, hilarische settings en algemene bloedarmoede – onvergeeflijk in het spannende genre.

Iedereen hunkert naar liefde, zelfs de kneuzen. Geneeskundestudent Téo richt zijn liefdespijlen aanvankelijk op Gertrudes, een oudere dame die echter niet bij machte is zijn affectie ten volle te beantwoorden. Vooral omdat ze dood is en in de practicumzaal op een snijplank ligt opengesperd. Dus opent Téo, die overdag voor zijn kreupele moeder zorgt, de jacht op Clarice, een kindvrouwtje dat droomt van een regisseurscarrière. Clarice zelf weifelt nog tussen haar ex-vriendje Breno en haar lesbische vriendin Laura, zeer tegen de zin van Téo, die besluit haar te achtervolgen en mee op reis te nemen. Dat Clarice verdoofd is en door haar kleine gestalte in een Samsonite past, zou bij de neutrale lezer de indruk kunnen wekken dat ze ontvoerd wordt, maar zo ziet Téo het niet. Door hun samenzijn zal de liefde wel groeien, ook al moet hij haar daarvoor aan het bed kluisteren met het betere sm-materiaal.

De reis verloopt idyllisch. Tussen de verdovingen en het seksueel misbruik in, werkt Clarice naarstig verder aan haar filmscript en de bestemming is sprookjesachtig te noemen, een hotel dat gerund wordt door een dwergenfamilie zodat de gedachte aan Sneeuwwitje nooit veraf is. Clarice lijkt door een knoert van een stockholmsyndroom naar Téo toe te groeien – de boeien mogen al eens af, ze krijgt minder klappen en ook fysiek lijkt ze Téo best te lusten. En wanneer Breno aan de deur van hun vakantiehuisje aanklopt, rekent Téo handig met hem af. Niets zo handig als een paar vuilniszakken en een diep meer om de rust te bewaren. Ondertussen leren beide geliefden elkaar beter kennen. Téo blijkt de verpauperde zoon van een corrupte commissaris te zijn die, om publieke schande te vermijden, uit het leven stapte; Clarice is een rebels wicht dat haar conservatieve ouders wil pesten met haar bandeloze seksgedrag en in Téo misschien wel de ultieme ridder op het zwarte paard heeft getroffen.

Toch moeten ze eerst nog wat obstakels overwinnen voor ze in een liefdeskoets de ondergaande zon tegemoet rijden. Téo moet leren wat vernedering is, Clarice moet aanvaarden dat vluchten geen oplossing brengt. Op een afgelegen eiland kunnen ze elkaar bewerken met psychologische terreur en de sporadische bondagesessie. De liefde vergt soms kluisters en slaande ruzie, en de nodige chirurgie.

De Braziliaanse chroniqueur van dit romantische boekje verwijst niet geheel toevallig naar Stephen Kings Misery en landgenote Clarice Lispector, die op een gruwelijke wijze haar schrijvershand verloor. Alleen jammer dat hij zijn potentieel krachtige verhaal zo knullig brengt. De kaft mag dan wel literaire aspiraties onthullen, van diepgravende psychologie of een kundige schrijfstijl heeft Montes geen kaas gegeten. Om de boel een beetje te redden, neemt hij zijn toevlucht tot de ultieme deus ex machina, die in thrillers al te vaak wordt misbruikt: de truc van het geheugenverlies. De lezer kan alleen maar hopen dat hem hetzelfde vergund wordt.

RODERIK SIX