P.B. GRONDA, auteur van onder meer Straus Park en Wanderland, duikt elke week in de populaire cultuur.

Omdat het zo was gelopen, woonde ik als tiener enkele jaren in het huis van mijn vader. Alleen, zonder mijn broer Philippe en mijn twee zussen, Caroline en Elisabeth. Mijn vader overnachtte enkele keren per week in het huis, maar onze bioritmes waren niet helemaal op elkaar afgesteld. Wat een omslachtige manier is om te zeggen dat hij er normale uren opna hield en ik een half etmaal fout zat in nachtelijke richting.

Je denkt: dat was misschien eenzaam. Dat was het niet. Eenzaamheid heeft verbazingwekkend weinig te maken met hoeveel mensen zich in je directe omgeving bevinden. En alleen wonen bouwt karakter. Je hebt ook veel tijd om na te denken over de condition humaine en/of pizza te eten voor de tv.

In de woonkamer stond een oude vleugelpiano die van een tante van mijn moeder kwam, die zelf dus niet langer in het huis woonde. Maar de piano stond er – ik vermoed omdat ze te zwaar en te fragiel was om eindeloos heen en weer te worden gesleurd. Ze stond niet echt vals, maar ook niet perfect gestemd. Een la-toets in de lage tonen bleef een beetje haperen.

Elke dag zat ik minstens een uur achter de piano. Voor de piano? Aan de piano? Op de piano? Doet er niet toe. Ik zette na verloop van tijd ook een zangversterker in de woonkamer en speelde dan erg deprimerende akkoorden. Uiteindelijk kende ik een hele hoop erg deprimerende akkoorden. Het was ook niet meer dan dat.

Op een bepaald moment was het tijd om ook dat huis te verlaten. Ik kocht een digitaal pianootje, maar dat werd helemaal niets. Je voelt je toch al snel te weinig Ray Charles en te veel Regi. En hoe dan ook begon het echte leven en dat maakt vanzelf al akkoorden, waarvan de deprimerende zich graag stevig laten aanzetten.

Nu, twintig jaar later, mis ik die piano. Ik mis de fysieke aanwezigheid en ik mis de rust. Het is geen nostalgie. Ik wil niet terug naar die tijd en ook zeker niet naar de veel te gezouten pizza’s voor de tv. Maar even gaan zitten en mijn vingers over de toetsen laten lopen. Ja, dat was een goede plek.

Ik zou het instrument kunnen opsporen, het kopen en laten installeren in een kamer. Of gewoon een andere piano bestellen. Een nieuwe en betere. Die komen ze dan brengen, de mannetjes. Het zijn altijd mannetjes. Moet je wat aftekenen hier en daar en dankuwel en nog wat goede raad. Allemaal omdat er via een server op een eiland een betaling gebeurd is. Dat is spijtig. Magie wordt vroeg of laat vervangen door technologische vooruitgang en geld. Dat is het grootste probleem met al die revoluties die we achter de rug hebben. Samen met sociale uitbuiting, oncontroleerbare ziektes en laaggeschooldheid verdween ook veel van de magie.

Maar meer dan dat nog worden we meestal te snel oud voor onze dromen. Want zolang je maar in leven blijft en een klein beetje je best doet, wordt alles op een dag mogelijk. Iets bereiken is niet de uitdaging in dit leven, dat is de vanzelfsprekendheid. De uitdaging is de timing juist krijgen. En niet oud worden voor je geen piano meer kunt spelen zonder te denken: natuurlijk, dit was het, dit was wat ik zo had gemist.

P.B. GRONDA

SAMEN MET SOCIALE UITBUITING, ONCONTROLEERBARE ZIEKTES EN LAAGGESCHOOLDHEID VERDWEEN OOK VEEL VAN DE MAGIE.