OVER ETEN

Een rijstwafel bevat dertig calorieën en Bart De Wever eet er elke ochtend drie. Hij doet daar zout bij en kruiden die hij persoonlijk uit Toscane importeert. De trouwe één-kijker hoorde het hem al vertellen bij Van Gils & gasten, maar dat was enkel de amuse-gueule voor een ander en nieuw programma op één: Over eten. Daarin mocht schalkse ruiterszoon Kobe Ilsen bij burgemeester Bart komen eten. Al past de term ‘calorie-inname’ beter bij de koning van het dieet, want eten is aan de man die zestig kilo verloor nauwelijks nog besteed. Hij houdt van het vulprincipe: voedingsmiddelen die hem net voldoende energie opleveren om hem op de been te houden en niet te chagrijnig maken. Als beloning voor zo veel doorzettingsvermogen zet hij iedere avond de tanden in een reep namaakchocolade.

‘Niet meer dan een vulmiddel’, verduidelijkte sportarts Chris Goossens, die het dieet van Bart bedacht. Men zou hem van folterpraktijken kunnen verdenken, maar Bart bleek blij met dat gebrek aan lekker eten. Het had hem een nieuwe hobby opgeleverd: etiketten lezen.

‘Over vulmiddel’: zo had Over eten evengoed kunnen heten. Of ‘Over eten waarvan we al lang weten dat we het beter niet in onze mond stoppen’. Want in de Gentse loft vanwaaruit Ilsen en Danira Boukhriss Terkessidis ons voedsel inspecteren, uit elkaar pulken en in kleurstof drenken, gaat het zelden over wat lekker is, maar vooral over dat kleine beetje consumentenbedrog dat ons eten wel vaker is. Van smoothies tot Fristi: niets blijkt wat het lijkt. Of wat had u gedacht?

De boodschap kan misschien wat alarmerend klinken, maar Boukhriss Terkessidis, Ilsen en de voltallige redactie op de loft hebben tijdens de teambuilding alvast besloten er een vrolijk, licht verteerbaar eetprogramma van te maken. Voedselbedrog is geen reden om niet lekker met wat ingrediënten en elkaar te dollen.

Dat ging ongeveer zo: ‘Zeg, Danira.’ ‘Ja, Kobe.’ ‘In hoeveel tijd kun jij een appel schillen?’ Waarop Kobe – knipoog, knipoog in zwart-wit – een handboor in een appel plugde, een dunschiller tegen de vrucht drukte en de schil flinterdun op tafel liet kronkelen. Het ontlokte Boukhriss kreetjes van ongeloof en verwondering. Ook in zwart-wit.

Of zo: ‘Zeg, Danira.’ ‘Ja, Kobe.’ ‘Weet jij waarom Fristi roze is?’ Waarop Kobe een doos vol cochenilleluizen opende, een exemplaartje platdrukte en het bloed als rode kleurstof op de neus van Danira veegde. Het ontlokte haar het gilletje ‘Kobe, zotje, wat doe je nou?!’

Tussen al die voorbereide gekkigheid door, maakten Boukhriss Terkessidis en Ilsen duidelijk dat in smoothies meer suiker zit dan in een glas cola, dat er kleurstoffen zijn (de Southampton Six) die kinderen hyperactief maken en toonden ze dat konijn met pruimen wel degelijk van ooit levende konijnen gemaakt wordt. Het tegendeel zou natuurlijk pas bizar geweest zijn.

Maar het toont vooral aan dat Over eten niet over eten gaat zoals pakweg De wilde keuken of Keuringsdienst van Waarde dat doen. Want misschien is het voor zo’n wit konijn met rode ogen wel een opluchting om te sterven nadat het met te veel konijnen in een te kleine ruimte werd vetgemest? Welke zin heeft al dat gegoochel met calorieën als de kwaliteit van de garnalen die je ’s morgens uit hun plastic schaaltje ritst om ze op je voorverpakte rucolasla te kieperen, ondermaats is? In plaats van de open deur van de suiker in te trappen hadden Boukhriss Terkessidis en Ilsen de smoothies beter getest op sporen van pesticiden. Maar misschien was het dan niet meer zo gezellig geweest op die Gentse loft.

*, 20/4, 20.35, één

DOOR TINE HENS

‘OVER VULMIDDEL’, ZO HAD OVER ETEN EVENGOED KUNNEN HETEN. OF ‘OVER ETEN WAARVAN WE AL LANG WETEN DAT WE HET BETER NIET IN ONZE MOND STOPPEN’.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content