Cinema Italiana – De zowel stilistische als inhoudelijke mijlpaal ‘Ossessione’, alsook de luchtige romantische komedies van Luigi Comencini krijgen een treffende synthese in de compilatiefilm ‘Boccaccio ’70’.

(1) 1943

Film: ****

(2) 1953

Film: *

(3) 1954

Film: *

(4) 1962

Film: */****

Home Screen

Boccaccio ’70 compileert halflange films van Federico Fellini, Luchino Visconti, Vittorio De Sica en Mario Monicelli. Monicelli’s bijdrage werd destijds echter regelmatig van het programma geschrapt. Renzo e Luciana, over een koppel dat hun relatie en huwelijk geheim houdt voor de buitenwereld, is ook het minst interessante verhaal van Boccaccio ’70. Monicelli filmt zijn babbelzieke koppel in een saaie so-ciaal-realistische vertelstijl.

In Le Tentazioni del Dottor Antonio voert Fellini dan weer een bekrompen moraalridder ten tonele die aanstoot neemt aan een gigantisch billboard waarop Anita Ekberg melk aanprijst. Le Tentazioni is vintage Fellini: prettig chaotisch, inventief, flamboyant, dynamisch en speels.

Het meest beklijvende deel van de verzameling is echter Luchino Visconti’s op en top cynische Il lavoro. In een geraffineerde vertelstijl ontleedt Visconti het gevecht om dominantie binnen een huwelijk. Romy Schneider speelt de verveelde echtgenote die met scheiding dreigt, beladen met juwelen en in een zijden avondjurk naar werk als typiste wil zoeken en haar man zover krijgt om haar in ruil voor seks een fikse cheque uit te schrijven.

Vittorio De Sica’s La riffa ten slotte, voert een wulps ogende Sophia Loren ten tonele, die een niet mis te verstaan ‘schiet maar’ roept tegen de mannen die zich voor haar schietkraam verdringen. De Sica’s lichtvoetige sociale komedie, waarin Loren de hoofdprijs van een loterij uitmaakt, leunt qua sfeer en toon dicht aan bij de romantische komedies van Luigi Comencini.

Diens Pane, amore e fantasia triomfeerde destijds aan de kassa, met de sequel Pane, amore e gelosia als gevolg. In het denkbeeldige Sagliena maken de liefdesperikelen van Maria (rol van Gina Lollobrigida) en Antonio (vertolkt door voornoemde De Sica) de geruchten van het dorp uit. Het hoge pulpgehalte en Comencini’s neorealistische vertelstijl zijn matig boeiend. De Pane, amore-films moeten het dan ook uitsluitend hebben van de zwierige vertolkingen van Lollobrigida en De Sica.

En dan is er nog Ossessione, de debuutfilm van Luchino Visconti, waarin die James M. Cains The Postman Always Rings Twice naar het Italiaanse platteland verhuist. In zijn terneerdrukkende adaptatie focust Visconti zich niet op de thrilleraspecten van de roman, waarin een man door een vrouw verleid wordt om haar echtgenoot te vermoorden. Hem gaat het veeleer om de psychologische en erotische spanningen tussen de drie personages. De verpletterende sfeer, de homoseksuele toespelingen alsook de prostitutie en buitenechtelijke zwangerschappen werden destijds noch door de kerk, noch door het fascistische regime gesmaakt. Met zware censuur en zelfs een verbod op de film als gevolg.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content