P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik zat met twee vrienden pizza te eten toen zij plots, terwijl er een jong meisje in een kort kleedje voorbij onze tafel wandelde, een dier gingen nabootsen.

Ik weet niet meer welk dier. Een soort zangvogel, misschien. Of een kat. Het zal wel een kat geweest zijn, aangezien de metafoor in die situaties zelden verder gezocht wordt.

Ik moest me inhouden om het zuchtende meisje niet achterna te lopen en me te verontschuldigen in naam van tafeltje 23. Maar snel opstaan en achter haar aan stormen naar de toiletten leek me niet meteen het scherpste idee in die situatie.

Ik blijf in zulke gevallen vooral achter met de vraag: waarom zou je dat nu doen?

Ofwel denk je echt: kijk, dat lijkt me nu echt het/een meisje voor mij. Dat kan, natuurlijk. Maar is je eerste idee dan om luid een dier na te bootsen? Echt? Dat is dan toch echt gewoon dom. Of heeft dat ooit al gewerkt, ergens? Ooit?

Ofwel is het maar om te lachen. En dan denk ik: wacht dan tenminste tot ze voorbij is. Of wacht niet maar doe dan iets coolers, zodat ze zelf ook kan lachen. Maar ja, dan riskeer je natuurlijk met ‘r te moeten praten, en voor je het weet, praat ze terug en zoals alle jongens die sinds hun derde enkel lichamelijk geëvolueerd zijn weten: dat loopt altijd slecht af. Echt al-tijd.

Angst en onzekerheid leiden tot heel veel geweld en agressie in onze kleine wereld. We leven daarbij al sinds een paar duizend jaar in tijden van zichzelf zoekende seksualiteit. Overal zien we dat de nieuwe generatie nieuwe normen stelt. Dat zie je ook in andere zaken, zoals racisme of ecologie. Denk maar aan Jeremy Clarkson, of aan de al dan niet seksistische insteek van sommige stukken van ‘J. De Witte’ in De Morgen. Of aan hoe heikel het woord ‘feminisme’ alweer geworden is. Je durft het haast niet luidop te zeggen, uit schrik dat je het verkeerd zou uitspreken.

Er lijkt iets te zijn als de oude wereld, die bang is dat alles wat een beetje ‘plezant’ is eraan zal moeten onder de nieuwe, preutse moraliteit.

Het gaat natuurlijk niet over het schrappen van plezante dingen. Ik denk bijvoorbeeld niet dat de gemiddelde seksuele beleving erop achteruitgaat. Het gaat wel, zoals vaak, over eerlijkheid en menselijkheid. Daarom is het goed dat opvallend veel vrouwen de zaak concretiseren met voorbeelden die waarschijnlijk in haast niemands ogen oké zijn en in die zin veel van die ogen openen.

Macht en seks zullen altijd met elkaar verbonden zijn, maar slechts heel weinig mensen voelen niet perfect aan wanneer iets sexy is en wanneer het storend, bedreigend of, laat staan, gewelddadig wordt.

Aan de andere kant zal er nu en dan een soort hypercorrectie ontstaan. Of zullen oprecht goede bedoelingen of maniertjes beledigend geïnterpreteerd worden. Kijk, dat hoort er dan maar bij. Dat komt natuurlijk omdat er grofweg maar twee geslachten zijn, maar er van elk van die twee groepen wel telkens 3,5 miljard relatief persoonlijke versies rondlopen. Toch blijkt van achter een lauwe pizza kwijlend een kat nabootsen haast nooit te werken. Dus hey: dát weten we al.

P.B. GRONDA

IK ZAT MET TWEE VRIENDEN PIZZA TE ETEN TOEN ZIJ PLOTS, TERWIJL ER EEN JONG MEISJE IN EEN KORT KLEEDJE VOORBIJ ONZE TAFEL WANDELDE, EEN DIER GINGEN NABOOTSEN.