P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Hoe goed te leven?

Ja. Daar heb je zo’n vraag.

Maar wie heeft het antwoord erop? Schrijvers en filosofen besteedden er hun volledige levens aan en hadden tegen het einde meestal nog geen sluitend antwoord. Misschien omdat het allemaal toevallig lamzakken waren, misschien omdat het niet zo evident is.

Vandaag zijn we er niet meer zo zeer mee bezig. Nu willen ook filosofen een boek in de non-fictietop 10 en schrijvers doen in de meeste gevallen maar wat. De critici, namelijk drie gasten aan de achterste tafel van café Het Rammelende Wiel, beslissen dan wel of het goed is of niet.

Het voordeel van de jeugd is dat alle vragen over een deugdzaam leven wegens gebrek aan ervaring puur principieel beantwoord worden. Later komt het leven opzetten en dan moet je al snel inbinden. Fuck, denk je dan, zo eenvoudig is het allemaal niet. En dan begrijp je plots al die goede boeken en die goede muziek en je beseft dat ze in grote lijnen over hetzelfde gaan, namelijk over het onbegrijpelijke verstoppen achter woorden.

Ik groeide op met een Chinese kopie van een Fender Telecaster en een Rainbowpocketuitgave van Vaders en zonen van Toergenjev. Dat was het zo ongeveer, mijn bezit. Ouder zijn stelde ik me voor als: hetzelfde maar dan met een rijbewijs en een goede zonnebril. Ik heb nu twee rijbewijzen en twee zonnebrillen, dus dat is dubbel gelukt. Er staat ook een originele Fender ’72 Telecaster Deluxe in de hoek van mijn schrijfkamer. Daar stoppen meteen mijn echt waardevolle bezittingen. De rest zijn gewoon dingen.

De reden is dat ik mezelf op een bepaald moment heb wijsgemaakt dat ik al die dingen absoluut hebben moest. Wat dus, zo blijkt nu, resulteerde in een berg rommel en een tweetal zaken die ik uit een gebeurlijke brand zou willen redden. Moeten is zelden echt móéten. De dingen die moeten, die bedenken we meestal pas te laat.

Wat opvalt aan deze tijd is dat werkelijk állesmoet. Al die ironie en al dat speelse hebben er gek genoeg toe geleid dat haast alles moet en vooral dat alles even hard moet. Gezond eten, je hip kleden, bepaalde boeken kennen, carrière maken, goede instagrams kunnen maken, mee zijn met minstens tien tv-programma’s, een mening hebben over de prioriteiten in Nepal en over de jury van #SYTYCD. Het leven net zoals het hedendaagse nieuws: hoofdzaken en bijzaken niet van elkaar te onderscheiden. Van belang is enkel wat het allerlaatste nieuwe is.

Er is zoveel informatie voorhanden dat je over alles wel ergens kunt lezen waarom je het fout doet. Misschien is je baardje in het post-post-hipstergebeuren net wélweer cool? En kun je als vrouw nu stigmaloos quinoa eten of niet?

Het gaat zonder uitzondering over vragen die er niet toe doen. Ik heb niet het antwoord op de belangrijkere vraag hoe goed te leven. Verre van, eigenlijk. Maar wat ik wel weet, is dat het antwoord niet is: door oppervlakkige zaken serieus te nemen en de serieuze zaken onder de oppervlakte weg te steken.

P.B. GRONDA

MISSCHIEN IS JE BAARDJE IN HET POST-POST-HIPSTERGEBEUREN NET WÉL WEER COOL? EN KUN JE ALS VROUW NU STIGMALOOS QUINOA ETEN OF NIET?