Ouders van nu
Parenthood, de officieuze opvolger van Friday Night Lights, is een pak lichtvoetiger dan de footballserie
maar bij momenten
wel even ontroerend.
(Universal)
Je kunt niet zeggen dat de Amerikaanse tv-schrijver Jason Katims met heel veel geluk gezegend is. De man lag mee aan de basis van Friday Night Lights, de briljante serie naar de gelijknamige film over het wel en wee van een footballteam in een klein Amerikaans stadje, en vijf seizoenen lang moest hij vechten tegen de tegenvallende kijkcijfers en het bijbehorende gevaar om voortijdig afgevoerd te worden. Nadat de beslissing over het einde van Friday Night Lights uiteindelijk toch genomen was, stapte hij naar zender NBC met het idee om de film Parenthood uit 1989 om te vormen tot een tv-reeks, en sindsdien zit hij opnieuw in hetzelfde schuitje: lof van de critici, maar doordat er nauwelijks publiek te vinden is voor de serie moet hij ondertussen alweer vier seizoenen lang schrijven met het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.
De originele film was een nogal flauwe komedie over een neurotische verkoper (Steve Martin) die moeite heeft om een balans te vinden tussen zijn drukke beroep en zijn zo mogelijk nog drukkere privéleven. Dat uitgangspunt heeft Katims gebruikt als basis voor een serie over ouderschap in de breedste zin van het woord, en over de problemen waar vaders en moeders vandaag mee kunnen kampen. Alles draait om de familie Braverman, die bestaat uit de twee gepensioneerden Zeek en Camille, hun vier kinderen en nog een tros kleinkinderen, elk met hun eigen kleine en grote zorgen. Oudste zoon Adam (gespeeld door Peter Krause, bekend van Six Feet Under) krijgt bij de start te horen dat zijn zoon Max een autismespectrumstoornis heeft. Zijn broer Crosby maakt dan weer kennis met zijn zoontje Jabbar, van wiens bestaan hij vijf jaar lang niet op de hoogte is geweest. En ook de twee zussen Julia en Sarah hebben het niet makkelijk, de ene omdat ze door haar drukke baan nauwelijks tijd heeft voor haar dochtertje, de andere omdat haar puberende tienerdochter voor hommeles zorgt.
Dat Parenthood net zoals Friday Night Lights moeite heeft om aan te slaan bij een breed publiek (of om de overgang naar Europa te maken) is een beetje vreemd, want de serie is een stuk toegankelijker dan zijn voorganger en de setting is veel meer hollywoodiaans. Het verhaal speelt zich niet af in een grauw, troosteloos stadje dat zwaar te lijden heeft onder de economische crisis, maar in het hippe Berkeley, vlak bij San Francisco. Een plaats waar de zon altijd lijkt te schijnen, de scholen nooit te kampen hebben met een gebrek aan geld en werkloosheid wel bestaat maar toch ook niet echt een prangend probleem is. En terwijl Friday Night Lights effectief gefilmd werd in het Texaanse wasteland en de troosteloosheid in elk vergezicht terugkwam, is Parenthood grotendeels opgenomen in de studio, in van die typische woonkamerdecors die liefhebbers van Amerikaanse series wel zullen kennen. Al bij al leunt ze dus dichter aan bij lichtere familiedrama’s als Gilmore Girls of Brothers and Sisters dan bij haar voorganger.
Maar Parenthood is wel meer dan de moeite van het ontdekken waard, omdat de serie ook heel veel met Friday Night Lights gemeen heeft. De authenticiteit mag dan minder groot zijn, de belevenissen van de Bravermans zijn heel herkenbaar en de verschillende personages zijn perfect uitgetekend. Net als in Friday Night Lights is het hart van de serie trouwens een gelukkig getrouwd koppel: Adam en zijn vrouw Kristina, die zich moeten leren aanpassen aan het gedrag van Max en zo goed en zo kwaad mogelijk hun leven in het teken van hun zoontje stellen. Hun ups en downs zorgen voor de meest emotionele momenten in dit eerste seizoen, al bevatten de 13 af-leveringen nog een hele hoop andere tearjerkerscènes. Katims en co zijn – opnieuw: zoals in Friday Night Lights – niet bang om schaamteloos de sentimentele, zelfs melige toer op te gaan, maar die momenten zijn meestal zo goed geschreven dat je vaak met een krop in de keel zult zitten kijken. Teary eyes, full hearts, can’t lose. Extra’s: audiocommentaar en enkele gewiste scènes.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
