Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Muzikant Gertjan Van Hellemont, die zich uit commerciële overwegingen naar een uitheemse boomsoort heeft genoemd, namelijk Douglas Firs, moest met me in gesprek in de Leuvense boekhandel Boekarest.

Gertjan, die pas twaalf is, maakte niet lang geleden zijn tweede plaat, The Long Answer Is No. Om hem kameraadschappelijk te plagen, en ook wel omdat ik het meen, maar toch vooral om hem kameraadschappelijk te plagen, zei ik dat het album dood is. Zoals Latijn en David Bowie.

Voor mensen die na 1993 geboren zijn: een album, een plaat of een cd is een formaat waarbij een artiest een reeks nummers presenteert op een drager. Zelden minder dan zeven of meer dan vijftien liedjes.

Doorgaans worden alle nummers van het album opgenomen in dezelfde studio, met dezelfde muzikanten en technici. Dat geeft een sterk gevoel van eenheid van plaats en tijd. Daarnaast heb je het zogenaamde artwork dat de sfeer nog moet versterken. Sommige artiesten steken de teksten erbij en die kun je dan lezen in een boekje, dat op zich dan weer een kenmerkende geur heeft. Kortom: Spotify met zintuigen.

Maar nu leven we natuurlijk in de tijd van de playlists. We hebben gezegd: allemaal goed en wel, die albums, maar we doen het samenstellen zelf wel.

Je krijgt de indruk dat de enigen die nog echt om albums geven de mensen zijn die ze maken. Muzikanten en nerds in studio’s. En de gekken die ze verzamelen, zoals sommige mensen bierviltjes of blikken dozen verzamelen.

Nu wil een speling van het lot dat ik de laatste weken veel naar muziek uit mijn tienerjaren heb geluisterd. Nirvana en zelfs de slechte Nirvana-kopie van Silverchair. R.E.M. Ik geef zelfs toe dat er misschien een liveopname van Counting Crows bij zat. Pearl Jam. Red Hot Chili Peppers van toen ze nog cool waren. Tool. Rage against the Machine. Radiohead.

Soms deed het deugd, soms dacht ik: wat een rotzooi was me dat eigenlijk? Maar elke band stond nog wel overeind, net omdat het altijd om een groepje mensen ging.

De vraag wordt dus: is het misschien niet het album maar de band die dood is?

Bands zijn nu meer dan ooit frontmannen met muzikanten. Grote sterren, lokaal en in de wereld, zijn alleen. Van Beyoncé tot Netsky, Stromae en die jongen van Lost Frequencies.

Goed in de markt gezette eenlingen die ofwel zelf erg goede producers zijn ofwel mensen betalen om die rol te spelen. Nu ja, dat was met bands misschien ook wel zo, maar de tijd van de groep, waar je dan fan of hater van kon zijn, is toch voorbij. Zelfs bij Balthazar ken je enkel die kerel in zijn slaapkleed.

Ik denk dat de reden weinig artistiek is. Muzikanten moeten rondkomen en vier sterren betalen is vier keer duurden dan één ster betalen. Goed, je geeft die extra muzikanten een gage maar die is doorgaans niet al te hoog en je kunt ze dan ook makkelijk vervangen als het moet.

De echte groep met het legendarische album is dus niet echt meer van deze tijd. Ik vind dat niet erg, ik kan terug naar de virtuele cd-rekken van de twintigste eeuw. Maar onze kinderen, meneer? Wat gaan we hen vertellen?

P.B. GRONDA

JE KRIJGT DE INDRUK DAT DE ENIGEN DIE NOG ECHT OM ALBUMS GEVEN DE MENSEN ZIJN DIE ZE MAKEN. EN DE GEKKEN DIE ZE VERZAMELEN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content